ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καμιά φορά σκέφτεσαι πως μπορεί να είναι σύμπτωση, άλλες πάλι ότι της μοίρας ήταν γραφτό να γίνει. Το θέμα είναι πως σήμερα θα έκλεινα επτά συνεχόμενα χρόνια ευτυχίας δίπλα στον άνθρωπο που αγάπησα όσον κανέναν άλλον στον κόσμο και με έκανε να νιώθω καλύτερος άνθρωπος.Ακριβώς πριν ένα χρόνο διαγνώστηκα με την νόσο του AIDS, δυστυχώς σε αρκετά βαριά μορφή και μάλιστα με προσδόκιμο ζωής περίπου 3 χρόνια. Σήμερα, έχει περάσει ένας χρόνος και μπροστά μου έχω άλλα δύο. Τι μπορεί κανείς να προλάβει να σκεφτεί, να νιώσει, να ζήσει, να γεμίσει εμπειρίες και εικόνες το μυαλό και η ψυχή.Σήμερα μετά από ένα χρόνο πια έχω καταλαγιάσει μέσα μου και μπορώ και μοιράζομαι τις σκέψεις μου.Όποιος θα διαβάσει αυτές τις λέξεις θα πρέπει να γνωρίζει ότι δε θα βρίσκομαι στη ζωή για να έχει πέσει στα χέρια του αυτό το γράμμα. Ειδικά, αν πρόκειται για εκείνον που τόσο πολύ είμαι ερωτευμένη μαζί του και για μένα σημαίνει τα πάντα.Επέλεξα να μην του πω τίποτα για την αρρώστια μου, ώστε να μην τον πληγώσω και για να μπορέσει να ζήσει τη ζωή του, όπως μπορεί καλύτερα, ομορφότερα και με ανθρώπους γύρω του που να τον αγαπάνε και να τον φροντίζουν, γιατί του αξίζει.Να του πω τι ακριβώς; να του πω ότι είμαι άρρωστη και πως έχω λίγο χρόνο μπροστά μου. Είχαμε ονειρευτεί μαζί, είχαμε σχεδιάσει τη κοινή μας ζωή. Ζούσαμε ο ένας για τον άλλον…Κι όμως όπως όλα τα ζευγάρια είχαμε και τις διαφωνίες μας, είχαμε τους καβγάδες μας, είχαμε μικρούς χωρισμούς, αλλά πάντα στο τέλος γυρναγαμε ο ένας στον άλλον, γιατί ξέραμε… γιατί δε μπορούσαμε να είμαστε χώρια για πολύ.Μεταξύ αυτών των χωρισμών υπήρξαν και κάποιοι άλλοι σύντροφοι στη ζωή του καθενός. Εκεί συναίβει το μοιραίο σε μένα… τότε όχι μόνο είχα ερωτική σχέση με κάποιο για λίγες μέρες, αλλά τελικά είχε σαν αποτέλεσμα μετά από έξι μήνες περίπου να μου ανακοινωθεί πως έλαβα ένα «μικρό δώρο», την ασθένειά μου.Όταν το έμαθα ήταν λίγοι μήνες που είμασταν πάλι μαζί, είμασταν καλά πάλι, δεν υπήρχαν σύννεφα και ζούσαμε μαζί. είχαμε μια καθημερινότητα, που θα ζήλευαν πολλοί, όμως τα νέα δεν άργησαν να έρθουν.Η απόφαση ήταν στιγμιαία. Θα του έλεγα ψέματα. Δεν θα τον άφηνα να δυστυχίσει μαζί μου. Μου είχε ζητήσει να κάνουμε και παιδί και το τελευταίο διάστημα δεν παίρναμε προφυλλάξεις. Το άγχος μου μέχρι να τον πίσω να κάνει εξετάσεις χωρίς να τον υποψιάσω ήταν απίστευτο. μόλις θα έβγαιναν τα αποτελέσματα είχα πάρει την απόφαση να του πω να χωρίσουμε και έτσι έγινε.Οι αντιδράσεις μου ήταν γρήγορες. Του εξήγησα πως δε νιώθω τίποτα και έφυγα. Δεν γύρισα πίσω ποτέ. Δεν ρώτησα ποτέ για εκείνον. Μόνο ήξερα πως ζούσε και δεν είχε κάποιο θέμα υγείας. Αυτό…Εύχομαι σήμερα να είναι καλά, ξέρω πως πληγώθηκε, αλλά καλύτερα έτσι καλύτερα γι’ αυτό το λόγο, καλύτερα που δεν γνώριζε.Το μόνο που μετανιώνω είναι πως δε μπόρεσα να του πω πόσο πολύ τον έχω ανάγκη, πόσο αληθινα τον αγαπώ, πόσο μεγάλη αξία έχει για μένα εκείνος…Μακάρι να μπορούσα να τον νιώσω…