ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι ερωτευμένη με το αγόρι μου, οχι μόνο ερωτευμένη αλλά τον αγαπάω. Ειλικρινά τον αγαπάω, δεν υπάρχει ούτε εγωισμός από μέρους μου ούτε τίποτα αρνητικό, υπάρχουν μόνο όμορφα ώριμα συναισθήματα που πιστεύω ο καθένας θα έπρεπε να έχει για τον σύντροφο του. Δεν νιώθω καλα όμως μέσα σε αυτή τη σχέση, δεν νιώθει κάτι τόσο δυνατό, κρέμεται από λεπτομερείες και νιώθω ότι δεν νιώθει όσα εγώ. Όταν ειμαι κοντά του νιώθω όμορφα, επειδή τον αγαπάω, τον κοιτάω και απλα τον αγαπάω. Ειμαι ένα άτομο αρκετά πληγωμένο από όλους τους τομείς, (οικογένεια, φίλοι, γενικά) αλλά μέσα μου έχω πολλή αγάπη να δώσω. Δεν ξέρω λοιπόν αν απλα δίνω αγάπη σε λαθος άτομο, η χρειάζομαι εγώ αγάπη επειδή δεν ειμαι καλα. Θέλω μια όμορφη σχέση και αληθινή, πάντα κοιτάζω να είναι καλα, πάντα θα συζητήσω όμορφα, ανθρώπινα και πάνω από ολα με αγάπη και ναι θα κανω πολλές υποχωρήσεις λογικές, επειδή τον αγαπάω. Νιώθω μέσα μου ότι πραγματικά φέρομαι αρκετά ώριμα και σωστά στη σχέση, δεν το βλέπω πλήρως από τη μεριά του, δεν με βάζει τόσο ψηλά όσο τον βάζω εγώ και τον αγαπάω. Νιώθω και μια καταπίεση που δεν μπορώ να εξηγήσω. Δεν θέλω να χωρίσω ειμαι χρόνια με αυτόν τον άνθρωπο, κάποια καλα κάποια κακα, και τώρα μετά από συζητήσεις νιώθω μια ισορροπία αλλά δεν βλέπω αυτά που κανω να ανταποδίδονται. Τον αγαπάω πραγματικά, αλλά φοβάμαι ότι μόνο η αγάπη που έχω για εκείνον με κραταει. Δεν ξέρω τι να κανω αλλά ειμαι πολυ ασχημα.