ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

20 χρόνια μετα απο αυτον τον καταστροφικό σεισμό που στιγμάτισε οχι μόνο τη δική μου ζωή, αλλά όλης της περιοχής στην οποία διαμένω σε όλη μου σχεδόν τη ζωή.Κάθε χρόνο στη μητρόπολη του δήμου μου τελείται επιμνημόσυνη δέηση στα θύματα του σεισμού. Τα πρώτα χρόνια πήγαινα πάντα. 14.56 στην εκκλησία χτυπάνε δυνατά οι καμπάνες, χτυπάνε τα τζάμια, κουνιούνται οι πολυέλαιοι. Είπα, πέρασαν χρόνια: δεν θα κλάψω ξανά! Πέρασε! Κι όμως! Μπήκα μέσα και τα μάτια μου βουρκωσαν στο λεπτό. Οι μνήμες έντονες, 20 χρόνια μετά. Κι εκεί που είχα πάει να ξεχάσω, έγινε πριν 2 μήνες αυτός που μου το θύμισε ξανά. Που με έκανε να μην κοιμάμαι τα βράδια. Που με έκανε να ζω στην αβεβαιότητα ξανά. Ίσως έπρεπε να κινητοποιηθω για να πάω να τιμήσω όσους χάθηκαν. Αυτούς που υπέφεραν. Όλους όσους μείναμε στο δρόμο. Ας μην το ζήσει κανένας άνθρωπος ποτέ!