ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την γνωρίζω το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου αλλά ουσιαστική παρέα αρχίσαμε να κάνουμε μετά το σχολείο. Σχεδόν πάντα σε διαφορετικές πόλεις λόγω σπουδών, αλλά μιλάγαμε καθημερινά online και είχαμε γίνει πρακτικά κολλητοί. Σιγά σιγά άρχισα να νιώθω πράγματα γι' αυτήν αλλά τα αποθούσα γιατί ήξερα πως τα αισθήματα δεν ήταν αμοιβαία. Δεν της είχα πει κάτι αλλά όλα τα σημάδια αυτό έδειχναν και εκτός αυτού ήταν πάντα σε κάποια σχέση. Όσο πέρναγε ο καιρός αυτό γινόταν όλο και πιο έντονο, οπότε προσπαθούσα να αποφεύγω να μαθαίνω τα πιο προσωπικά της γιατί ζήλευα και στεναχωριούμουν. Η συμπεριφορά μου συχνά μπορεί να γινόταν αλλοπρόσαλλη αφού στις πιο μαύρες μέρες μου (που γινόντουσαν όλο και πιο συχνές) ίσως να γινόμουν εριστικός, απόμακρος και κάποιες φορές απεύφευγα κάθε επαφή μαζί της. Υπήρξαν και μεγάλοι τσακωμοί, για πολλούς από τους οποίους (αν όχι όλους) καταλαβαίνω τώρα πως έφταιγα εγώ και η άσχημη ψυχολογία μου, αλλά ευτυχώς δεν με διέγραψε απ' την ζωή της. Ίσως να 'χε καταλάβει και αυτή κάτι και να έδειχνε κατανόηση αφού από μόνη της σταμάτησε να μου λέει τα 'δικά' της. Από την μια αυτό είναι θετικό γιατί όσο λιγότερα ξέρω, τόσο το καλύτερο για την ψυχική μου ηρεμία. Από την άλλη όμως είχε γίνει προφανές πως είχαμε πάψει να είμαστε κολλητοί ή έστω πολύ κοντινοί φίλοι, και αυτό πονάει. Ωστόσο ήταν και συνεχίζει ακόμα κι έτσι να είναι η καλύτερή μου φίλη.Δυστυχώς πλέον εκεί που βρίσκεται έχει κάνει νέες παρέες και δεν μιλάμε συχνά. Έχουμε μια υποτυπώδη επαφή και όποτε βρισκόμαστε στην ίδια πόλη τα λέμε πάντα, αλλά σχεδόν αποκλειστικά σε συζητήσεις και παρέες που είναι κι άλλοι μαζί. Είναι καλύτερο απ' το τίποτα, αλλά πολύ θα ήθελα να γίνουν τα πράγματα όπως ήταν, πριν μπουν αυτά τα ανεπιθύμητα συναισθήματα στην μέση. Το ότι δεν θα είμαστε ποτέ κάτι παραπάνω το έχω αποδεχτεί αλλά ακόμη μετά από τόσα χρόνια, αυτά δεν λένε να φύγουν. Μου λέιπει κάθε μέρα αλλά όσο κι αν θέλω να μιλάμε και να την βλέπω, άλλο τόσο δυσκολεύομαι όταν είμαι κοντά της γιατί έρχονται στην επιφάνεια όλα αυτά που προσπαθώ να καταπιέσω.Ίσως φταίει που δεν έχω καταφέρει να βρω κάποια άλλη που να κολλάμε. Πιθανώς και να σαμποτάρω τον εαυτό μου μη δίνοντας ευκαιρίες αλλά απ' την άλλη δεν θέλω να ξεκινήσω κάτι αν δεν νιώσω κάτι δυνατό γιατί δεν θα ήταν δίκαιο για την άλλη και θα απλά θα καταλήγαμε να πληγώσουμε ο ένας τον άλλον. Το ότι είμαι και ο πιο κλειστός άνθρωπος που ξέρω σίγουρα δεν διευκολύνει την κατάσταση, αφού το να ανοιχτώ σε κάποιον ή να κάνω νέες γνωριμίες/φιλίες μου είναι εξαιρετικά δύσκολο. (Ακόμα κι αυτό που γράφω εδώ ανώνυμα θα το σκεφτώ 15 φορές πρωτού πατήσω 'καταχώρηση'. Πόσο πιο έλεος?)Αυτή η χρόνια 'μάχη' που δίνω με τον εαυτό μου, με έχει κουράσει αρκετά και μ' εχει κάνει να νιώθω ένα τεράστιο βάρος το οποίο με ωθεί να ποστάρω αυτό το μακροσκελές (και εν τέλη μάλλον ανούσιο) κείμενο, με την ελπίδα πως θα γίνει λίγο πιο ελαφρύ...