ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσο συγχωρείται το να μην αντέχεις άλλο; Βρίσκομαι σε σχέση εδώ και τέσσερα χρόνια με κάποιον που αγαπώ πολύ. Εδώ και τρία χρόνια όμως λογω (σοβαρής) ασθένειας ψυχικής έχει καταλήξει να είναι πολύ διαφορετικός. Δεν αντέχω να γράψω λεπτομέρειες, αλλά η σχέση έχει εξελιχθεί τουλαχιστον ψυχοφθόρα για μένα πια. Ξερω πώς δεν φταίει γι'αυτό, η αρρώστια είναι αρρώστια, με χρειάζεται δίπλα του και εγώ θέλω να είμαι δίπλα του και είμαι, ψυχή τε και σώματι. Καμιά φορά ομως αισθανομαι σαν να με σφίγγει ενας κλοιός (από τον ίδιο και τη σχεση μας, από τον στενό ή ευρύτερο κύκλο που εχει εναποθέσει πολλες προσδοκίες και ευθύνες πανω μου) που στο τέλος θα με πνίξει. Δεν ξέρω πώς μοιάζουν όλα αυτά σ´ ένα τρίτο μάτι. Προσωπικά αισθάνομαι φριχτή που κανω σκέψεις να τον αφησω ενω με χρειαζεται. Και τον αγαπώ. Αλλα η δικη μου ζωη εχει σχεδον καταρρεύσει, ειμαι 30 και μοιάζω δέκα χρονια μεγαλύτερη. Και νιωθω πολυ μονη.