ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε γνώρισα μέσα από τις λέξεις σου. Σε θαύμασα πριν σε γνωρίσω, μέσα από τη σκέψη σου. Έλεγες τα ίδια πράγματα που ήθελα να πω εγώ. Σαν να διάβαζες τη σκέψη μου. Μόνο ο τρόπος διέφερε. Εγω πάντα πιο συναισθηματικος, πιο φορτισμένος, εσύ πιο λογικός, πιο ρεαλιστής. Φτάναμε όμως πάντα στο ίδιο σημείο. Είναι λίγο αντίστροφη η πορεία να γνωρίζεις πρώτα την ψυχή και μετά τη μορφή. Αλλά είναι και πιο βαθιά, πιο ουσιαστική αυτή η πορεία προς το δέσιμο. Όταν συναντήθηκαμε όλα αυτά που πίστευα επιβεβαιωθηκαν. Δεν μπορεί να μην τα ενιωσες κι εσύ. Δεν γίνεται. Όλη αυτή η ζεστασιά, η εγκαρδιοτητα, οι κοινές αντιλήψεις, τα κοινά ενδιαφέροντα, οι πολλές ομοιότητες, έγινε μέσα μου ένα πρωτοφανές μείγμα αγάπης. Υπήρχε όμως η απόσταση, εγώ ήμουν σε σχέση, δεν υπήρχε καμία ελπίδα να εξελιχθεί τίποτα. Μετά συναντιομασταν κάθε φορά που ερχόμουν στην πόλη σου και κάθε φορά που χωριζομασταν να μετανιώνω για το φιλί που δεν σου έδωσα. Και κάθε φορά και πιο πολύ. Η απόσταση όμως εκεί. Η ανάγκη μου να σε βλέπω ευτυχισμένο με οδήγησε στο να σε γνωρίσω σε ένα φίλο μου. Στην αρχή δεν ήσουν και πολύ θετικός. Εγώ χάρηκα γιατί πίστευα ότι σε μια γωνιά της άρνησης σου μπορεί να βρισκόμουν κι εγώ. Μετά άλλαξες γνώμη και γινατε ζευγάρι. Ήρθατε στην πόλη μου, πήγαμε διακοπές όλοι μαζί τετράδα και ένιωθα να μην έχει αλλάξει τίποτα. Η επικοινωνία που είχαμε, σαν μπαλάκι πινγκ πονγκ, η χημεία μεταξύ μας σε διαολεμενα επίπεδα. Δεν μπορεί όλα αυτά να είναι ιδέα μου. Δε γίνεται να μην τα ενιωσες ποτέ αγάπη μου. Και μετά τερματίστηκε η σχέση μου και όποτε συναντιομασταν δεν ήσουν πια μόνος. Και έτσι με έμαθες να αγαπώ χωρίς να περιμένω πότε τίποτα. Στο οφείλω αυτό. Προσπάθησα να το διαχειριστώ, να το ελαχιστοποιησω αυτό που ένιωθα να γιγαντωνεται, αυτό που έβλεπα ότι έβλεπες κι εσύ, τσακωθηκαμε για τα πολιτικά, ψυχρανθηκαμε. Ομως πάντα σε έψαχνα ακομα κι οταν δεν μιλούσαμε.. Σε έψαχνα μέσα μου, σε έψαχνα σε συντρόφους που ήθελα να σου μοιάζουν. Και πάντα σε έψαχνα και πάντα γυρνουσες μετά από κάθε διαμάχη. Πάντα να σε διεκδικώ και πάντα να επιστρέφεις. Όταν σε ρώτησα γιατί, την τελευταία φορά που βρεθήκαμε μου είπες 'γιατί δεν έφυγα ποτέ'. Θα με στοιχειώνει αυτή η φράση σου αγάπη μου. Ήθελα να χωθώ στην αγκαλιά σου και να κλάψω. Κι έτσι νομίζω θα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος σε όλους τους γαλαξίες. Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές κλαίω και ακούω το when things Explode. Έχω βαθιά συναισθήματα για σένα σου είπα και περίμενα 7 χρόνια να στο πω. Στο διάστημα που δεν μιλούσαμε λόγω του τσακωμού μου είπες ότι πάντα ρωτούσες για μένα τον φίλο σου, που είναι και δικός μου, και που εγώ σας γνώρισα. Και η φωνή σου πήγε να σπάσει. Σε πόνεσε αυτή η απουσία. Το νιώσαμε κι οι δυο αγάπη μου. Η απόσταση εχει μειωθεί και γεωγραφικά πια. Όμως βρίσκεσαι σε αυτή τη σχέση εδώ και 5 χρόνια. Σίγουρα τον αγαπάς, σίγουρα σε αγαπάει, όμως σε ρώτησα αν είσαι ευτυχισμένος και δεν μου είπες ναι ή είμαι καλά. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Από τότε δεν επικοινωνείς μαζί μου αν δεν μιλήσω εγώ. Σου πρότεινα να πάμε ταξίδι στη χώρα που σου αρέσει και είπες ότι σου ακούστηκε καλό. Όπως πάντα σε διεκδικώ, κι εσύ γυρνάς. Δεν έφυγες ποτέ μου είπες. Σ αγαπώ πιο βαθιά από ποτέ. Οταν τυχαία ακουμπάνε τα χέρια μας ενώ βλέπουμε καμία χαζομάρα στο κινητό ή όταν έρχομαι κοντά σου και αισθανομαι τη θερμοκρασία του σώματος σου, νιωθω να κατακλυζομαι από αγάπη. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, να κάνουμε. Δεν μπορεί να μην τα νιώθεις όλα αυτά. Είμαι έτοιμος να ρισκάρω όλη μου τη ζωή για σένα, είμαι έτοιμος για όλα εκτός από το να ρισκάρω να σε χάσω οριστικά. Σου χαμογελώ κάθε βράδυ και σκέφτομαι τα χείλια σου πάνω στα δικά μου. Το ξέρω το έχεις σκεφτεί κι εσύ. Έχω δει το βλέμμα σου να κοιτάει τα δικά μου. Στο σπίτι σου οταν με κάλεσες ξαφνικά, είχες κάνει κάποια καδράκια φωτογραφίες από ορισμένες εκδρομές μας. Κάπου σε μια γωνιά με είδα να με έχεις κρυμμένο Σ αγαπώ κι αυτό μπορεί να με εξοντώσει λέει ο στίχος . Όσα χρόνια κι αν πέρασαν. Σου αφιερώνω την αυριανή μέρα. Δικός σου.