__________________
1.
είχα μια απορία κ είπα να σε ρωτήσω. πέφτω για ύπνο κ πριν κοιμηθώ σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μου λίγο προς το καλύτερο, με λεφτά κ ωραίο γκομενάκι κ φανταστική δουλεία. να πάω σε γιατρό?- ιουλία
Αν σε βοηθάει να κοιμηθείς, όχι. Αν σε κρατάει ξύπνια, δεν θα σε βοηθήσει ο γιατρός.
__________________
2.
Έχω μια σχέση εδώ και 8 μήνες με κάποιον από απόσταση(800χλμ).Είμαστε πολύ ερωτευμένοι και παρόλο την μεγάλη απόσταση βρισκόμαστε κάθε σαββατοκύριακο επι 8 μηνες,κυρίως από δική του προσπάθεια..καθως παρόλο που δουλεύει έρχεται και με βλέπει καθε σκ. Τον τελευταίο μήνα με έχει πιάσει μια παρανοική ζήλεια για το αν μιλάει με άλλη αν βρίσκεται με άλλη κλπ. Αυτό γιατί μια φορά ενώ κρατούσα το κιν. του είδα μια κλήση από κάποια π σύμφωνα μ αυτον αυτη τον πηρε κ δε μου το πε για να μη τσακωθούμε(αυτη δεν μενει στην πολη του).Επίσης βρηκα κ ενα μηνυμα που εστειλε σε κάποια στο φβ άσχετη που σύμφωνα μ αυτον το έστειλε κατα λάθος (αυτη οντως απο την απάντηση φανηκε οτι δεν το ξέρει).Εχω χάσει την εμπιστοσύνη μου και του το έχω πει και μου λεει αν θες σου δινω τον κωδικο μου η σβηνω και το φβ δεν με νοιάζουν αυτά.(να σημειωθει οτι πριν από μένα ήταν ελεύθερος 4 χρόνια, μιλούσε με πολλές ταυτόχρονα, κοιμόταν με άλλη κάθε μέρα κλπ).Το θέμα ειναι ότι τώρα εγω δεν ειμαι ψυχικά ήρεμη.. τα βλέπω όλα καχύποπτα.. και του το λέω.. γκρινιάζω, κουράζω κι αυτον και δεν χαίρομαι πλεον την σχέση μου. Δεν αφήνω εύκολα κάτι να πέσει κάτω γενικά σαν άνθρωπος , οπότε μου είναι δύσκολο να ξεπεράσω αυτά που είδα. Οπότε αφήνω κάποιον επειδή δεν τον εμπιστεύομαι παρόλο που κανει τόσα για μένα, τον θέλω και είμαι ερωτευμένη ή συνεχίζω να τρώγομαι και χαλάω την ηρεμία μου για να μείνω μαζι του? οι συζητήσεις μαζί του δε βοηθάνε καθώς μου λέει οτι όλο με μένα ασχολείται και ότι αν θέλει άλλη θα με χωρίσει και δε θα τρώει τόση ταλαιπωρία μόνο και μόνο για να με δει. εγω όμως έχω κολλήσει ότι κάτι συμβαίνει.. θα καταλήξω να χαλάσω μονη μου την σχέση μου.. από την άλλη αν έχω δίκιο και όντως μιλαέι με άλλες?- προβληματισμενη
ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕ ΑΛΛΕΣ;
Όλο αυτό λες, και αναρωτιέμαι, μάλλον φοβάμαι, ότι το εννοείς κυριολεκτικά. Ότι δεν θέλεις να μιλάει με άλλες, για κανέναν λόγο, τελεία και παύλα. Αν το τηλεφώνημα από μια γυναίκα είναι στο μυαλό σου λόγος για ανάκριση, και στο δικό του μυαλό λόγος για να δικαιολογηθεί, είσαστε πραγματικά φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Αν εσύ θεωρείς λογικό να ανακρίνεις τον άλλον για ένα μήνυμα στο facebook, και ο άλλος αντί να θυμώσει για τον έλεγχο λέει ότι είναι πρόθυμος να σου δώσει το ελευθέρας για να τον ελέγχεις ανά πάσα στιγμή, θα ζήσετε μαζί για πάντα το ίδιο ευτυχοδυστυχισμένοι, όπως σήμερα.
Το πόσο δικαιολογείται να ανησυχεί κάποιος για τις δραστηριότητες του άλλου εξαρτάται πάρα πολύ από το ποιος είναι, και από το ποιος είναι ο άλλος. Δεν υπάρχει μια ενιαία απάντηση, κάθε περίπτωση σε κάθε ζευγάρι είναι διαφορετική. Άλλα ισχύουν για τους παθολογικούς ζηλιάρηδες, και άλλα για αυτούς που δεν βάζουν κακό στο μυαλό τους. Αυτό που ισχύει σε κάθε περίπτωση είναι ότι επίπεδο της ζήλιας έχει σχέση με την αυτοπεποίθηση του καθενός και λιγότερο με τις δραστηριότητες της άλλης πλευράς. Η εμμονή, πάντως λειτουργεί ως αναισθητικό: όσο πιο πολύ αναρωτιέσαι αν μιλάει με άλλες, τόσο πιο πολύ ξεχνάς να αναρωτηθείς αν θέλεις να είσαι με αυτόν τον άντρα ή όχι. Είναι πιο σημαντικό αν σε κερατώνει ή όχι, παρά αν εσύ παίρνεις αυτά που θέλεις, αν σου ταιριάζει, αν σε προχωράει μπροστά, αν μαθαίνεις πράγματα από αυτόν, και τα λοιπά και τα λοιπά. Η ενασχόληση αυτή τον κάνει να μοιάζει μη διαθέσιμος, και η αίσθηση αυτή σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι ερωτευμένη. Ποιος ξέρει αν είσαι; Εσύ πάντως, όχι.
Νομίζεις ότι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί σε μια σχέση είναι να σε κερατώσουν; Δεν είναι ούτε στα τοπ πέντε χειρότερα. Ένα από τα χειρότερα το έχεις ήδη πάθει: πιστεύεις ότι όταν ένας άντρας μένει πιστός σε μια γυναίκα, της κάνει χάρη, γιατί είναι ένα κτήνος που θέλει σεξ παντού και πάντα, και όταν κρατιέται πρόκειται περί εξαίρεσης. Πιστεύεις ότι οι άλλες γυναίκες έχουν βάλει στόχο να αποπλανήσουν τον δικό σου, γιατί άλλη δουλειά δεν είχαν. Και πιστεύεις ότι εσύ για κανέναν λόγο δεν πρόκειται ποτέ των ποτών να γίνεις αυτή που κερατώνει. Πιστεύεις επίσης ότι πριν σε γνωρίσει κοιμόταν με άλλη κάθε μέρα, και αυτό είναι το πιο αστείο από όλα.
__________________
3.
Αγαπητή Αμπά, σε διαβάζω εδώ και κάποιο καιρό, έχεις μάλιστα απαντήσει και σε μία ερώτησή μου και σ' ευχαριστώ πολύ, μου έδωσες τροφή για σκέψη! Και να, λοιπόν, που ήρθε κι η δική μου ώρα να κάνω ερώτηση συναισθηματικής φύσης...
Θα προσπαθήσω να τα πω όσο πιο περιληπτικά γίνεται. Με τον πρώην μου ήμασταν μαζί για δύο χρόνια (από τα 17 μου και 21 του, τώρα είμαι 22 κι αυτός 26). Η σχέση μας ήταν πολύ καλή, εκείνος ήταν τέλειος απέναντι μου, με λάτρευε και ζούσε για μένα, εγώ τον αγαπούσα επίσης, όσο μπορείς να αγαπήσεις σ' αυτή την ηλικία. Γενικά δεν είχαμε προβλήματα, περνούσαμε υπέροχα μαζί και κάναμε - αφελώς - σχέδια για το μέλλον ωραία και καλά. Μετά από δύο χρόνια χωρίσαμε γιατί είδα τυχαία συνομιλίες του με άλλη, αν και νομίζω πως αν δεν είχα φύγει για σπουδές θα τα είχαμε ξαναβρεί. Πληγώθηκα πάρα πολύ, γιατί τον εμπιστευόμουν τυφλά, αλλά το έχω αφήσει πίσω μου και πιστεύω τον έχω συγχωρήσει εδώ και καιρό.
Το θέμα είναι ότι στην ουσία δεν τελειώσαμε ποτέ. Τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε μια αρρωστημένη on-off σχέση, με περιόδους που είμαστε καλύτερα από ποτέ και άλλες που δεν μιλιόμαστε, τον έχω μισήσει και ξαναερωτευτεί πολλές φορές, η δική του πλευρά είναι ότι μ' αγαπάει όπως και να χει κι ότι πάντα θα είναι εδώ να με περιμένει, αλλά το πιο πολύ που έχουμε μείνει μαζί είναι 6 μήνες και πάντα καταλήγουμε να σκοτωνόμαστε και πάλι απ' την αρχή. Στο ενδιάμεσο έχουμε υπάρξει και οι δύο με άλλους για πολύ σύντομα χρονικά διαστήματα και σε κυρίως σεξουαλικές σχέσεις, απ' τη μεριά μου τουλάχιστον (κι απ' τη δική του απ' ό,τι ξέρω) δεν έχω καταφέρει να ανοιχτώ ή να προχωρήσω με κάποιον άλλο και επειδή φοβάμαι να μην ξαναπληγωθώ και επειδή έχω πάντα εκείνον στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Τον περασμένο Γενάρη και μετά από έναν απ' τους χειρότερους τσακωμούς μας αποφάσισα να το τελειώσω οριστικά και να τον βγάλω επιτέλους από τη ζωή μου και ταυτόχρονα να μας γλιτώσω και τους δύο από την αρρωστημένη αυτή κατάσταση. Εκείνος σεβάστηκε την απόφασή μου, λέγοντας όμως ότι αυτά που νιώθει για μένα δεν αλλάζουν, πως πάντα θα είναι εδώ να με περιμένει και πως όποτε του δίνεται η ευκαιρία θα προσπαθεί να μου μιλάει, να με βλέπει και να είναι μαζί μου. Πράγματι, από τότε έχουμε ξαναμιλήσει ελάχιστες φορές κάποια μεθυσμένα βράδια και ειδικά τους τελευταίους 4 μήνες έχει σταματήσει να στέλνει κι αυτός γιατί του το ζήτησα ξεκάθαρα.
Παρολαυτά, δεν μπορώ να τον ξεπεράσω με τίποτα. Ειδικά τους τελευταίους μήνες, που γύρισα στην Αθήνα από την πόλη που σπούδαζα, δεν μπορώ να σταματήσω να τον σκέφτομαι, δεν θυμάμαι πώς ζούσα εδώ χωρίς αυτόν, φοβάμαι όποτε βγαίνω απ το σπίτι μην τον πετύχω γιατί δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω, περνάω μεγάλες περιόδους μελαγχολίας που δεν μιλάω σε κανέναν και δεν βγαίνω απ το σπίτι επειδή δεν τον έχω και δεν μπορώ να λειτουργήσω. Γενικά έχω περάσει πολύ άσχημα εξαιτίας του, αλλά όποτε αφήνω λίγο τον εαυτό μου ελεύθερο, με τρόμο που παραδέχομαι πως θέλω να είμαι μαζί του, πως μου λείπει, πως δεν θέλω κανέναν άλλον (παρόλο που έχουν υπάρξει αξιόλογες περιπτώσεις), πως θέλω μόνο αυτόν. Έχω έναν μόνιμο κόμπο στο λαιμό, όποτε είμαι μόνη μου κλαίω κι οδύρομαι, κι όποτε είμαι με άλλους καταπιέζομαι για να κάνω πράγματα που δεν θέλω, απλά και μόνο επειδή δεν θέλω να κάνω τίποτα χωρίς εκείνον. Έχω φτάσει σε σημείο που δεν με αναγνωρίζω, προς το παρόν έχω κρατηθεί και δεν τον έχω ψάξει, όχι ότι δεν θέλω αλλά σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα τον ξεπεράσω κι ότι πρέπει να προχωρήσω. Ο εγωισμός μου μέχρι στιγμής υπερτερεί, αλλά υποφέρω μέσα μου, δεν μπορώ να ηρεμήσω και κάνω σκέψεις μέχρι και ότι δεν έχει κανένα νόημα η ζωή μου αν δεν μπορώ να τη μοιραστώ μαζί του. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο και το μόνο που κάνω είναι να περιμένω να με ψάξει αυτός για να τρέξω να πέσω στην αγκαλιά του.
Δεν ξέρω τι να κάνω και η ερώτησή μου νομίζω ότι είναι πώς μπορώ να τον ξεπεράσω, πώς μπορώ να πείσω τον εαυτό μου ότι έχει τελειώσει και να προχωρήσω τη ζωή μου, χωρίς να ζω στη σκιά αυτού που είχαμε ή θα μπορούσαμε να έχουμε. Και μήπως χρειάζομαι βοήθεια από κάποιον ειδικό;
Συγγνώμη για το κατεβατό, ήθελα να σου δώσω μια συνολική εικόνα. Κι ελπίζω όταν απαντήσεις να έχω κάνει πρόοδο και να δω αυτά που έγραψα και να γελάω!- δεν υπαρχουν αγγελοι σου λεω
Μακάρι.
Κάποτε πρέπει να κάνουμε ένα μεγάλο αφιέρωμα στα κολλήματα με τους πρώην. Είναι κοινά σαν το συνάχι. Αυτός που τα ακούει νιώθει ότι βλέπει μια ταινία για 45665442η φορά. Όμως αυτός που τα λέει πιστεύει ότι ζει την πιο περίπλοκη ερωτική ιστορία που έχει γραφτεί ποτέ.
Κοίτα να δεις τι είναι αυτό το κόλλημα: είναι φόβος. Και είναι τεμπελιά.
Μην προσπαθήσεις να γκλαμουροποιήσεις τη λέξη «φόβος» όπως γκλαμουροποίησες μια άγουρη σχέση που έληξε λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων και ασχημάτιστων προσωπικοτήτων. Δεν φοβάσαι με τον τρόπο που υμνείται στα έντεχνα τραγούδια. Φοβάσαι το άγνωστο που σε περιμένει μετά από τα γνωστά που έχεις μάθει απ'εξω και ανακατωτά με τον πρώην. Αυτόν τον χορό τον χορεύεις και στον ύπνο σου. Τα κουμπιά, έτοιμα. Φοβάσαι να μάθεις καινούρια βήματα. Και ένα μέρος του φόβου οφείλεται στην τεμπελιά.
Θέλει δύναμη και θάρρος να βγεις και να κολυμπήσεις, και για σένα θα είναι η πρώτη φορά. Όσο το καθυστερείς, τόσο περισσότερα λάθη θα κάνεις, γιατί όσο ασχολείσαι με κάτι που δεν έγινε ποτέ, και δεν είχε καμία ελπίδα να γίνει, χάνεις χρόνο που θα μπορούσες να επενδύσεις σε προσωπική εξέλιξη, ώστε να μην χρειάζεται να έχεις έναν πρώην για μαξιλαράκι. Μιλάς σαν εξηντάρα που έχασε κάποιον μεγάλο έρωτα. Μια σχέση είχες. ΜΙΑ. Και την έχεις κάνει αναφορά για τη ζωή σου. Αυτό λέγεται τεμπελιά, αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις απαιτήσεις από τον εαυτό σου, αυτό δείχνει ότι είσαι πολύ επιεικής με τα λάθη σου.
Δε θα σε αγαπάει για πάντα. Δεν θα είσαι πάντα μέρος της ζωής του. Ούτε εσύ θα τον αγαπάς για πάντα. Θα γίνετε δύο άγνωστοι. Οι άνθρωποι που αγαπιούνται και ταιριάζουν δεν χωρίζουν. Αν πραγματικά ήθελες να είσαι μαζί του, θα φρόντιζες να το κάνεις. Δεν θα έκλαιγες με μαύρο δάκρυ περιμένοντας ένα του μήνυμα, σαν ηρωίδα βικτοριανού μυθιστορήματος.
Δεν υπάρχει τίποτα ηρωικό στο να είσαι κολλημένη με τον πρώην σου.
__________________
4.
η κατασταση εχει ως εξης. σκεφτομαι συνεχεια ενα τυπο που βλεπω πολυ συχνα στο λεωφορειο και γενικα στο δρομο δεδομενου οτι μενω σε μικρη πολη. δεν εχουμε μιλησει ποτε αλλα μου βγαζει κατι που δεν μπορω να εξηγησω. τυχαια μια μερα βρεθηκα στο χωρο που δουλευει οποτε εμαθα απο μια φιλη μου κ πως τον λενε κ οτι ειναι ανυπαντρος κτλ κτλ.τι να κανω?να σκεφτω οτι μια ζωη την εχουμε και να βρω μια αφορμη να του μιλησω η να το αφησω να περασει? εχε υποψη σου οτι περα απο το οτι ειμαστε ιδιου φυλου, υπαρχει και μεγαλη διαφορα ηλικιας της ταξης των 20 χρονων.- μπερδεμενος-Α
Φυσικά και να βρεις μια αφορμή να του μιλήσεις. Αφού είσαστε σε μικρή πόλη θα υπάρχουν πολλές. Μη ρωτήσεις άλλον για περισσότερες λεπτομέρειες, και μην το συζητήσεις πολύ με άλλους, καλύτερα να μην το συζητήσειες καθόλου. Πάρτο πάνω σου.
__________________
5.
ειμαι 17, ζω σε ενα πολυ ομορφο και μεγαλο σπιτι. εχω εναν αδερφο μεγαλυτερο ο οποιος λογω προβληματων υγειας δεν μπορει να σπουδασει αλλα ουτε και να ζησει μονος του. απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου ομως το προβλημα μου δεν ειναι αυτο, αλλα η σχεση των γωνιων μου. εχω δεχτει -μετα απο πολλη προσπαθεια- πως εχουν χωρισει και δεν προκειται να ξαναειναι μαζι. παντα ειχαν καλες σχεσεις και επικοινωνουσαν για ολα τα θεματα που αφορουσαν εμας. καυγαδες εχουν υπαρξει πολλοι αλλα παντα τους ξεπερνουσαν. καπου στα μεσα μαιου μαλωσαν παρα πολυ και μαλιστα μπροστα στον αδερφο μου -κατι που επηρεασε την συμπεριφορα του- και απο τοτε δεν μιλανε, δεν μιλανε ΚΑΘΟΛΟΥ. εχω γινει ο προσωπικος του ταχυδρομος. ειτε εχει χαλασει το πλυντηριο ειτε ο μπαμπας θελει να πει στην μαμα οτι ο αδερφος μου θα παει σε εναν καινουριο γιατρο. γινονται ολοκληρες συζητησεις που τις μεταφερω ολες εγω. εξηγησα στη μαμα ποσο δυσκολο μου ειναι και πως δεν μπορω να το κανω αλλα ο μπαμπας αρνειται να της μιλησει οποτε συνεχιζει αυτη η κατασταση. εγω ομως φετος δινω πανελληνιες και νομιζω πως αυτο ειναι κατι που θα με παει πολυ πισω μιας και ο στοχος μου ειναι υψηλος. οι ιδιοι εχουν τρελες προσδοκιες απο εμενα γιατι ο αδερφος μου δεν μπορει να "κανει τιποτα στη ζωη του" οπως λενε. τι να κανω;
Αν αρνούνται να φερθούν σαν μεγάλοι, αρνήσου το κι εσύ. Έχεις ένα παραπάνω λόγο, αφού δεν είσαι μεγάλη. Μην πέφτεις στην παγίδα που σου έχουν βάλει. Αρνήσου, οριστικά και ξεκάθαρα, να κάνεις τον ταχυδρόμο και τον αγγελιοφόρο. Μη σε νοιάζει τι θα γίνει μετά από αυτό. Δεν είναι δικό σου πρόβλημα. Αλήθεια, δεν είναι: δεν είναι δική σου ευθύνη η μεταξύ τους σχέση, ούτε το τι θα κάνουν με τον αδερφό σου. Όλα αυτά είναι αποκλειστικά δικά τους προβλήματα. Ας μη μιλάνε. Να δούμε τι θα γίνει μετά.
Μην περιμένεις κατανόηση. Όπως μεγάλωσες εσύ απότομα, είναι ώρα να μεγαλώσουν κι αυτοί και να μη φορτώνουν τέτοιο τεράστιο βάρος στους ώμους ενός παιδιού που ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις. Ελπίζω να πήγες καλά στις πανελλήνιες. Αν για κάποιο λόγο δεν είχες το αποτέλεσμα που ήθελες, είναι μια καλή ευκαιρία για να βάλεις τώρα τα όρια σου, και να σταματήσεις να είσαι πιόνι της ανωριμότητας τους.
__________________
6.
Έχεις διαβάσει βιβλία πρακτικής ψυχολογίας, είτε προς ενημέρωσή σου, είτε στην προσπάθειά σου να αντιμετωπίσεις κάποιο σου πρόβλημα; Αναφέρομαι σε σοβαρά βιβλία, σοβαρών επιστημόνων, που βασίζονται σε έρευνες, δεν αναμασούν κοινοτοπίες και που θέτουν τον αναγνώστη προ των δικών του ευθυνών για την κατάστασή του, αντί να λένε ότι φταίει αποκλειστικά όλος ο υπόλοιπος κόσμος.
Νομίζω οι περισσότεροι δυσκολεύονται στα εξής στα παρακάτω βιβλία: στην αυτοπαρατήρηση και υπευθυνότητα (σε ποιό βαθμό φταίω για την κατάσταση μου; ), στην πειθαρχία (δυσκολίες να κάνεις τις ασκήσεις, να υιοθετήσεις νέες συμπεριφορές, πολλές φορές σού φαίνονται ψεύτικες, εξάλλου υπάρχουν και οι ήδη εμπεδωμένες, που παρόλο προβληματικές τις ξέρουμε κλπ).
Συναντώ, όμως, και μια άλλη δυσκολία. Μέσα στα βιβλία αυτά υπάρχουν και διάφορα παραδείγματα, ιστορίες πελατών και πώς πορεύθηκαν στην θεραπεία τους. Προσωπικά, όμως, τις περισσότερες φορές δυσκολεύομαι να ταυτιστώ. Παράδειγμα: Το ζήτημα είναι η καταπάτηση δικαιωμάτων στην εργασία και η συναισθηματική φόρτιση, που φέρνει η καταπάτηση αυτή. Στο βιβλίο θα διαβάσεις για εργαζόμενο, που πήγε στον ψυχοθεραπευτή γιατί ο εργοδότης του εξαφάνιζε την κάρτα, ώστε να τον αναγκάζει σε υπερωρίες. Πολλές φορές, όμως, το ζήτημα δεν συμβαίνει από κάτι τόσο υπερβολικό, αλλά από το «ένα τεταρτάκι παραπάνω» που στο τέλος γίνεται (απλήρωτο) τρίωρο. 'Αλλο παράδειγμα: κάποιος παθαίνει πανικούς, διότι είχε την ατυχία να βρεθεί μάρτυρας σε ληστεία, ενώ το παράδειγμα του αναγνώστη είναι πανικός χωρίς (ανιχνεύσιμη) αιτιολογία κλπ. Αυτή η παράμετρος δυσκολεύει νομίζω τον αναγνώστη. Ποια είναι η γνώμη σου;
ΥΓ: Τα παραδείγματα είναι ακριβώς αυτά παραδείγματα για να καταδειχθεί το ερώτημα, όχι ερωτήσεις προς απάντηση: μην επικεντρωθείς (και οι σχολιαστές) σε αυτά καθ' εαυτά-Thinkfeelact
H γνώμη μου είναι ότι αυτά τα βιβλία δεν είναι υποκατάστατα μιας προσωπικής θεραπείας. Περίμενες να ταυτιστείς τόσο, ώστε να λυθούν τα προβλήματα σου; Αν διαβάσεις άπειρα, και αν είσαι αναλυτικός και παρατηρητικός άνθρωπος, ίσως κάνεις τα σωστά βήματα.
Δεν χρειάζεται να ταυτιστείς για να καταλάβεις τον μηχανισμό, πάντως. Τα παραδείγματα υποθέτω ότι είναι χαρακτηριστικά ώστε αυτός που διαβάζει να κάνει τις κατάλληλες μετατροπές για την δική του περίπτωση και να βρει τις αντίστοιχες αναφορές. Οι περιπτώσεις μπορεί να διαφέρουν, αλλά η βάση της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι ίδια – γι'αυτό υπάρχει η ψυχολογία και η ψυχιατρική, άλλωστε.
__________________
7.
Ειμαι μια γυναικα 40 ετων
Εδω και ενα εξαμηνο κανω σεξ με εναν αντρα 48 ετων.
εγω ειμαι ερωτευμενη, αυτος οχι (ουπς)
Παρ' όλα αυτά μου εχει πει οτι θελει να κανουμε ενα παιδί μαζι, στην αρχή το απέρριψα χωρις συζητηση για παιδί χωρις σχεση και χωρις οικογενεια, οπως ηταν οι δικες μας οι παλιες οι παραδοσιακες (ολοι κατω απο την ιδια στεγη)/
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο σκέφτομαι ότι ειναι μια καλη ιδέα.
Τόσοι χωρισμενοι υπαρχουν, τοσα παιδακια που ζουν με χωρισμενους γονεις, απλώς εμείς δεν θα είμαστε ποτέ μαζί.....
το μόνο σφάλμα που βλεπω στο "deal" είναι το οτι εγω ειμαι ερωτευμενη μαζι του ενω αυτος οχι....
Αντιλαμβάνομαι ότι κάποια στιγμη αυτος μπορεί να βρει καποια και να μεινει μαζι της για παντα αλλα επισης ξερω και οτι ποτέ κανείς (σχεδον ποτε, σχεδόν κανεις) δεν μετανιωσε για το οτι εκανε παιδί...
Δεν ξερω αν εχω καποια ερωτηση, προβληματισμους θα ηθελα να ακούσω...
Σημ 1. Εννοείται οτι θα το αναγνωρισει, εννοειται οτι θα το βλεπει, εννοείται οτι θα ειναι ο μπαμπας του και θα ειμαστε οικογενεια, απλα δεν θα μενουμε μαζι, εννοείται οτι θα συνεισφερει οικονομικα (μου τα εχει διευκρινισει)
Σημ. 2. όταν είπα στην οικογενεια μου οτι μια φιλη μου θα κανει ενα παιδι ετσι, χαρηκαν για την 40χρονη φιλη μου και συμπληρωσαν "μηπως να το σκεφτεις και εσυ;"
ευχαριστω α-μπα και φιλοι-"εγώ ποτε θα γίνω μάνα"
Κι εγώ πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι καλή ιδέα. Η κίνηση αυτή άλλωστε δεν αποκλείει να αποκτήσεις στο μέλλον μια παραδοσιακή οικογένεια.
Τα προβλήματα είναι το εξής ένα, που έχεις εντοπίσει: ότι είσαι ερωτευμένη. Δεν είναι πρόβλημα με την έννοια που υπονοείς, όμως. Είναι εμπόδιο γιατί ο έρωτας σε εμποδίζει να δεις αν αυτός είναι αρκετά αξιόπιστος και αν όντως τον θέλεις για πατέρα του παιδιού σου. Γιατί ό,τι και να γίνει, θα είναι για πάντα πατέρας του παιδιού, και οι ζωές σας θα δεθούν εις τον αιώνα τον άπαντα, για γιορτές, επετείους, σχολεία, ερωτικές απογοητεύεις, εφηβικά προβλήματα, και ό,τι περιλαμβάνεται στην ζωή ενός ανθρώπου για τον οποίο έχεις ευθύνη.
Ακόμη και αν είσαι σίγουρη ότι είναι αξιόπιστος και ότι εννοεί αυτά που λέει, πρέπει να σιγουρευτείς ότι αν σε κρεμάσει, θα έχεις σχέδιο Β (όχι σαν αυτό της κυβέρνησης).
Και τώρα το μεγάλο ερώτημα του ενός εκατομμυρίου: εσένα σου φαίνεται καλή ιδέα επειδή είσαι 40. Αυτός, αφού δεν είναι ερωτευμένος και δεν θέλει να είναι μαζί σου, γιατί το πρότεινε; Επειδή είναι 48; Ή έχει κάποιο άλλο κίνητρο;
(Αν το αποφασίσεις, πήγαινε πρώτα σε δικηγόρο. Σε πολύ καλό δικηγόρο. Να φερθείς έξυπνα.)
σχόλια