ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

5 χρόνια μετά και λόγω των ημερών, σκέφτομαι ότι οι Πανελλήνιες ήταν μια καλή αρχή για να πέσω από το ροζ συννεφάκι μου.Όπου όλα πάνω κάτω πήγαιναν όπως ήθελα αφού ήμουν καλή μαθήτρια με άριστους βαθμούς, οι γονείς μου μπορούσαν να διορθώσουν για μένα διάφορα λάθη, με βοηθούσαν να υπερνικήσω όλα τα εμπόδια και ένιωθα κάπως άτρωτη.Μέχρι που για 150 μόρια έχασα την πρώτη μου επιλογή και έπειτα αποφάσισα να ξαναδώσω και την έπιασα ,πάλι με πολλές δυσκολίες στο θέμα το ψυχολογικό.Κάπως έτσι έμαθα ότι σε αυτόν τον αγώνα υπήρχαν κάποιοι που προφανώς έπαιξαν καλύτερα.Και την επόμενη χρονιά έπαιξα εγώ καλύτερα από αυτούς.Και κάπως έτσι είναι τα πράγματα στη ζωή.Πάντα θα υπάρχουν καλύτεροι και χειρότεροι από σένα, μα το θέμα είναι να προσπαθείς να γίνεσαι κάθε μέρα μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου και όχι τον άλλον.Επίσης το θέμα είναι να μην στέκεσαι στα άκρα θεωρώντας ότι είσαι ο καλύτερος ή ο χειρότερος.Δεν χρειάζεται να φορέσεις κάποια ταμπέλα.Χρειάζεται μόνο να προσπαθείς.Να αφήνεις πίσω το παρελθόν και να κοιτάς μπροστά.Τίποτα δεν είναι δεσμευτικό.Νομίζετε εγώ 18 χρόνια στο σχολείο , περίμενα να φτάσω στο σημείο να ξαναδώσω; Αν μου το έλεγαν θα γελούσα.Αλλά δεν υπάρχει μόνο η πρώτη φορά στα πράγματα.Δεν καταφέρνουμε όλοι αυτό που επιθυμούμε με την πρώτη.Κι αυτό δε είναι κατακριτέο, όπως πίστευα. :)Και μην βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα για το αν θα ξαναδώσετε ή αν θα περάσετε εκεί που θέλετε. Ίσως το πιο σημαντικό είναι να σκέφτεστε ότι δεν δίνετε μόνοι σας.Κάντε την προσπάθειά σας κι αφήστε τους αριθμούς να δράσουν μετά.Και ναι. Μπορεί και να μην περάσετε εκεί που θέλετε. Αλλά είναι αυτο δεσμευτικό; Θέλω να πω, τελειώνει η ζωή σας;