ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν μπόρεσα να εξομολογηθώ χθες. Ήμουν ακόμη ταραγμένος. Πήγα να πληρώσω έναν λογαριασμό στο κέντρο της πόλης και μπαίνοντας στο "μαγαζί", είδα εσένα... Γύρισες, με κοίταξες και μου χαμογέλασες κιόλας, εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν να μου κόβουν με μαχαίρι την καρδιά... Ηθοποιός, αλήθεια... Πώς μπόρεσες να μου χαμογελάσεις ξανά, μετά από αυτά που μου έκανες; Είδα πόσο μεγάλωσες και ομόρφυνες και έψαξα γύρω να βρω το φίλο σου. Όπως φαίνεται, μόνο στο Facebook είστε "φίλοι", τελικά. Στην πλάτη σου κόκκινη τσάντα, εσύ ντυμένη με μαύρα ρούχα. Μαύρο, το δικό μου αγαπημένο χρώμα, που πάντα ντύνομαι έτσι εγώ... Ταιριάζαμε σε τόσα πολλά κι ας είμασταν διαφορετικοί... Όταν τέλειωσα τη δουλειά μου εκεί, έψαξα να σε ξαναδώ, πριν φύγω. Όμως δεν ήσουν πια εκεί. Δε θα σου μιλούσα καν, ούτε θα σου ξαναζητούσα να πιαστούμε χέρι χέρι και να περπατήσουμε ξανά μαζί, όπως τότε. Ήθελα μόνο να σε ξαναδώ για μια τελευταία φορά. Αν και κάτι μου λέει, πως και χωρίς να θέλω, θα σε βλέπω πλέον μπροστά μου συχνότερα, πολύ φοβάμαι και στα ίδια "στέκια" κιόλας, εμείς μοιάζαμε και ταιριάζαμε πολύ... Αν δεν ήμουν αυτός που έγινα, θα έκλαιγα σε όλη τη διαδρομή.Ο συνονόματός σου, που ποτέ δεν μπορέσαμε να γιορτάσουμε μαζί, ούτε εμάς, ούτε για μας... Τουλάχιστον, ένα δώρο που εσύ μου είχες ζητήσει κάποτε και το είχες ξεχάσει κιόλας, σου το είχα κάνει, εκείνα τα Χριστούγεννα, που εξαιτίας σου δεν πήρα τίποτε για μένα και έκλαιγα μόνος σπίτι, όλες τις γιορτές. Κι εσύ το φόρεσες και πήγες να βρεις άλλον... Δ.