ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάνε δυο χρόνια που μιλάω με ένα αγόρι διαδικτυακά. Ποτε δεν συναντηθήκαμε αν και το επιδιώξαμε μια φορά αλλά ντραπηκαμε και τελικά δεν... Έτσι λοιπόν η επικοινωνία μας περιλαμβάνει πολλά μηνύματα και πολλές φωτογραφίες καθημερινως, μέσω φβ και καμία φορά ίσως μια το εξάμηνο βάζουμε και κάμερα. Αυτό που γίνεται τον τελευταίο χρόνο είναι ότι μπλεχτηκαν πολυ τα πράγματα, δηλαδή και οι δυο νιώθουμε ότι ταιριάζουμε παρά πολύ, ότι θα μπορούσαμε να ειμαστε το πιο αγαπημένο ζευγάρι, αλλά η απόσταση τα καταστρέφει όλα. Κι έτσι μια εκείνος μια εγώ ζητάμε να δώσουμε τέλος σε αυτή την επικοινωνία και για διαστήματα το πολύ 2 εβδομάδων μπορεί να μη μιλήσουμε καθόλου. Μετά όμως ξανά μιλάμε, και αυτό με κάνει να νιώθω ότι δε θα ξεκολλήσουμε ποτέ. Μια λέμε να απομακρυνθούμε και μετά ξανά μιλάμε και είμαστε πιο καλά από πριν, μέχρι να ξαναερθει το σκουλήκι στο μυαλό μας και λόγω απόστασης να τσακωθουμε και να διακόψουμε για κάποιο διάστημα. Λοιπόν, πριν 10 μέρες μου είπε να σταματήσουμε να μιλάμε και να τον κάνω μπλοκ και φτάνει με αυτή την ιστορία.. Έτσι τον έκανα. Όσο και να με είχε πληγώσει η όλη ιστορία. Χθες λοιπόν βράδυ, τον πετυχαίνω στην ιστοσελίδα στην οποία είχαμε γνωριστει, και μιλαγαμε με άλλους και πάνω στη κουβέντα μου απευθύνει τον λόγο.. Εγω του απάντησα λίγο κάπως άσχημα ότι ξερωγω "Νόμιζα δεν υπάρχω για σένα τι έγινε και μου μιλάς;" Κάπως έτσι. Και δεν απάντησε αυτός. Μετά από μια ώρα του στέλνω εκεί Καληνυχτα. Και τελικά πιάσαμε τη κουβέντα και μετά καταλήξαμε να βάλουμε κάμερα. Παιδιαααα, τον ερωτεύτηκα ξανά από την αρχή. Δεν υπάρχει αυτό! Τον θέλω τόσο πολύ. Τον σκέφτομαι και κλαίω που δεν είμαι εκεί μαζί του. Μιλούσαμε δυο ώρες στη κάμερα. Κάναμε χαζά βλέμματα, χαζομαρες, γκριμάτσες, και ήταν υπέροχα.. Σε μια στιγμή άρχισε να πληκτρολογεί "Σκεφτομαι πόσο μαλακας ειμαι που" Και τον διέκοψα. Ήξερα τι ήθελε να πει. Το είχε ξαναπεί πολλές φορές. Πόσο μαλακας που με άδειασε, που δεν με έχει δική του. Αυτό ήθελε να πει. Αλλά εγώ δεν ήθελα να χαλάσουμε αυτή την όμορφη στιγμή με κάτι άσχημο. Μακάρι να μπορούσα να είμαι εκεί, ή αυτός εδώ. Μάλλον γιαυτο δε θα γνωριστούμε μέχρι να έχουμε σίγουρο μέλλον κάπου μαζί. Δεν θα αντέχαμε μια σχέση από απόσταση. Και προτιμάμε να είμαστε άγνωστοι παρά να ζήσουμε κάτι μεγάλο και μετά να πρέπει να πούμε "αντιο, μπαίνω στο αεροπλάνο και φευγω". Εγώ σκέφτομαι πως σε 3 χρόνια που θα πάρω το πτυχίο μου θα πάω εκει και τότε θα είμαστε μαζί. Αλλά θα αντέξει αυτή η κατάσταση για άλλα 3 χρόνια; Μια φύγε μια έλα; Αλλά άντεξε ήδη 2.. Δε ξέρω. Τον αγαπάω αρκετά και αυτός το ίδιο αλλά έχουμε απόσταση. Τι να κάνουμε; Ιδέες;