ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν και ξέρω πως οι απαντήσεις πυ θα πάρω εδώ μέσα ίσως θα είναι σκληρές ήθελα να μοιραστώ το πρόβλημα μου κάπου γιατί αισθάνομαι απόγνωση.Είμαι τριτοετής στο ιστορικό αρχαιολογικό μια σχολή στην οποία πέρασα με δεύτερη χρονιά πανελληνιες αν και δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή.Στην αρχή απογοητεύτηκα αλλά πλέον έχω συμβιβαστεί και μπορώ να πω πως μου αρέσουν αρκετά μαθήματα. Το πρόβλημα μου όμως το τελευταίο καιρό είναι αυτό της επαγγελματικής αποκατάστασης.Η πλειοψηφία της σχολής ασχολείται μετά την αποφοίτηση με τα ιδιαίτερα κάτι που έμενα δεν ξέρω αν μου αρέσει.Έχω τρομοκρατηθεί απλά γιατί αισθάνομαι ότι έχω αρκετές ελλείψεις στα αρχαία μιας και στη σχολή δεν κάνουμε πολλά και δεν ξέρω πως θα μπορέσω να ανταποκριθώ.Ξέρω πως όλοι καταβάλλουν προσωπική προσπάθεια και ότι ένα πτυχίο δεν φτάνει αλλά δεν είμαι σίγουρη αν θέλω πραγματικά να ασχοληθώ.Θα μου πείτε γιατί το διάλεξες τότε και θα σας πω ότι από την θεωρητική οι επιλογές μου ήταν ελάχιστες και την ψυχολογία που ήθελα δεν την έπιανα οπότε διαλεξα το αμέσως πιο ενδιαφέρον για μένα που πράγματι μου αρέσει ως ένα σημείο αλλά δεν ξέρω αν θα ήθελα να ασχοληθώ με την εκπαίδευση αποκλειστικά. Οι περισσότεροι μου λένε πως η διδασκαλία πρέπει να σου αρέσει πολύ για να ασχοληθείς και να μην το βλέπεις ως κάτι προσωρινό πως όμως να ξέρω ότι μου αρέσει αφού δεν το έχω δοκιμάσει και αγχώνομαι σε υπερβολικό βαθμό αν θα τα καταφέρω;Και αν τελικά μου αρέσει αλλά δεν είμαι καλή σε αυτό;Και αν τελικά δεν μου αρέσει τι θα κάνω στη ζωή μου; Έχω φτάσει σε σημείο να κλαίω κάθε μέρα και να μην μπορώ να κοιμηθώ από το άγχος για το τι θα κάνω γενικά στη ζωή μου πως θα ζήσω αν θα βρω δουλειά αν έκανα λάθος επιλογές κτλ.Οι γονείς μου με στηρίζουν αλλά κάθε μέρα φοβάμαι πως μπορεί να γίνει κάτι κακό και δεν ξέρω πως θα το αντιμετωπίσω.Έχω πάει σε ψυχίατρο και μου είπε πως είμαι ψυχαναγκαστική μου έχει δώσει και χάπια αλλά ειλικρινά δεν βλέπω καμία βελτίωση. Πολλοί μπορεί να με πείτε κακομαθημένη, ανώριμη, τεμπέλα και άλλα πολλά.Δεν με πειράζει απλά ήθελα να μοιραστώ με κάποιον τις σκέψεις απογνωσης και απαισιοδοξίας που με διακατέχουν ακόμη και αν κατακριθώ γι αυτό.Πιστεύω πως είμαι ανίκανη και αποτυχημένη και ότι δεν κάνω ούτε για σερβιτόρα.