ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασε λοιπόν ένας μήνας απο κείνη τη μέρα. Μήνας βάσανο και λύτρωση μαζί. Κάθε πρωί ντύνομαι, πηγαίνω στη δουλειά, προσπαθώ. Όχι ότι άλλαξε κάτι ιδιαίτερο. Προσπαθώ όπως πάντα, να χωρέσω στις συμβάσεις. Εκείνη τη μέρα γούσταρα πολύ που δεν υπήρχε η πραγματικότητα. Που την κάναμε σιωπηλά κι επιδεικτικά στην άκρη. Που πήραμε αυτό που η ζωή μας χρωστάει, χωρίς πολλά πολλά, πεινασμένοι. Ξεφύγαμε και προκαλέσαμε αυτή τη μυστήρια αύρα, να δούμε μέχρι πού κρατιέται η μαγεία. Κι ήμουν μαζί σου κάθε λεπτό. Άκριτα, αυθόρμητα, ειλικρινά, μέχρι τα βάθη της ψυχής μου κι ακόμα παραπέρα.Σα να ήμασταν ένα για λίγο. Χωρίς άμυνες. Με πολλή εμπιστοσύνη. Ένα. Μεγάλη κουβέντα που γίνεται ψεύτικη μόλις την ξεστομίσεις, πάντα. Αλλά ήταν σα να ήμασταν ένα. Με παράπονο στο λέω γιατί έτσι το ένιωσα και διψάω για να το ξανανιώσω.