ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να εξομολογηθώ ότι ο Πάνος είναι ο άντρας της ζωής μου.Όταν μου κρατάει το χέρι αισθάνομαι μια ζεστασιά μέσα μου,ακόμα και τυχαία να με αγγίξει νιώθω να ηλεκτρίζομαι. Τον εκτιμώ, τον θαυμάζω,γελάμε μαζί, τραγουδάμε, παίζουμε και κάνουμε σαχλαμάρες σαν παιδάκια, έχουμε ανοίξει ο ένας την ψυχή του στον άλλο κι έχουμε κι όλα τα κλισέ: μας αρέσουν τα ίδια πράγματα, σκεφτόμαστε τα ίδια, λέμε ταυτόχρονα το ίδιο πράγμα, είναι ειλικρινά το άλλο μου μισό.Ακόμα κι όταν με νευριάζει, δε μπορώ να του θυμώσω περισσότερο από 5 λεπτά.Ξέρω πως δε θα μπορέσω ποτέ να είμαι μαζί του.Κι ότι δεν έχω δικαίωμα να τον αγαπάω.ΟΜΩΣ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩΚι όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται, πραγματικά αισθάνομαι την καρδιά μου να ραγίζει. Γι'αυτό, φεύγω, για να μην τον βλέπω πια. Μακάρι να μην τον είχα γνωρίσει ποτέ