ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την αγαπαω οσο τιποτα...με μεγαλωσε μαζι με την μαμα...εχει δει και αυτη, οπως και εγω, ασχημα πραγματα...τον μπαμπα να πινει, να χτυπαει την μαμα...την μαμα να κουβαλαει ολα τα βαρη...την ειδαμε μαζι να παθαινει καρκινο...καταθλιψη...να ταραζονται τα νευρα της, μαλλον ανεπιστρεπτι...και παντα η αδερφη μου ηταν εκει να με προστατευει ως μικροτερο...εχει μεινει στο σπιτι ακομα, στα 33 της, και προσπαθει να βοηθαει...τωρα που οι γονεις περνανε δυσκολα οικονομικα αυτη στηριζει το σπιτι μας...εγω τελειωνω σπουδες, δεν εχω δουλεια...θελω ομως να φυγω, μονο προς τα εκει τρεχει το μυαλο και το βλεμμα μου...και δεν μπορω να μην λυπαμαι...να σκεφτομαι πως θα το κανω, που θα αφησω την αδερφη μου; Ολα αυτα τα χρονια κοιταζε εμενα και την μαμα μου και εχει αφησει τον εαυτο της...δεν εχει φιλους, εγω ειμαι ο κυριος φιλος της...πως να τα αφησω ολα πισω, με οποιον τροπο, και ας μην τον εχω ακομα, οταν μεσα σ ολα ειναι και εκεινη; Εχω τυψεις πως εχει χαραμισει την ζωη της και αν εγω φτιαξω με οποιον τροπο την δικη μου και δεν την βοηθησω και αυτην να φυγει απο εδω θα χαλασει πια εντελως την ζωη της...ή πως αν απομακρυνθω θα μεινει μονη. Ξερω πως τιποτα δεν εχει τελειωσει, ειμαστε και αυτη και εγω μικροι ακομα. Ωστοσο πως να βοηθησω; νιωθω πως σε εναν βαθμο εξαρταται πλεον απο εμενα και την μαμα μου γιατι εμαθε εμεις να ειμαστε τα παντα γι αυτην...θα ηθελα να ανοιχτει λιγο να νιωθω πως θα ειναι καλα και χωρις εμας και οχι μονη τηςΕιναι πολυ καλη και ολα τα εχει κανει απο φροντιδα αλλα ισως και φοβο...για τους αγαπημενους της, αλλα υστερα και φοβο προς τον εξω κοσμο με βαση οσα εχει δει να γινονται εδω μεσα...