ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Επέτειος του Πολυτεχνείου και η πρώτη μου φορά σε πορεία.. Από πέρσι εκανα προγραμματικές δηλώσεις ότι θα κατέβαινα σε πορεία και πάντα το απέφευγα.. Από τη μια η "τρομοκρατία" από μέρους των γονιών, από την άλλη η προκατάληψη σχετικά με τις κινητοποιήσεις.. Έφταιγε σε μεγάλο βαθμό και η εγγενής αναποφασιστικότητά μου. Φέτος όμως το πήρα απόφαση και για να μην τα πολυλογώ και σας κουράζω βραδιάτικα, κατέβηκα.. Η πορεία των φοιτητικών συλλόγων του πανεπιστημίου ξεκίνησε από το Πολυτεχνείο.. πολλοί φοιτητές μαζεμένοι, συσπειρωμένοι, γεμάτοι ζωντάνια και πάθος ξεκίνησαν να φωνάζουν συνθήματα! Ανάμεσα σ αυτούς κι εγώ.. Πορευόμασταν αρκετή ώρα, στην πρώτη γραμμή!! Μια ζεστασιά να διαπερνά ολόκληρο το κορμί μου λόγω της έντασης, λόγω της αδρεναλίνης;; Δεν ξέρω, πάντως το αίσθημα που είχα εκείνη τη στιγμή ήταν υπέροχο.. Και μετά καταλήξαμε και πάλι στο πανεπιστήμιο και μετά ήρθαν οι γνωστοί άγνωστοι, οι "μαύροι", οι κουκουλοφόροι και άρχισαν να καταστρέφουν.. Και τότε ήρθαν τα ΜΑΤ και ρίξαν δακρυγόνα και αρχισαν να μας κυνηγούν.. Ομολογώ πως δεν έχω φοβηθεί ποτέ περισσότερο στη ζωή μου.. Τα μάτια να τζούζουν, το πρόσωπο να καίει.. Ο πανικός στα βλέμματα των περισσότερων.. Τρέξιμο, συλλήψεις γνωστών ατόμων, συμφοιτητών.. Και αυτό που αναρωτιέμαι είναι το εξής.. Αφού όλα πήγαιναν καλά μέχρι εκείνη τη στιγμή, γτ κατέληξε έτσι το όλο πράγμα;Προς τι το κυνηγητό και τα δακρυγόνα;; Μια φοιτήτρια