Πρέπει να πας .Άκομα και αν η ζωή σου φέρθηκε άδικα έχεις χρέος απέναντι στον εαυτό σου ,στα όνειρά σου στο μέλλον σου να πολεμήσεις .Στην αρχή θα είναι δύσκολα μετά όσο θα γνωρίζεις τον νέο σου εαυτό θα δεις ότι θα τον αγαπήσεις περισσότερο .Πολύ καλός μου φίλος είχε το ίδιο πρόβλημα τον τράβηξα απο τα μαλλιά και τον πήγα με το ζόρι ,2 χρόνια μετά ο άνθρωπος αυτός απο ζόμπι που ήταν έκανε οικογένεια βρήκε δουλειά και γενικώς εκείνη η φάση που πέρασε του φαίνεται σαν ένας μακρινός εφιάλτης.Δε σου αξίζει ψυχή μου αυτή η καταδίκη λές ότι ξεχνας τα προβλήματα όμώς κάθε φορά που επαναλαμβάνεις αυτό το λάθος να θυμάσαι ότι απομακρύνεσαι από τη λύση των προβλημάτων σου .Η ζωή είναι μπροστά σου ,μπορείς ακόμα και απο αυτή τη στιγμή να πείς αλλάζω και να κάνεις τα βήματα που πρέπει για να πας μπροστά .Σε παρακαλώ παρ το απόφαση και κάνε το βήμα και πήγαινε σε κέντρο απεξάρτησης δώσε ένα τέλος σε αυτή την εξάρτηση μπορείς .
6.3.2015 | 03:59
21 χρονών (2)
και κατεβάζω τα xanax τα lexotanil και τα akineton λες και είναι καραμέλες. Είμαι μόνος μου σε αύτο το κόσμο δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει να γίνω καλά. Έμπλεξα χώρις να το καταλάβω και πλέον είναι αργά. -Ένας άρρωστος πιτσιρίκος- Ευχάριστω για τα σχόλια σας αλλά όταν είπα οτί είμαι μόνος το εννοόυσα. Η μαμά μου έφυγε οταν ήμουν 15 και ο πατέρας μου δεν ξέρει αν ζω η αν πέθανα γίατι του εχει πάρει το μυαλό μια πιτσιρίκα. Μένω με τη γιαγία μου που είναι 88 χρόνων και η καημένη νομίζει οτι τα λέφτα που της παίρνω τα χαλάω με την εικονική κοπέλα μου. Για δουλεία ούτε λόγος ποίος θέλει ένα πρεζάκια σαν εμένα γιατί αυτό είμαι δυστύχως. Τα χάπια τα ξεκίνησα με ενα φίλο μου για πλάκα όταν ήμουνα 18 για να δούμε τι σου κάνουν. Τα έκλεβε απτό πατέρα του και σιγά σιγά μας έγινε ρουτίνα. Αργότερα ξεκινήσαμε να πίνουμε και πρέζα απτη μύτη ήταν ο τέλειος συνδιασμός. Κάτι που έχασα τη μαμά μου που την αγαπούσα τόσο πολύ , κάτι που ο πατέρας μου με έδερνε όταν ήμουνα μικρός και πλέον με είχε παρατήσει για έναν αγνωστο δεν ήθελε και πολύ. Τα χάπια και η πρέζα με έκαναν να ξεχνάω να ξεφέυγω απτήν πραγματικότητα. Φαντάζει αδύνατο πλέον να ζήσω χωρίς αυτά. Πόλλές φορές όταν κυκλοφορώ σε πολύ κόσμο αναρωτιέμαι γιατί να μην είμαι και εγώ σαν και αυτούς. Ίσως επειδή ήμουν πιο άτυχος λέω στον εαύτο μου για να δικαιολογήσω τη χαζομάρα που έκανα κάποτε. Μου πέρασε πολλές φόρες απτό μυαλό να δώσω ένα τελός και να πάω να συναντήσω τη μανούλα μου που με αγάπουσε τόσο πολύ. Και τι δεν θα έδινα για να ήταν εδώ μαζί μου να με αγκαλίαζει και να μου λέει οτί όλα θα πάνε καλα. Ίσως να ακόυγεται κάπως παιδικό όλο αυτό αλλά έτσι νιώθω. Δεν ξέρω τι να κάνω πραγματικά όλο κάτι με κράταει σε αυτή τη ρούχλα. Δεν θα αντέξω να πάω σε πρόγραμμα απεξάρτησης δεν έχω τη δύναμη να το κάνω. Πείτε μου κάτι παιδία σας παρακαλώ.
1
