ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στέρεο Νόβα : 6:00 π.μ.Εδώ στέκομαι, σ' αυτή τη σιωπήμε μάτια ανοιχτά στα παράσιταέξι η ώρα τα χαράματαο εγωισμός μου δεν περνάειόταν ένας άντρας ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιοπαγωμένοςαπλώνει το χέρι στο τίποταείναι η τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίαςκαθώς το πρώτο φως της μέρας απ' τα μάτια του ανατέλλεικι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα γιατί η ζωή είναι βρώμικημας χωρίζει ένα μέτρο κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικότα τέσσερα πρώτα μανεκέν που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσουξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβειο θάνατος ενός πολίτη ξεκινάει από τα όνειρα του ΛΟΤΤΟκι ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασηςκι εκπαιδεύει τα παιδιά του πώς να γελούν με την τεχνική του ζάπινγκσπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητοαπομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ' τις ανθρώπινες μάζεςκουλτούρα του γρήγορου φαγητούέξι και πέντε λεπτάη τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε απ' τους καριερίστες και τους καιροσκόπουςμας χωρίζουν δυο βήματαθα 'θελα να του μιλήσω μα ξέρω πως δε θα με καταλάβειόλη νύχτα έμεινα έξωπόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμαμε διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, και χωρίςγιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμοο μύθος της διασταύρωσηςκάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγειδρομολόγια προς κάθε κατεύθυνσηκι ένας ακόμη, φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίαςχάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομώντώρα το ξέρω πιο καλά πως δεν ήταν εύκολομέσα σ' εκείνο το πλάτος που αγκαλιάζει τις ακρότητες να επιβιώσειςνα γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμόή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου;χιλιάδες πόδια κάτω απ' αυτό τον ασπρόμαυρο ουρανόέξι και [δέκα είναι] λεπτάαυτό που με συνδέει μ' αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο,είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεοςτα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύωτ' ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανόπεριμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ' την αφετηρία