__________________
1.
Πολλα διαζυγια... Ο κοσμος παντρευεται επειδη βρηκε τον καταλληλο συντροφο η παντρευεται επειδη μια μερα σκεφτεται οτι ειναι σε ηλικια γαμου η θελει παιδι και παντρευεται το ατομο με το οποιο εχει σχεση τη δεδομενη στιγμη, ασχετα αν τον καλυπτει ουσιαστικα η συγκεκριμενη σχεση;
-βελουδο
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Άλλος παντρεύεται επειδή βρήκε τον κατάλληλο σύντροφο, άλλος παντρεύεται επειδή πιστεύει ότι είναι σε ηλικία γάμου, άλλος επειδή θέλει παιδί, και όλοι μαζί παντρεύονται επειδή αυτό είναι το κυρίαρχο μοντέλο οικογένειας και προτιμούν να ενταχθούν γιατί αλλιώς οι άλλοι τους αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Οι περισσότεροι δεν το αντιλαμβάνονται καν, παντρεύονται επειδή έτσι κάνουν όλοι γύρω τους και δεν τους περνάει από το μυαλό να κάνουν κάτι διαφορετικό.
Τα διαζύγια αυξάνονται γιατί το στίγμα του διαζυγίου μειώνεται.
__________________
2.
Γεια σου Άμπα. Το πρόβλημα μου είναι το εξής: με ενοχλεί και με βασανίζει η αδιαφορία ή η αντιπάθεια που μου δείχνουν άνθρωποι τους οποίους στην πραγματικότητα δεν εκτιμώ. Παρανοικό δεν είναι; Είδα ένα ωραίο meme πρόσφατα: I'm 99% sure that you don't like me, but 100% sure that I don't give a shit. Θεική φράση. Γιατί δεν μπορώ να το κάνω κι εγώ; Λοιπόν, τώρα που το γράφω, σκέφτηκα: τη μάνα μου δεν την εκτιμούσα, αλλά ποτέ δεν έπαψα να αποζητώ την αποδοχή της (που δεν μου έδωσε, φυσικά). Αυτός είναι ο λόγος άραγε; Επαναλαμβάνω το ίδιο σχήμα; Ή είναι απλώς εγωισμός από μέρους μου, να θέλωνα με εκτιμούν αυτοί που δεν μου γεμίζουν το μάτι (ως απόδειξη του ότι έχουν αντιληφθεί τη δική τους μικρότητα;.... Ωχ, πάλι για τη μάνα μου μιλάω;) Φυσικά δεν περιμένω να ξέρεις την απάντηση, δεν με ξέρεις. Αλλά, να τι θέλω να ρωτήσω: Υπάρχει κάποιος τρόπος να αποδεσμευτώ από αυτή μου την ανάγκη; Κάποια άσκηση; Κάτι; (και πάλι μια φωνούλα μέσα μου ξαφνικά λέει: ναι, να αποδεχτείς τον εαυτό σου). Αυτή είναι η απάντηση βρε Άμπα; Τι σημαίνει αυτό; Τι σημαίνει ν' αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου; Ελπίζω να μη σε κούρασα. Σε διαβάζω πάντα με χαρά.
Leonardo, or not quite.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Λεονάρντο ακούγεσαι πολύ έξυπνο παιδί για να μην έχεις καταλάβει ότι αυτό που ρωτάς είναι ταμάμ για θεραπεία με ειδικό. Όταν έχουμε μια συμπεριφορά που μας ενοχλεί και δεν ξέρουμε πώς να την αλλάξουμε, και ειδικά όταν δεν ξέρουμε πώς έχει προκύψει, η μόνη λύση που έχουμε είναι ο ψυχολόγος. Έτσι μόνο θα καταλάβεις αν μιλάς για τη μάνα σου ή όχι.
Για τις γενικές ερωτήσεις: όλοι έχουμε μια βαθιά ανάγκη να μας αποδέχονται όλοι, ακόμη και αυτοί που περιφρονούμε. Η ανάγκη για αποδοχή είναι το κοινό ανθρώπινο δράμα, αλλά πρόβλημα είναι μόνο αν αυτό μας εμποδίζει να αποδεχτούμε την απόρριψη. Από ελαττώματα το ανθρώπινο είδος έχει αμέτρητα, αλλά προβλήματα είναι μόνο αυτά που εμποδίζουν την εξέλιξή μας.
Η αποδοχή του εαυτού είναι η αναγνώριση των ορίων του. Είναι πολύ δύσκολο να δεχτούμε ότι έχουμε όρια, οπότε είναι ακόμη πιο δύσκολο να τα εντοπίσουμε. Η φράση «αγαπάω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ» τον εαυτό μου προκαλεί αρνητική αντίδραση όπως οποιαδήποτε ερώτηση που θέλει το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, το ΑΛΗΘΙΝΟ, το ένα και το μοναδικό. Πραγματικά και αληθινά είναι τα πετράδια και τα μέταλλα. Οι ανθρώπινη φύση δεν είναι δυνατόν να χωριστεί σε πραγματική και σε ψεύτικη. Είναι ρευστή και σε μόνιμη κίνηση μέσα σε μια φυσαλίδα που είναι φτιαγμένη από ασάφεια. Όσο πιο πολύ ξεχωρίζουμε τα ανθρώπινα σε πραγματικά και ψεύτικα, τόσο μεγαλύτερες απλοποιήσεις κάνουμε, άρα τόσο περισσότερο πλησιάζουμε στο λάθος.
__________________
3.
Τελειώνοντας το πολυτεχνείο, δούλεψα στην Ελλάδα για τρία χρόνια, άγγιξα τα όριά μου, και έτσι αποφάσισα να μεταναστεύσω κι εγώ. Στην Σκωτία -συγκριτικά- η ζωή κυλάει ήρεμα, έχω επαγγελματίες συναδέλφους, δεν αντιμετωπίζω σιχαμερού επιπέδου σεξισμό, και εκτιμάται η δουλειά μου έμπρακτα. Το πρόβλημά μου είναι ότι κάποιες στιγμές νιώθω ότι μπορεί να ερμηνεύω τις συμπεριφορές γύρω μου λανθασμένα, μέσα από λάθος πρίσμα. Και εξηγώ. Κάποιες φορές –όχι πάντα- οι συνάδελφοί μου φαίνεται να μη συμφωνούν με τον τρόπο που δουλεύω. Κυρίως όταν ελίσσομαι γύρω από κανονισμούς για να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα ή παίρνω πρωτοβουλίες, ή θέλω να φέρω μια καινούρια ιδέα, ή δίνω μια λύση που δεν είχαν σκεφτεί, και γενικώς όποτε κάνω κάτι καινούριο ή δουλεύω παίρνοντας πρωτοβουλίες. Οι πιθανές ερμηνείες που δίνω για τη δυσφορία τους είναι ότι α.μπορεί να νιώθουν intimidated επειδή είμαι η καινούρια στη δουλειά και το αφεντικό μου δείχνει μεγάλη συμπάθεια και θαυμασμό β.νιώθουν ότι ως γυναίκα δεν πρέπει να τους ξεπεράσω και πρέπει μονίμως να απολογούμαι για το ότι αναπνέω γ.όντως τα καινούρια μου σχέδια ή ιδέες είναι για πέταμα. Εγώ επιλέγω το α. και το β. συνήθως διότι όταν όντως φέρω σε πέρας αυτό που σχεδίαζα ή αυτό που πρότεινα, τότε όλοι είναι ευχαριστημένοι και επειδή το αφεντικό μου έχει πει ότι του αρέσει πολύ ο τρόπος που δουλεύω. Μάλιστα μου έδωσε προαγωγή και αύξηση στους πρώτους έξι μήνες. Φοβάμαι ωστόσο ότι χρησιμοποιώ την τακτική που είχα στην Ελλάδα, όπου όποτε προκαλούσα δυσφορία σε κάποιον επιβεβαιωνόμουν ότι κάνω κάτι σωστά (αλήθεια είναι αυτό, το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε κάποιο βόδι που έχει ως στόχο ζωής την ελάχιστη δυνατή δουλειά είναι να του δείξεις ότι παράγεις ωφέλιμο έργο). Και επίσης φοβάμαι ότι μπορεί να διαβάζω πάρα πολλά περί φεμινισμού και μπορεί να μου παραμορφώνει την οπτική και αυτό. Για παράδειγμα, μπορεί να μην έχουν κανένα υποσυνείδητο θέμα με το φύλο μου, απλά να μην τους αρέσει η πρωτοβουλία που πήρα. Δεν το έχω συζητήσει με φίλους έλληνες αυτό ακόμη, παρά μόνο με την κοπέλα μου η οποία είναι από εδώ και μου λέει ότι είμαι overthinker και ότι πρέπει να αφοσιωθώ στον εαυτό μου και να μη με νοιάζει τόσο η γνώμη των άλλων, τουλάχιστον όσο ο αφεντικός μου δίνει μπόνους και επιβράβευση. Εγώ όμως, όπως έχεις πει κι εσύ παλιά, πιστεύω ότι επιτυχημένος είσαι όταν και οι συνάδελφοί σου σε παραδέχονται. Γι' αυτό σε ρωτάω, τι θα έκανες αν ήθελες να βλέπεις τα πράγματα πιο μακροσκοπικά και αντικειμενικά; Έχεις νιώσει ποτέ ότι θα ήθελες να έχεις κάποιον που εμπιστεύεσαι δίπλα σου ώστε να σου λέει αν βλέπεις τα πράγματα σωστά ή αν έχεις λάθος οπτική;
-Παρα-μορφωμένη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Θεωρείς δεδομένο ότι σε αντιμετωπίζουν με δυσφορία, αλλά δεν ξέρουμε αν είναι δεδομένο. Ίσως η λάθος οπτική σου είναι ότι είσαι τόσο σίγουρη ότι τα κάνεις όλα διαφορετικά και αναπάντεχα, που εννοείται ότι οι άλλοι θα σε δουν με δυσφορία, κι έτσι, πιστεύεις ότι σε βλέπουν. Λες «φαίνεται να μην συμφωνούν». Αν διαφωνούν, τι τους κρατάει να το εκφράσουν ανοιχτά; Η λέξη «δυσφορία» από μόνη της είναι κάπως ελαφριά. Μπορεί να διαφωνούν με τον τρόπο σου· μπορεί όμως απλώς να σε αντιπαθούν. Μπορεί να σε αντιπαθούν γιατί ενώ παραβιάζεις διάφορα που θεωρούνται δεδομένα, βάζεις άλλους σε δύσκολη θέση. Μπορεί και να μην σε αντιπαθούν, μπορεί να μην δυσφορούν καν, και να τα έχεις καταλάβει λάθος.
Τι σε εμποδίζει να τους μιλήσεις ανοιχτά; Όχι σε όλους μαζί, σα να κάνεις ανακοίνωση, αλλά θα μπορούσες να ρωτήσεις τους συναδέλφους σου αν ο τρόπος που δουλεύεις είναι κάποιες φορές εις βάρος τους. Δεν είναι καλύτερο από το να αναρωτιέσαι στο ίντερνετ;
Όταν είπα ότι η αναγνώριση έρχεται από τους συναδέλφους, δεν εννοούσα αυτούς με τους οποίους τίθεται θέμα ανταγωνισμού, αλλά τους συναδέλφους σου στο ίδιο πεδίο που ξέρουν (έχουν ακούσει) για τη δουλειά σου επειδή είναι πολύ καλή.
__________________
4.
Όταν άνθρωποι που δε με γνωρίζουν καλά με ρωτάνε "ποια είναι τα ενδιαφέροντα σου" μου κόβονται τα πόδια λες και περνάω από συνέντευξη. Ενδιαφέρομαι για πάρα πολλά πράγματα, είμαι ενημερωμένη, διαβάζω, ψάχνομαι όσο μπορώ, μαθαίνω, κάθε βδομάδα μπορεί κάτι διαφορετικό να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Όμως δεν έχω ούτε χόμπι ούτε συγκεκριμένες ασχολίες πέρα από τη δουλειά μου (είμαι 26 χρονών, πολιτικός μηχανικός). Δεν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση και πραγματικά με αγχώνει. Εξίσου με αγχώνει το "τι μουσική ακούς", γιατί ανάλογα με τη διάθεση μου ακούω από κλασσική μουσική έως Ικαριώτικο και μου αρέσουν τρομερά οι Arctic Monkeys αλλά μου αρέσει πολύ και η Σελένα Γκόμεζ (ε αυτό ντρέπομαι λίγο να το λέω). Γενικώς δε μου αρέσει καθόλου το small talk με ερωτήσεις τέτοιου είδους από ανθρώπους που μόλις γνώρισα, νιώθω άβολα και πάντα απαντάω γενικούρες γιατί δεν ξέρω πώς να απαντήσω, κι έτσι τελικά νιώθω πως είμαι βαρετή σαν συνομιλητής και απογοητεύομαι από τον εαυτό μου που δεν έχω κάτι ενδιαφέρον να απαντήσω. (Νομίζω όμως πως υπό άλλες περιστάσεις έχω ενδιαφέρον σαν συνομιλητής, αν αφήσουμε τη συζήτηση να κυλήσει και να μιλήσουμε για τυχαία θέματα). Συμβαίνει και σε άλλους ή πρέπει να το κοιτάξω;
-Ραμόνα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν έχεις εσύ το πρόβλημα. Το πρόβλημα το έχει η ερώτηση. Είναι πράγματι ερώτηση για συνέντευξη. Δεν είναι small talk. Το small talk είναι αερολογία που έχει στόχο να μην αποσπάσει καμία προσωπική πληροφορία και οπωσδήποτε να μην φέρει κανέναν σε δύσκολη θέση – το τελευταίο είναι το πιο σημαντικό από όλα. Το small talk δεν είναι αστείο πράγμα, είναι μεγάλο εφόδιο και σε υψηλά επίπεδα κυκλοφορεί κυρίως μεταξύ άνετων οικονομικά ανθρώπων. Είναι κάτι που μαθαίνεις χωρίς να το καταλάβεις, μεγαλώνοντας στο κατάλληλο περιβάλλον. Μετά από μισή ώρα πετυχημένου small talk οι συνομιλητές νιώθουν καλά με τον εαυτό τους και δεν θυμούνται σχεδόν τίποτα από όσα ειπώθηκαν.
Το «ποια είναι τα ενδιαφέροντα σου» είναι το ανάποδο του small talk. Είναι παρεμβατική ερώτηση που εμπεριέχει κρίση. Προφανώς δεν σε ρωτάνε για να μάθουν· σε ρωτάνε για να δουν πού θα σε κατατάξουν στο μυαλό τους. Είναι μια σκάλα πιο κάτω από την άλλη γνωστή «αθώα» ερώτηση, το «και με τι ασχολείστε». Μην ιδρώνεις. Αφού ξέρεις ότι αυτή η ερώτηση υπάρχει, πρέπει να έχεις μια έτοιμη απάντηση που επιστρέφει τη μπάλα σε αυτόν που είχε όρεξη να χωθεί. Πες κάτι γρήγορο και συμπλήρωσε «κι εσύ;» Ας πούμε «διαβάζω, κάνω εκδρομές στην εξοχή» (δεν ξέρω, βρες κάτι που είναι κοντά στην αλήθεια) και μετά πέτα το μπαλάκι. «Εσύ;» Ας δει ο άλλος τι ωραία ερώτηση έκανε.
(Σχετικά με τη μουσική: η κλασική με το Ικαριώτικο δεν είναι σε κάποιο αντίθετο φάσμα, όπως δεν είναι οι Arctic Monkeys με τη Σελένα Γκόμεζ. Όλα ποπ μουσικές είναι, απλώς διαφορετικών εποχών. Μη ντρέπεσαι για τα γούστα σου, αλλά μη φαντάζεσαι ότι είναι ιδιαίτερα εκλεκτικά ή σύνθετα.)
__________________
5.
αφοτου περασα μακρια απο την πολη μου ,για να σπουδασω ,η ζωη μου αλλαξε ,εκτος ομως απο την δικη μου αλλαξε και της οικογενειας μου. Αρχικα ,η μικροτερη αδερφη μου κλειστηκε στον εαυτο της ,δεν συζητουσε με κανεναν τα προσωπικα της ,ουτε καν με μενα οπως συνηθιζε. Επειτα ,αρχισε να συμπερεφερεται αθλια στην μητερα μου καθως ηξερε πως η μητερα μου ειχε επικοινωνια με καποια ατομα διαδυκτιακως και συζητουσε τα προβληματα που ειχε με τον πατερα μου. Ωστοσο ,η κατασταση χειτορεψε οταν η αδερφη μου αντιληφθηκε οτι στην μητερα μου αρεσε και οχι φιλικα ενα κοντινο προσωπο στην οικογενεια. Βεβαια, εγω την δικαιολογω καθως ο πατερας μου δεν ηταν υποδειγμα αντρα, αλλα η αδερφη μου δεν την συγχωρει. Εφτασε σε σημειο να το ομολογησει στον πατερα μου και απο τοτε οι δυο τους ,της επιτιθονται ψυχολογικα καθε μερα ,παρολο που εχει ζητησει συγγνωμη και εχει σταματησει καθε ειδους επικοινωνεια. Εν τω μεταξυ ,εγω προσπαθω να τους ηρεμω ολους μετα απο καθε τσακωμο, κατι που με εχει κουρασει ψυχολογικα και με εχει επιρρεασει πολυ αρνητικα στην επιδοση στην σχολη μου καθως και στην σχεση μου. Δεν ξερω τι να κανω για να διορθωσω τον χαμο στην οικογενεια αλλα και να μπορω να ειμαι καλα με τη προσωπικη μου ζωη!
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Τι μπορείς να κάνεις για να διορθώσεις τον χαμό στην οικογένεια; Απολύτως τίποτα. Επίσης, ούτε είναι δική σου δουλειά να διορθώσεις τις σχέσεις που έχουν άλλοι μεταξύ τους, ακόμα και όταν πρόκειται για την οικογένεια σου, ούτε είναι προαπαιτούμενο να έχεις πρώτα διορθώσει τις σχέσεις των άλλων για να είσαι καλά με την προσωπική σου ζωή.
Η αδερφή σου έχει την δική της ζωή και τα δικά της προβλήματα. Μπορείς να την πλησιάσεις για να καταλάβεις ποια είναι, να της συμπαρασταθείς αν σου το ζητήσει, αλλά δεν μπορείς να τα ζήσεις γι'αυτήν, ούτε να τα λύσεις, ούτε να τα αναλάβεις. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους γονείς σου, σε πολλαπλάσιο επίπεδο. Ευτυχώς που πέρασες σε άλλη πόλη και δεν χρειάζεται να είσαι μέσα στα παιχνίδια εξουσίας που παίζονται. Δεν είναι ευχάριστο να υπάρχουν προβλήματα στις οικογενειακές σχέσεις, αλλά καμία οικογένεια δεν είναι τέλεια, άρα ούτε η δική σου. Ίσως να το συνειδητοποίησες τώρα που έφυγες.
Η αντιμετώπιση της οικογενειακής σου ιστορίας, όποια και αν είναι αυτή, είναι μέρος της ενηλικίωσης, δηλαδή πολύ σοβαρή υπόθεση. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να συμφιλιωθείς μαζί της, αλλά κανένας δεν προϋποθέτει να λύσεις τα προβλήματα των άλλων.
__________________
6.
Καλησπέρα α μπα,
είμαι 21 και εδώ και ένα εξάμηνο βρίσκομαι σε μία τοξική (θα την έλεγα) σχέση (ο θεός να την κάνει) με έναν άντρα. Αυτός είναι 31. Το πρόβλημά μου είναι το εξής. Εγώ είμαι κολλημένη, ερωτευμένη πες το καψούρα πες το όπως θες δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι του το έχω δείξει του το έχω πει με όλους τους πιθανούς τρόπους. Αυτός από την άλλη με πατάει. Είναι δύσκολος άνθρωπος, προφανώς δεν νιώθει τα ίδια. Δεν είναι πολύ ομιλητικός, θα στείλει μόνο όποτε έχει όρεξη, δεν μου προσφέρει τίποτα συναισθηματικά, για την ακρίβεια είναι μία έτσι, μία γιουβέτσι. Πιάνω που όλα είναι οκ και λέω με νοιάζεται κλπ εκεί στο μπαμ αλλάζει με γράφει μου μιλάει άσχημα, δεν δείχνει σεβασμό (τις προάλλες μου πε ότι λυπάται τον άντρα που θα παντρευτώ, κατά καιρούς μου λέει πολλά άσχημα πράγματα, απλά αυτό είναι το πιο πρόσφατο). Είναι χειριστικός άνθρωπος και εμένα δυστυχώς με κάνει ότι θέλει. Φοβάμαι ότι το χω ήδη χάσει το παιχνίδι γιατί απλά είμαι πάντα εκεί, αυτός όπως καταλαβαίνω το βλέπει σαν πίεση η δεν ξέρω και γω τι, αδιαφορεί πάντως. Η ερώτησή μου είναι πώς κάνεις τον τροχό να γυρίσει με έναν τέτοιον άνθρωπο σε μία τέτοια κατάσταση; Να ξεκολλήσω δεν μπορώ, δεν θέλω το χω δοκιμάσει. Έχω πάθει κατάθλιψη α μπα μου δεν έχω όρεξη για τίποτα δεν με ενδιαφέρει κανένας άλλος απλά έχει τρελαθεί το μυαλό μου και το μόνο που θέλω είναι να τον κάνω να νιώσει. Πώς να τον κάνω να ενδιαφερθεί όσο κι εγώ;
- Ελένη
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αχ βρε Ελένη. Κανέναν δεν μπορείς να κάνεις να νιώσει αυτό που θέλεις. Είσαι μικρή και την πάτησες. Το καλύτερο που μπορείς να ελπίζεις είναι να βγεις από αυτή την ιστορία χωρίς να έχει τραυματιστεί ανεπανόρθωτα η αυτοεκτίμηση σου, αλλά από αυτά που λες κινδυνεύεις πάρα πολύ.
Άσε τι κάνει αυτός. Το θέμα είναι τι κάνεις εσύ. Γιατί επιμένεις; Άσε τη δικαιολογία του έρωτα. Δεν είναι έρωτας αυτό που περιγράφεις. Είναι εμμονή, είναι εγωισμός, είναι αυτοκαταστροφή, είναι το γνωστό «πώς είναι δυνατόν να με έχουν απορρίψει». Είναι η πρώτη φορά που σου δείχνει κάποιος αδιαφορία; Αν ναι, τα 21 είναι αργά για να νιώσεις απόρριψη πρώτη φορά, και ίσως έτσι εξηγείται η εμμονή σου.
Η αξία σου δεν εξαρτάται από την αποδοχή του άλλου, ακόμα και αν αυτόν τον άλλον τον θεωρείς κάτι σημαντικό. Την αξία σου εσύ την δίνεις στον εαυτό σου. Είσαι αυθύπαρκτο πλάσμα και μπορείς να εξελιχθείς, να αναπτυχθείς και να βελτιωθείς ανεξάρτητα από τις χυλόπιτες που τρως, ή μάλλον, ιδανικά, μαζί με τις χυλόπιτες που τρως. Ο τροχός δεν γυρίζει για τον άλλον. Μόνο τον δικό σου τροχό μπορείς να γυρίσεις. Προσπάθησε να χωνέψεις ότι κάποιος δεν ενδιαφέρεται για σένα όπως θα ήθελες. Δεν είναι χειριστικός. Οι χειριστικοί είναι ύπουλοι, δεν τους παίρνεις εύκολα χαμπάρι. Αυτός σε κάνει ό,τι θέλει και το ξέρεις, και το κάνει επειδή τον αφήνεις, και τον αφήνεις επειδή δεν μπορείς να πιστέψεις στα μάτια σου ότι πραγματικά συμβαίνει το ανήκουστο: να σε απορρίπτει κάποιος.
Πρόσεχε, γιατί όσο το καθυστερείς, τόσο πιο δύσκολο θα είναι αργότερα να συγχωρήσεις τον εαυτό σου γι'αυτά που του κάνεις τώρα.
_________________
7.
όλα γίνονται για κάποιο λόγο πιστεύεις ή απλά γίνονται χωρίς απαραίτητα να υπάρχει κάποια εξήγηση απο πίσω?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν όλα γίνονται για κάποιο λόγο, για ποιο λόγο οι γαλοπούλες έχουν φτερά αλλά δεν μπορούν να πετάξουν;
Συμπληρώστε ελεύθερα, #giakapoiologo
σχόλια