________________
1.

Αγαπητή Α μπα,
Τι γνώμη έχεις για το γάμο; Είναι κάτι ξεπερασμένο στην εποχή μας; Είναι μια κοινωνική επιταγή; Είναι μια απόρροια της ματαιοδοξίας των ανθρώπων που θέλουν να είναι στο επίκεντρο για λίγες ώρες και να το ζήσουν αυτό έστω μια φορά στη ζωή τους; Είναι η ανάγκη για ένα μεγάλο πάρτυ; Είναι η ανάγκη εκδήλωσης του έρωτα δημοσίως το οποίο θεωρείται ρομαντική πράξη; Με μπερδεύει πολύ το θέμα. Για κάποιους σίγουρα είναι και θρησκευτική επιταγή αλλά δεν ασχολούμαστε με αυτόυς.
Τα φιλιά μου και είσαι φοβερή.- back to the future

Η γνώμη μου είναι ότι δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις ξεπερασμένο έναν θεσμό που ακόμη δεν είναι προσβάσιμος σε όλους. Για να πλακωνόμαστε ακόμη για το αν πρέπει ή όχι να υπάρχουν παντρεμένα ζευγάρια του ίδιου φύλου (η απάντηση είναι ΝΑΙ, ΠΡΕΠΕΙ) θα πει ότι η υπόθεση μας καίει, και μάλιστα πολύ, οπότε μόνο ξεπερασμένος δεν είναι. Άλλο τι θα θέλαμε να είναι ξεπερασμένο, άλλο τι είναι ξεπερασμένο στον μικρόκοσμο μας, και άλλο τι είναι πράγματι ξεπερασμένο. Ας πούμε, η περμανάντ είναι ξεπερασμένη, οι θεραπεία με βδέλλες είναι ξεπερασμένη, το ζήτημα της γυναικείας ψήφου είναι ξεπερασμένο, αυτά δεν χρειάζονται συζήτηση. Αν κάτι χρειάζεται συζήτηση, κάποιους τους αφορά ακόμη, οπότε το ζήτημα δεν είναι ξεπερασμένο.

Ας αφήσουμε τον λόγο ύπαρξης του γάμου στο πέρασμα των χρόνων για ένα άλλο πάνελ και ας φτάσουμε στο σήμερα: ο γάμος είναι ένα συμβόλαιο. Δεν χρειάζεται να βγάλουμε από το μυαλό μας το τι είναι. Με τον γάμο υπογράφεις, αποδέχεσαι αλλά και δηλώνεις ευθαρσώς και μετά από δική σου απόφαση και χωρίς καμία εξωτερική πίεση (τουλάχιστον έτσι ελπίζουμε), τα εξής: ότι πέρα από την άμεση οικογένεια που έχεις κληρονομήσει θες δε θες, η οποία έχει δικαιώματα πάνω σου (κληρονομικά, θεσμικά, κοινωνικά) διαλέγεις ΕΝΑΝ άνθρωπο –έναν τη φορά - ο οποίος θα είναι πιο κοντινός και από την οικογένειά σου ακόμα. Αυτός ο άνθρωπος θα έχει κληρονομικά, θεσμικά και κοινωνικά προνόμια πάνω σου, όπως και εσύ πάνω του. Αυτό είναι μια ευκαιρία να δημιουργήσεις μια νέα φυσαλίδα ασφάλειας, είτε παράλληλα με αυτή που είχες, είτε από την αρχή. Αν αγαπάς ή όχι, το κράτος αδιαφορεί, αλλά αν αγαπάς, είναι πιθανότερο να επιβιώσει η συμφωνία.

Ο λόγος που χρειάζεται «ένα χαρτί» που λένε «τι είναι ο γάμος, ένα χαρτί» είναι ότι αν δεν δεσμευτείς για τον ποιον διαλέγεις και γίνει η ζημιά και μας αφήσεις απότομα, σε ποιον να δώσει την περιουσία σου το κράτος; Στον αδερφό σου, που έχεις να του μιλήσεις χρόνια; Στον τελευταίο σου σύντροφο; Κι αν είχες δύο γκόμενους παράλληλα τι γίνεται; Ο θάνατος δεν είναι ο μοναδικός λόγος, υπάρχουν και νοσοκομεία, δάνεια, αγορές αυτοκινήτων, όλα αυτά χρειάζονται "ένα χαρτί".

Όσοι δηλώνουν υπεράνω και λένε «δεν χρειάζομαι χαρτί για να δείξω ποιον αγαπάω» είναι ακόμα νέοι, υγιείς, με οικογένεια που στηρίζει, στρέιτ και κυρίως, στην κοσμάρα τους (υποψιάζομαι ότι έχουν και οικονομική άνεση). Αν ζούσαμε με τους Ινδιάνους δεν θα ήταν χαρτί, θα ήταν ένα ωραίο φτερό ή ένα τατουάζ. Επειδή ζούμε εδώ που ζούμε δεν είναι τατουάζ, είναι ένα χαρτί, γιατί έτσι κάνουμε το 2013. Υπογράφουμε χαρτιά και το κράτος τα αποθηκεύει για να μην μπορεί να τα αμφισβητήσει κανείς. Όσοι έχουν αρρωστήσει, θέλησαν να πάρουν σπίτι, έκαναν αίτηση στον ΑΣΕΠ, χρειάστηκε να πάρουν την ασφάλεια υγείας του άλλου, έκαναν παιδιά, έχασαν τους γονείς τους πολύ νωρίς ή είναι γκέι, ξέρουν πολύ καλά τη σημασία αυτού του χαρτιού.

Δεν λέω ότι είναι ιδανικός θεσμός, χρειάζεται αναθεώρηση. Ας τον κάνουμε πρώτα δίκαιο για όλους όμως, και μετά τον αναθεωρούμε.

________________
2.

"Βρε α, μπα
Όταν καταλαβαίνουμε ότι τα όνειρά μας, αυτά που πάντα θέλαμε να ζήσουμε, δεν πρόκειται να τα ζήσουμε, τι κάνουμε; Ζούμε απογοητευμένοι την πραγματικότητα ή ζούμε σε έναν φανταστικό κόσμο όπου αυτά που επιθυμούσαμε συμβαίνουν; Ή τι άλλο ;"- δυστυχισμένη

Τι είναι τα όνειρα;

Μερικές φορές οι άνθρωποι όταν λένε «όνειρα» εννοούν αυτά που νόμιζαν ότι θα τους συμβούν χωρίς να προσπαθήσουν, επειδή ήταν σίγουροι ότι τους τα χρωστούσε η ζωή. Για παράδειγμα, θα έχεις ακούσει πολλές φορές κάποιον να λέει «εγώ ήθελα να γίνω γιατρός, αλλά δεν ήμουν καλός στα μαθήματα.» Ή «εγώ είχα ταλέντο για το θέατρο αλλά τελικά γνώρισα τον πατέρα σου και παντρεύτηκα.» Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύεις ότι πρέπει να θρηνούν τα όνειρα που δεν έζησαν; Δικαιούνται να ζουν απογοητευμένοι που δεν εμφανίστηκε το Ιατρικό Συμβούλιο να τους δώσει τιμητικό μετάλλιο γιατρού λόγω εξαιρετικού ταλέντου, ή να είναι μίζεροι που κανείς δεν αναγνώρισε το ταλέντο τους στην υποκριτική, ενώ λένε τόσο ωραία τα ανέκδοτα και κάνουν όλους να γελάνε;

Τα όνειρα μπορεί να είναι κίνητρο για μια πορεία ζωής, μπορεί όμως να είναι και το καταφύγιο της πραγματικότητας. Μπορεί να είναι η δικαιολογία που εξηγεί την ατολμία και την αποφυγή της ζωής όπως έρχεται και όπως τελικά συμβαίνει. Οι άνθρωποι που πραγματοποιούν όνειρα ξέρουν να κολυμπάνε ανάποδα στο ποτάμι αλλά ξέρουν και πότε να πηγαίνουν και με τα νερά της ζωής. Για να είναι πραγματοποιήσιμα πρέπει να έχει προηγηθεί καταγραφή δυνατοτήτων και δυνάμεων, αλλιώς παραμένουν «όνειρα».

Βέβαια εσύ δεν ενδιαφέρεσαι για τους άλλους, για τον εαυτό σου ρωτάς, και λίγοι αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε αυτή την περιγραφή. Ποιος παραδέχεται ότι δεν είχε την όρεξη ή την ικανότητα να περάσει από δέκα χρόνια σπουδών για να γίνει γιατρός ή ότι φοβήθηκε να δείξει τις ζωγραφιές του σε κάποιον που θα ήταν σε θέση να τις κρίνει αντικειμενικά; Είναι πιο εύκολο να κατηγορήσει κανείς τη ζωή γενικά, ή τις υποχρεώσεις, ή – το πιο συχνό – τη μαμά του.

Πολλοί κίνδυνοι παραμονεύουν όταν προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε όνειρα: ένας είναι να βρίσκονται εκτός της βολής μας και να μείνουμε με την όρεξη. Ο άλλος είναι να τα πραγματοποιήσουμε και να ανακαλύψουμε ότι δεν ήταν αυτό που θέλαμε. Πάντα υπάρχει τρόπος να βρούμε λόγους να είμαστε δυστυχισμένοι.

________________
3.

Γειά και συγχαρητήρια για την στήλη. Είσαι, έχω να παραδεκτώ, άνθρωπος με οξυδέρκεια! Δεν θα σε απασχολήσω πολύ, έχω πάρει ήδη κάποιες γνώμες φίλων, όμως θα ήθελα και τη δική σου. Πρίν από κάνα χρόνο οι γονείς μου ανακάλυψαν, μέσω μιάς ατυχούς περιήγησης στον υπολογιστή μου, ότι είμαι gay. Βρέθηκαν αυτοβούλως για 1-2 συνεδρίες στο γραφείο ενός ψυχολόγου για να τους κατατοπίσει σχετικά με την καινούρια πληροφορία (όλα αυτά τα ξέρω εκ του αδελφού μου και ότι είχαμε κλάμματα για καμμιά βδομάδα, εμένα ποτέ δε μου μίλησαν). Ένα χρόνο μετά εξακολουθεί να επικρατεί σιγή ιχθύος. Το χειρότερο δε, και το πιο στενάχωρο, είναι ότι πρόσφατα τους έκανα σαφές μέσα από συζήτηση ''ότι ξέρω, ότι ξέρουν'' και ότι ''ξερείς μαμά και μπαμπά, με ενδιαφέρει να δείχνετε το ενδιαφέρον σας ΚΑΙ για την προσωπική μου ζωή. Η απάντηση ήταν ''μας είναι πολύ δύσκολο..'' και κάπου εκεί τελείωσε... Έχω δυο αδέρφια με παιδιά, εγώ είμαι 30 χρονώ, έχω μακροχρόνια σχέση, μένω μόνος, βγάζω χρήματα για να μπορώ να συντηρώ τον εαυτό μου, τελείωσα τις σπουδές μου στο εξωτερικό στην ώρα τους με άριστα, γυμνάζομαι και κολυμπαώ καθημερινά, είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου και πότε δεν τους έχω απογοητεύσει. Με έχουν μεγαλώσει υπέροχα, με πολύ αγάπη, τους είμαι ευγνώμων, μου έχουν δώσει τα πάντα κι ακόμη με βοηθούν (και στεναχωριούνται όταν τους λέω όχι) με λογαριασμούς και έξοδα, και τους επισκεπτομαι συχνά κτλ... ΓΙΑΤΙ είναι τόσο δύσκολο να με αποδεκτούν; Τι μπορεί να ειναι αυτό που τους φοβίζει;; Γιατί τελευταία μέσα μου απορρίπτω συνεχώς την ανιδιοτέλεια της αγάπης τους (αυτής δηλαδή που, υποτίθεται, ισχύει για όλους τους γονείς προς τα παιδιά τους) και που την θεωρώ(ουσα) ιερή και απαραβίαστη, ότι δηλαδή είσαι ο γιός μας no matter what!... ; Πως γίνεται ένα ζευγάρι ώριμων ανθρώπων με λογική σκέψη να μην μπορεί να κατανοήσει ότι δεν ήταν επιλογή μου, γιατί τότε το μονο σίγουρο είναι ότι θα επέλεγα τον straight δρόμο- τον πολυ πιο εύκολο straight δρόμο! Χωρίς δηλαδή να χρειάζεται χρόνια ολόκληρα να τους λέω ψέμματα για το ''με ποίον πήγα διακοπές ή ποίος είναι αυτός δίπλα σου σε όλες τις φωτογραφίες κτλ.'' Είμαι εγωιστής που απαιτώ μέσα μου, αλλά δε θα τους πιέσω ποτέ, να με αποδεχτούν ΟΛΟΚΛΗΡΟ, όπως είμαι, αγγίζοντας την προσωπική μου ζωή;;;... Μέσα μου έχω πει ότι η μπάλα είναι στο δικό τους τερέν, εγώ το αφήνω στην τύχη του κι ας με τρώει. Να τ'αφήσω; (τελικά πολλά τα ερωτήματα, αισθάνομαι ότι σε εκμεταλλεύομαι ;-) –jay

Αγαπητέ μου jay

Ακόμη και οι ώριμοι άνθρωποι με τη λογική σκέψη έχουν μέσα τους προκατασκευασμένες απόψεις. Ακόμη και οι πιο ώριμοι, και οι πιο λογικοί από όλους. Οι προκατασκευασμένες απόψεις είναι αυτές με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε συνέχεια από την στιγμή που γεννιόμαστε, μέχρι που μετατρέπονται σε αγκυλώσεις, και οι πιο άκαμπτες αγκυλώσεις έχουν να κάνουν με το σεξ.

Οι γονείς σου είναι μέλη αυτής της κοινωνίας που βρίσκεται σε τρομερή σύγχυση σχετικά με τους ομοφυλόφιλους ανθρώπους – ή μάλλον πιο σωστά, με όσους δεν είναι ετεροφυλόφιλοι. Δεν είναι περίεργο που δεν μπορούν να το δεχτούν, αντιθέτως, οι γονείς που το δέχονται είναι οι εξαίρεση. Πώς να το δεχτούν όταν το επίσημο κράτος κάνει την πάπια στην καλύτερη και επιτίθεται στη χειρότερη; Πώς να το χωνέψουν, αν έχουν μεγαλώσει με κατηχητικό και φόβο για τη μετά θάνατον ζωή και τις αμαρτίες; Δεν τους δικαιολογώ γιατί πέρα από το περιβάλλον μας έχουμε και προσωπική κρίση, αλλά η κρίση θέλει κόπο και ιδρώτα και εδώ που τα λέμε, λίγα πράγματα μπορεί να αλλάξει. Οι μεγαλύτερες αλλαγές έρχονται μέσα από εμπειρίες, η θεωρία δεν γίνεται κτήμα.

Οι γονείς σου έχουν την εμπειρία τώρα με σένα και ομολογούν ότι τους είναι δύσκολο. Σε σχέση με τον μέσο έλληνα γονέα είναι σχεδόν αξιέπαινοι. Μην αναρωτιέσαι γιατί δεν είναι όπως θέλεις να είναι, αναρωτήσου γιατί είναι όπως είναι και προσπάθησε να τους βοηθήσεις. Φαίνεται ότι δεν ξέρουν πώς να το κατανοήσουν αλλά νομίζω ότι θέλουν. Σε αγαπάνε και τους αγαπάς, αυτό είναι η καλύτερη βάση. Μην περιμένεις να αρχίσετε να μιλάτε για τη σχέση σας από τη μια μέρα στην άλλη. Προσπάθησε να το προσεγγίσεις φιλοσοφικά, όπως τα λες εδώ σε εμάς. Λες πολύ ωραία "Πως γίνεται ένα ζευγάρι ώριμων ανθρώπων με λογική σκέψη να μην μπορεί να κατανοήσει ότι δεν ήταν επιλογή μου, γιατί τότε το μονο σίγουρο είναι ότι θα επέλεγα τον straight δρόμο- τον πολυ πιο εύκολο straight δρόμο!" Αυτό που λες δεν το καταλαβαίνουν ούτε οι περισσότεροι από τους συνομηλίκους μας, το τι άκουσα τις τελευταίες μέρες σχετικά δεν περιγράφεται. Μιλήστε για την αποδοχή του διαφορετικού, για το φόβο του ξένου, ώστε να καταλάβουν ότι ο φόβος του μπαμπούλα και ο φόβος του ομοφυλόφιλου είναι το ίδιο πράγμα. Σιγά σιγά.

Και όχι, η μπάλα δεν είναι στο δικό τους τερέν. Μην μιλάς με όρους αγώνα, είναι οι γονείς σου, τα χρόνια περνάνε και μπορεί να μετανιώσετε και οι δύο πολύ πικρά τον χρόνο που χάνετε τώρα. Μην πεις ξανά το «ανιδιοτελής αγάπη», είναι φράση κλισέ μέτριων δημοσιογράφων. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Εσύ γιατί δεν τους αποδέχεσαι ΟΛΟΚΛΗΡΟΥΣ, με τους δισταγμούς τους, όπως ακριβώς είναι;

________________
4.

Τι κάνεις όταν οι δύο φίλες σου εκεί που μένεις είναι κολλητές μεταξύ τους κι εσύ νιώθεις λίγο σαν ξέφραγο αμπέλι? Δεν το κάνουν φυσικά επίτηδες, αλλά ξέρουν κι αυτές κι εσύ και όλοι ότι υπάρχει μια διαφορά. Που κάποιες φορές βγαίνει και στην αντιμετώπιση. Γενικά έχω καταλήξει ότι για λόγους που λογικά φταίω κι εγώ δεν έχω κανένα φίλο τόσο καλό με τον/την οποία να έχω αυτή τη σχέση που βλέπω γύρω μου σε άλλους. Αλλά είναι φορές που νιώθω πολύ μόνη μου και αναρωτιέμαι... να προσπαθώ να βρω μια παρέα που να μην νιώθω 3η ή να αποδεχτώ ότι κάτι τέτοιο δεν είναι για μένα και απλά να βολευτώ με ότι υπάρχει και να λέω να είμαι κι ευχαριστημένη?- εύη

O ονειρεμένος φίλος είναι κάτι σπάνιο και άπιαστο όσο και ο ιδανικός σύντροφος. Είναι κάτι που απαιτεί τύχη και πολλή δουλειά. Και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να ξέρεις πολύ καλά ποιος είσαι, να το έχεις δεχτεί και να ξέρεις ποιος σου ταιριάζει, να το ξέρεις τόσο καλά που μόλις τον δεις, να τον αναγνωρίσεις.

Όταν έχει γίνει προεργασία, μερικές φορές με μερικούς ανθρώπους γίνεται κάτι μαγικό: τα λόγια αποκτούν βάθος, τα αστεία αποκτούν πολλαπλά επίπεδα και οι παρεξηγήσεις είναι απίθανες. Το πρόβλημα είναι η προεργασία, γιατί λίγοι θέλουν να την κάνουν, οι περισσότεροι περιμένουν να τραβήξουν οι άλλοι το κουπί.

Λογικά, φταις κι εσύ, ναι. Φταις με την έννοια ότι δεν προσπαθείς να αναπτύξεις τον εαυτό σου τόσο ώστε να γίνεις ενδιαφέρουσα αποκτώντας σαφήνεια. Ποια είσαι; Τι σου αρέσει; Τι σε ενθουσιάζει, τι ξέρεις καλά, τι έχεις ζήσει; Όπως περιμένεις τον συναρπαστικό φίλο που θα σου αλλάξει την καθημερινότητα, έτσι το περιμένουν και οι άλλοι. Δείξε τι είσαι για να τραβήξεις τους κατάλληλους ανθρώπους.

________________
5.

Α μπα δεν χορταίνω τις απαντήσεις σου! Είσαι φοβερή, συνέχισε να μας ανοίγεις το μυαλό. Πιστεύεις ότι η συγκατοίκηση (αν είναι εφικτή) είναι απαραίτητη πριν αποφασίσει ένα ζευγάρι να παντρευτεί για να δουν αν τα καταφέρνουν στην καθημερινότητα τους ή η ουσία είναι να πάρουν την απόφαση ότι θέλουν να παντρευτούν και όλα τα άλλα θα τα βρουν με προσπάθεια και από τους δύο; Επιπλέον, πως σου φαίνεται η άποψη που έχουν κάποιοι ότι άμα συγκατοικήσεις είναι πιθανόν ο ένας από τους δύο (συνήθως λέγεται για άντρες) να βολευτεί και να καθυστερήσει να πάρει την απόφαση για επόμενο βήμα?- fataoulas

Αν δύο άνθρωποι πάρουν την απόφαση να παντρευτούν, το κάνουν επειδή, μεταξύ άλλων, ξέρουν ότι ταιριάζουν και στην καθημερινότητα. Η καθημερινότητα είναι αυτό που συμβαίνει όλη τη μέρα, εντός και εκτός σπιτιού. Τουλάχιστον αυτό ελπίζω – υπάρχουν και αυτοί που λένε «παντρευόμαστε και τα βρίσκουμε μετά.» Αυτοί χωρίζουν. Νομίζω ότι τρία πράγματα πρέπει να βρίσκονται σε αρμονία για να είναι βιώσιμο ένα ζευγάρι: η αντιμετώπιση των χρημάτων, οι κοινωνική συμβατότητα και η σύμπνοια σε θέματα ανθρωπιστικά, θρησκείας και πολιτικής. Η ασυμβατότητα προκύπτει και χωρίς συγκατοίκηση, αλλά παίρνει περισσότερο καιρό.

Αυτός που βολεύεται από τη συγκατοίκηση και δεν θέλει να παντρευτεί, δε θέλει σύντροφο και σύζυγο, θέλει καθαρίστρια και μαγείρισσα.

________________
6.

Λένα, θέλω να ρωτήσω αν υπάρχουν όντως άνθρωποι σαν το χαρακτήρα του Dexter, που δεν τους αγγίζουν τα συναισθήματα κ πρέπει να προσποιηθούνε. Ευχαριστώ, φιλιά :)- friny

Τα βιβλία και η σειρά έχουν πραγματικές βάσεις σε αληθινούς δολοφόνους και τον τρόπο λειτουργίας τους. Αν δεν υπήρχε συσχετισμός με την πραγματικότητα, δεν θα μας ενδιέφερε τόσο η μοίρα του Ντέξτερ. Όλοι φοβόμαστε μήπως κατά βάθος είμαστε τέρατα.

Ναι, όντως υπάρχουν, και αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι η έλλειψη ενσυναίσθησης, με την έννοια της συναισθηματικής κατανόησης των συνανθρώπων τους. Αυτό που είναι αμφίβολο –κατά την ασήμαντη γνώμη μου- είναι κατά πόσο πιστεύουν ότι πρέπει να προσποιηθούν – ο Ντέξτερ δεν είναι ένας απλός ψυχοπαθής, είναι και πολύ έξυπνος, και αυτό δεν ξέρω πόσο συχνά συμβαίνει στην πραγματική ζωή.

Ας μιλήσει ένας ειδικός καλύτερα. Ο καθηγητής Dutton από την Οξφόρδη έχει γράψει το βιβλίο «η σοφία των ψυχοπαθών» και για τον Ντέξτερ έχει γράψει τα εξής:

«Έχω γνωρίσει πολλούς ψυχοπαθείς όλα αυτά τα χρόνια, και πολλές πτυχές αυτής της τηλεοπτικής σειράς είναι ρεαλιστικές. Ένας ψυχοπαθής με βίαιες τάσεις, με κακή ανατροφή και περιορισμένη εκπαίδευση θα μπορούσε να καταλήξει ως κακοποιός ή μέλος εγκληματικής συμμορίας. Ένας ευφυής, βίαιος με καλή εκπαίδευση θα μπορούσε να γίνει κορυφαίος διευθύνων σύμβουλος, δικηγόρος, ή κατά συρροή δολοφόνος.

Όμως, υπάρχουν μερικές ανωμαλίες. Φαίνεται πολύ δεμένος με την οικογένεια του, ιδιαίτερα με την αδερφή του, κάτι που είναι ασυνήθιστο. Τούτου λεχθέντος, ορισμένοι ψυχοπαθείς σίγουρα είναι σε θέση να κατακερματίσουν τις βίαιες τάσεις τους: τα δίδυμα Kray ήταν πολύ δεμένα με τη μητέρα τους. Για την ακρίβεια, μια ενδιαφέρουσα έρευνα από την Ολλανδία έδειξε ότι οι ψυχοπαθείς εγκληματίες είναι σε θέση να έχουν πρόσβαση σε ένα είδος «διακόπτη ενσυναίσθησης», δίνοντας τους τη δυνατότητα να έχουν συναισθήματα για μερικούς ανθρώπους, αλλά καθόλου για τους υπόλοιπους.

Γνώρισα τον Michael C. Hall, τον ηθοποιό που παίζει τον Ντέξτερ, από κοντά. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει τίποτα το ψυχοπαθολογικό μέσα του. Όμως τον ρώτησα ποιες είναι οι πτυχές του Ντέξτερ που θα ήθελε να μεταφέρει στη δική του προσωπικότητα. «Η ψυχραιμία του υπό πίεση», είπε. Αυτή η ψυχραιμία είναι ένας από τους λόγους που βρίσκουμε τους ψυχοπαθείς τόσο συναρπαστικούς: σε αντίθεση με εμάς, λειτουργούν με πλήρη ατιμωρισία: απλώς δεν νοιάζονται για τους άλλους. Στην εποχή που ζούμε βρίσκουμε αυτή την ελευθερία πολύ ελκυστική – ακόμη κι αν είμαστε σίγουροι ότι ποτέ δεν θα ήμασταν βίαιοι με άλλους ανθρώπους.»

________________
7.

Αχ Α Μπα.
Γιατί νιώθω τόσο χαμένη? Για το τί θα κάνω στη ζωή μου, πώς θα το ψάξω, που έχασα χρόνο, που έχασα ευκαιρίες, που πώς τα κατάφερα κ κοιτάζω κ συγκρίνομαι με άλλους. Ξέρω, δεν έχει νόημα ο άλλος, το παρελθόν που έφυγε, οι ευκαιρίες που ξεγλίστρησαν, αλλα με πιάνει αυτη η φρίκη συχνά. Αλλα τα κατόρθωσα και με έφτασα στο σημείο που τα τέλειωσα όλα αργοπορημένη και πλέον είναι κ η κατάσταση δύσκολη...και εγώ ακόμα αναποφάσιστη για το επόμενο βήμα. Το μέλλον μας τελικά καλύτερα να αποφασίζεται στην τύχη? Αδράττοντας την ευκαιρία που σου παρουσιάστηκε μόλις? Διαλέγω κάτι και μένω σε αυτό για αρχή? Μέχρι κ το μάστερ μου είναι μια απόφαση σε ομίχλη προς το παρόν. Ελπίζω σε ένα μήνα που θα το δημοσιεύσεις να έχω ξεχαωθεί κ χωρίς να μου απαντήσεις στην πιο ασαφή ερωτηση απο καταβολής Αμπα, που κ εμένα θα με εκνεύριζε.Φιλιά-Duh

Κι εγώ αυτό ελπίζω.

Αν βρίσκεσαι προ μάστερ και αυτό σημαίνει ότι είσαι κάτω των 25 οι ανησυχίες σου είναι φυσιολογικές αλλά - πώς να το πω τώρα- κάπως κωμικές. Για τον χαμένο χρόνο στενοχωριούνται οι ετοιμοθάνατοι, οι συνταξιούχοι, όσοι έχασαν δεκαετίες με τη λάθος δουλειά ή τον λάθος άνθρωπο, και εκεί υπάρχει σοβαρό ζήτημα. Είσαι, νομίζω, πολύ μακριά από το να δικαιολογείται να κλαις για τον χαμένο χρόνο.

Για να μην τον κλάψεις στο μέλλον βέβαια, πρέπει πράγματι να σκεφτείς τι θα κάνεις και όχι, δεν είναι καλύτερα να αποφασίζεται το μέλλον στην τύχη. Η τύχη κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι μαζί σου γιατί υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί πάνω από σένα που έχουν γεννηθεί μέσα στην τύχη, και όπως καταλαβαίνεις, προηγούνται. Η τύχη τελικά θα αποφασίσει τα μελλούμενα, αλλά σίγουρα πρέπει να κάνεις ό,τι μπορείς για να βοηθήσεις τις πιθανότητες υπέρ σου.

Το τι πρέπει να κάνεις τώρα κανείς δε μπορεί να σου πει, όλα τα ρίσκα δικά πρέπει να είναι. Κατά τη γνώμη μου μόνο μια παρατήρηση: μην βιάζεσαι να χαρακτηρίσεις έναν χρονικό διάστημα «χαμένο». Η αδράνεια, η απουσία, η αφαίρεση, δεν είναι φαντάσματα, είναι οντότητες που μπορούν να βοηθήσουν την εξέλιξη όσο και οι πράξεις, τα τυχαία γεγονότα, η καλή τύχη. Χρειάζεται χρόνος για να ωριμάσουν αποφάσεις, για να ανασυγκροτηθούν δυνάμεις, για να γίνει απογραφή. Δεν είμαστε μηχανές που ορμάνε μπροστά χωρίς διακοπή. Και οι αμφιβολίες, και οι παύσεις, όλα χρώματα της παλέτας είναι.