ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολλές φορές κάθομαι και μιλάω στον εαυτό μου. Κι εκείνος μ' ακούει. Παριστάνω ότι είμαι κάπου έξω κι έρχεται να κάτσει δίπλα μου. Με ρωτάει τί έχω, αν είμαι καλά. Συστηνόμαστε. Του λέω πόσο θέλω μια αγκαλιά. Πόσο την έχω ανάγκη. Του λέω για όλους αυτούς που χάνω και τους νοιάζομαι και με αφήνουν άδεια καθώς παίρνουν ένα κομμάτι μου μαζί τους για πάντα. Του λέω ότι φοβάμαι να ξανά δεθώ - παρόλο που το θέλω- ότι αυτά τα κομμάτια δεν μπορώ να τα αφήσω να αντικατασταθούν, ότι γίνομαι δύσκολη. Φαίνομαι δύσκολη κι απόμακρη. Αλλά μέσα μου είμαι ένας σωρός από θρύψαλα. Ένα "φου" να μου κάνεις και θα σκορπίσουν. Αυτά τα θρύψαλα τα φυλάω όπως μπορώ. Έτσι μόνο μπορώ να με προστατεύσω. Του λέω ακόμη πως κουράστηκα να προσπαθώ μέσα από οθόνες. Του λέω για τα όνειρα που είχα και δεν πραγματοποιήθηκαν, όχι γιατί δεν τα κυνήγησα. Απλά γιατί έτσι. Του λέω για το τέλμα μου, για το πώς βγήκα από αυτό και του μιλάω για τα νέα μου σχέδια. Είναι κι αυτά μια λύση που εύχομαι να βγει σε κάτι καλό. Του λέω ότι πιθανόν να αλλάξει η ζωή μου , να βρει λίγο ήλιο και χρώματα από ουράνιο τόξο. Του λέω πως μάλλον κάτι πάει στραβά με εμένα. Πως είμαι παράξενη. Πως ενώ πρέπει να αφήνω την καρδιά μου ανοιχτή, εγώ την κλείνω στους επόμενους και γίνομαι πιο σκληρή απ' ό,τι ήμουν. Κι ο εαυτός μου με ακούει υπομονετικά και μου απαντάει πως δεν τρέχει τίποτα κακό με εμένα. Πως είμαι όμορφα παράξενη και αληθινή. Πως δεν υποκρίνομαι ότι έχω τις απαντήσεις για όλα. Πως δεν πειράζει που είμαι χαμένη. Με αγκαλιάζει και μου λέει πως όλα θα πάνε καλά. Μου λέει ότι μπορώ να κλάψω αν θέλω. Κι εγώ το κάνω και νιώθω όλο το μαύρο να φεύγει από μέσα μου και να γεμίζω οξυγόνο. Μου λέει ότι μ' αγαπάει έτσι όπως είμαι. Μου λέει αστεία για να γελάσω. Ο εαυτός μου είναι δυνατός. Πιο δυνατός από μένα. Είναι αισιόδοξος. "Κάποια μέρα", μου λέει, "όλα αυτά θα τα μοιραστείς με κάποιον άλλον. Και θα σε καταλάβει, θα σε αγκαλιάσει και θα σε αγαπήσει. Αλλά ίσως όχι όπως εγώ.Θα δει σε εσένα αυτό που βλέπω εγώ αλλά θα δει κι αυτά που δεν βλέπω γιατί είμαι εσύ ". Κι έτσι τα λέμε συχνά εγώ κι αυτός. Άλλες φορές είναι σκληρός μαζί μου, άλλες γεμάτος κατανόηση. Έπειτα η φωνή του χάνεται. Όμως νιώθω λίγο καλύτερα για να πάω παρακάτω. Σκέφτομαι πως υπάρχει ακόμη κάμποση χαρά στον κόσμο. Υπάρχουν άνθρωποι που γελούν, που αγγίζονται, που μοιράζονται τις ψυχές και τα κορμιά τους. Ακούω τις ιστορίες τους, βλέπω τις ζωές τους, προσπαθώντας να φτιάξω κι εγώ τη δική μου. Κι όποτε πέφτω μέσα στην άβυσσο, έχω τον εαυτό μου να με τραβήξει στο φως.