26.9.2016 | 23:08
Αδικία....
Ξυπνάω, σε σκέφτομαι, είσαι τόσο γλυκός, με ωραίο χαμόγελο, χιούμορ, καταδεκτικός, συναισθηματικός και προσιτός σε όλο τον κόσμο. Γνωστός πρώτα από όλα για το χαρακτήρα και μετά για τα προσόντα και τα ταλέντα σου. Ψηλός, μαυριδερός, με σώμα αγαλματένιο, σαν αρχαίος θεός και με στυλ που θα ζήλευαν και οι πιο καλοντυμένοι. Πέφτω για ύπνο και θυμάμαι πως δεν ξέρεις ούτε καν πως υπάρχω, έχεις κοπέλα εδώ και πολλά χρόνια, είσαι ευτυχισμένος με την οικογένεια και τους φίλους σου και τόσο μα τόσο μακρία από εμένα. Είναι άδικο που δεν μου έχει δωθεί ούτε καν η ευκαιρία απλώς να σε γνωρίσω. Να λέμε απλά ένα γειά, τι κάνεις, πως είσαι. Να ξέρεις οτί υπάρχω. Να μην είσαι το άλλο μου μισό, ούτε καν φίλος απλά γνωστός. Θα ταιριάζαμε τόσο πολύ ρε γαμώτο, θα με "πήγαινες" σίγουρα όπως και εγώ....και θα σου άρεζα πολύ. Κρίμα....
