Πριν αρκετά χρόνια, ήμουν ακριβώς στην ηλικία σου όταν χώρισα τον μοναδικό σύντροφο που αγάπησα και ερωτεύτηκα τόσο πολύ. Δεν αναζητούσα νέες εμπειρίες, απλά πνιγόμουν κι ήθελα να δω τι συμβαίνει με μένα. Φυσικά εκείνος πίστεψε πως ήθελα να προχωρήσω, απλά όχι μ'εκείνον. Τελείωσε άσχημα η ιστορία μας, λόγω της ασυνεννοησίας. Έχω προσπαθήσει να κάνω μία δυο σχέσεις ακόμη, αλλά έτσι δεν ένιωσα. Ακόμη και σήμερα νιώθω αγάπη γι'αυτόν τον άνθρωπο και μου λείπει κι ας μην υπάρχει στην ζωή μου.Σε καμία περίπτωση δεν σου λέω πως αυτή είναι και η δική σου ιστορία. Υπάρχει και το ενδεχόμενο όντως να μην έχεις κάτι παραπάνω να προσφέρεις ή να λάβεις απ'αυτήν την σχέση. Είναι μια καλή ευκαιρία ενδοσκόπησης αυτή η περίοδος, αν και καμιά φορά μπορεί να υπερ-μεγεθύνονται κάποιες σκέψεις και συναισθήματα ακριβώς λόγω του "εγκλεισμού". Μπορεί η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στην μέση. Στην πραγματικότητα, μόνο εσύ ξέρεις.
2.4.2020 | 00:14
6 χρόνια..
Με τον σύντροφο μου είμαστε μαζί έξι χρόνια, από το σχολείο δηλαδή, εμείς 23 τώρα και σιγά σιγά νομίζω ότι νιώθω ότι κάτι αλλάζει μέσα μου. Από τη μια σκέφτομαι ότι είναι λόγω των ημερών και της καραντίνας μιας και οι δυο εξαιτίας αυτης της κατάστασης επιστρέψαμε στο πατρικό μας και έχουμε να βρεθούμε αρκετές μέρες. Από την άλλη νιώθω ότι η σχέση μας έχει μείνει σε μια στασιμότητα και ότι αν δεν προσχωρήσει σε κάτι πιο σοβαρό θα τελειώσει. Έτσι πιστεύει κι εκείνος, ότι είναι πια καιρός για να συγκατοικήσουμε αλλά εγώ νιώθω ότι δεν θέλω, νιώθω ότι αρχίζω και πνίγομαι. Σαφώς και τον αγαπάω και μου αρέσει να είμαι μαζί του και να ζούμε μαζί αλλά μέσα μου υπάρχει ένα ανεξήγητο γιατί που δεν μπορώ κι εγώ η ίδια να καταλάβω γιατί διστάζω και κάνω όλες αυτές τις σκέψεις..Νιώθω ότι μου έχει φύγει ο έρωτας που είχα αλλά και δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν, νομίζω ότι εάν τον χάσω θα τον σκέφτομαι για πάντα και πάντα θα τον θέλω αλλά εάν μείνουμε για πάντα μαζί πάντα κάτι άλλο θα μου λείπει..
3
