ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τον καιρό που μπήκαν στη ζωή μας τα social media, οι ερωτικές αλλά και οι φιλικές σχέσεις των ανθρώπων μπήκαν σε άλλη διαδικασία ανάπτυξης τους απ' ότι γινόταν πριν 10 χρόνια. Στις δεκαετίες 80 και 90 η ανάπτυξη μιας ερωτικής σχέσεις, γινόταν με φλερτ, κουβεντούλα, με μια άλλη προσέγγιση τετ α τετ, κι όχι πίσω από μια φωτογραφία, κάποιων τραγουδιών ή αποφθεγμάτων και της αγαπημένης ποδοσφαιρικής ομάδας, όπως γίνεται κυρίως τώρα με το facebook και το twitter. Σήμερα είπα να γράψω εδώ στις "εξομολογήσεις" την δική μου εμπειρία που είχα όταν ανάπτυξα μια υποτιθέμενη ερωτική σχέση μ' έναν ευγενικό άντρα, το κάρμα μου!Ήταν γύρω στο 2008. Μέχρι να καταλάβω πως λειτουργεί το facebook πέρασαν κάποιοι μήνες, βρήκα παλιούς συμμαθητές, φίλους απ' τα παιδικά χρόνια, γνώρισα και νέους ανθρώπους. Έχω σπουδάσει δυο επαγγέλματα, το ένα εκ των οποίων δημοσιογραφία. Άρα όσοι με προσέγγιζαν κυρίως προέρχονταν απ' αυτό τον χώρο, όπως κι εγώ έπραξα το ίδιο. Δεν θυμάμαι ποιος έκανε πρώτος το "request" αλλά με τον Λ., κάπως έτσι γνωριστήκαμε. Δημοσιογράφος κι αυτός. Ούτε που μου πέρασε απ' το μυαλό ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι μεταξύ μας, γιατί η αλήθεια είναι απόφευγα να μπω στη διαδικασία γνωριμιών από το facebook πόσο μάλλον όταν αυτός είναι στην Αθήνα κι εγώ στην Κύπρο. Η ζωή έξω μπορεί να σου γνωρίσει πολλούς ανθρώπους αν το θέλεις. Προσωπικά, λίγες σχέσεις είχα, με καθόλου θετικά αποτελέσματα, ανεκπλήρωτα πολλά όνειρα και προσδοκίες. Με τον Λ., αρχίσαμε να μιλάμε, δεν θυμάμαι τι λέγαμε, περί ανέμων και υδάτων αγαπημένους τραγουδιστές, πως είναι η ζωή στην Κύπρο (η καταγωγή μου), την είχε επισκεφτεί, του άρεσε κιόλας, και πάει λέγοντας. Η μια κουβέντα έφερε την άλλη, κι άρχισε να φαίνεται πως υπήρξε κάτι ερωτικό στην όλη ιστορία. Μου ταίριαζε, έχετε ακούσει για το εγκεφαλικό σεξ, έτσι; Τι να σας πω, με είχε τρελάνει. Τελικά, εκεί που ανέβαινα στην Αθήνα 1-2 φορές τον χρόνο για τουρισμό, είπα όποτε μου δινόταν η ευκαιρία θα τον έβλεπα. Στο μεταξύ, είχαμε ανταλλάξει αριθμό κινητών τηλεφώνων κι επικοινωνούσαμε πια με μηνύματα. Η πρώτη μας συνάντηση έγινε σ' ένα κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, περάσαμε πολύ ωραία, δεν ενέδωσα εντελώς γιατί δεν ήξερα ακόμη τι καπνό φουμάρει. Να μην μας πάρει και για εύκολες, η πρώτη αντίδραση μιας γυναίκας που δεν αλλάζει τους άντρες σαν τα πουκάμισα αλλά έχει και τις ανασφάλειες της επειδή δεν είναι τόσο έμπειρη. Μου φαινόταν ένα παιδί που γούσταρε τον έρωτα, ήθελε να κάνει σεξ, αλλά δεν μου επιβεβαίωνε αυτό που ήθελα να ξέρω, το ζητάει από ανάγκη ή γιατί του άρεσα πραγματικά; Από το 2008 μέχρι σήμερα, συναντηθήκαμε άλλες 5 φορές, εγώ σε καμία απ' αυτές δεν ενέδωσα στο κάλεσμα του, γιατί απλά ήξερα ότι τον θέλω περισσότερο από μια ερωτική συνεύρεση, ενώ αυτός δεν μ 'εκανε να νιώθω σίγουρη. Πείτε με ανασφαλείς ή αθεράπευτη ρομαντική, ξέρω τι θέλω από τις σχέσεις μου, γι' αυτό και είναι μετρημένες. Η Αθήνα με εκατομμύρια γυναίκες, τι με θες εμένα τον ρωτούσα συνέχεια, και μου ελεγε οχι εγώ εσένα θέλω!Οι μέρες και οι μήνες προχωρούσαν, μιλούσαμε με μηνύματα συχνά, αλλά εδώ στην Κύπρο έμπαιναν στη ζωή μου νέα πρόσωπα, αγόρια που με προσέγγιζαν, γουστάρανε, κι έφευγαν. Πληγώθηκα και πόνεσα, αλλά ο Λ., παρέμενε εκεί με τα μηνύματα του να μου προσφέρει αυτό που ζητούσα να έχω στη ζωή μου, χωρίς να το παραδέχομαι. Εγωισμός! Μου έλεγε την επόμενη φορά που θα βρεθούμε θα γίνουν όλα, κι εγώ συμφωνούσα μαζί του, έλεγα δεν θα αφήσω ξανά να παει χαμένη ευκαιρία. Τρία χρόνια λοιπόν πηγαινοερχόμουν 1-2 φορές τον χρόνο Αθήνα, χωρίς αποτέλεσμα, την ευθύνη την οποία είχα εγώ, αλλά πάλι θα το επαναλάβω, δεν με έκανε να νιώθω σιγουριά.Στο τέλος του 2011, γνώρισα ένα παιδί στην Κύπρο τον Μ., εξαιρετικός ως φίλος περίεργος στις ερωτικές του σχέσεις. Κολλημένος με μια πρώην σχέση του, θέλοντας ή μη αναζήτησε παρηγοριά δυστυχώς σε μένα. Με είχε γοητεύσει, είχαμε κοινά, και ειπα να δώσω μια ευκαίρια να προχωρήσω στη ζωή μου. Έβλεπα πως ήταν δύσκολο με τον Λ., να προχωρήσω λόγω της απόστασης, ο καθένας τις δουλειές του, την οικογένεια του (δεν είμαστε παντρεμένοι), δε μπορούσε να κυλήσει ομαλά, γι' αυτό και τράβηξα πίσω. Σταμάτησα να επικοινωνώ και η αλήθεια είναι πως παγώσαμε κάθε επαφή, χωρίς φυσικά να γίνει κάποιος καβγάς. Αυτός την ζωή του λοιπόν, κι εγώ τη ζωή μου. Έτσι ξεκίνησα να βγαίνω με τον Μ., πηγαίναμε για ποτό, για σινεμά, για φαγητό, συνέχεια μαζί, αλλά το πράγμα έμενε εκεί. Μέχρι που κάποια νύχτα, πήγαμε για ποτό, φιληθήκαμε, ήρθαμε κοντά, αλλά την επόμενη ημέρα ο Μ., ήταν λες και δεν έγινε τίποτα. Αποτέλεσμα, εγώ να βυθιστώ ξανά, στην λάθος επιλογή. Πόνεσα και πείσμωσα ποτέ ξανά! Απογοήτευση.Κι εκεί που ήμουν τόσο χάλια, στεναχωρημένη, ευάλωτη, το κινητό μου δέχεται ξανά μήνυμα απ' τον Λ., κοίτα να δεις λέω. Όταν τον ρώτησα, πως με θυμήθηκε, μου απάντησε αφού εσύ δεν στέλνεις είπα να στείλω εγώ. Αρχίσαμε λοιπόν ξανά με τον Λ., την ίδια επικοινωνία όπως παλιά. Μηνύματα με ερωτικό περιεχόμενο, και παράλληλα τον βλέπω να γίνεται πιο γλυκός, πιο ήρεμος, πιο ρομαντικός. Κάθομαι και τα βάζω κάτω λοιπόν, και λέω δόθηκες μέχρι σήμερα σε ανθρώπους που δεν σε ήθελαν ποτέ, κι έχεις αυτό τον Κύριο Λ., από την Αθήνα να είναι 4 χρόνια στη ζωή σου ο οποίος όσες φορές κι αν του έκλεισες την πόρτα στη μούρη, ήταν εκεί να σε περιμένει την επόμενη φορά. Αποφασίζω λοιπόν με συνοπτικές διαδικασίες να ανέβω Αθήνα και να τον συναντήσω, δεν μου έλεγε όμως σίγουρα αν θα μπορεί ή όχι. Εντάξει λέω, θα μείνω στο σπίτι κάποιων φίλων, κι όταν ξεμπερδέψει θα βρει χρόνο να συναντηθούμε. Για να μην τα πολυλογώ, βρεθήκαμε 1 μέρα πριν γυρίσω Κύπρο. Είχαμε 3 ώρες στη διάθεση μας, μετά από ενάμιση χρόνο. Ήθελα να τον δω, να μιλήσουμε, να του πω όλα αυτά που πέρασα και τις αποφάσεις μου, και στη συνέχεια να πάμε κάπου να απολαύσουμε τον έρωτα μας. Ήθελε να πάμε απευθείας σ' ένα ξενοδοχείο, δε μπορούσα όμως με τον χρόνο να τρέχει, να λειτουργήσω. Ως γυναίκα, ήθελα να γίνει όμορφα, να κρατήσει όσο χρόνο χρειαστεί, κι όχι ένα σεξάκι απλά για να ξεσπάσει αυτό το πάθος. Αλλά κι αυτός μου έλεγε πως θέλει τον χρόνο του μαζί μου, δεν με πίεσε. Τελικά, ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΤΙΠΟΤΑ. Τον είδα στεναχωρήθηκε αλλά και να ξενερώνει, ενώ εγώ είχα γίνει ηφαίστειο από το πάθος μου τον έρωτα μου για εκείνον. Φτάσαμε έξω απ' το σπίτι των παιδιών που με φιλοξενούσαν και έπρεπε να κατέβω απ' το αμάξι του. Τον φιλάω πολύ παθιασμένα, και του λέω "να το θυμάσαι, εσύ θα με ξεχάσεις πρώτος αυτή τη φορά", για να μου δώσει την απάντηση "εγώ; μάλλον εσύ..". Λίγες ώρες μετά άρχισα να αντιλαμβάνομαι την απουσία του, γύρισα Κύπρο άρρωστη, αυτός είναι ο ΑΝΤΡΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ, είναι σαν το κάρμα μου, τον ήθελα, τον αναζητούσα, έκλαψα, τα έβαλα με τον εαυτό μου, τις ανασφάλειες μου. Εδώ και 5 μήνες, έχω ένα βάρος στην καρδιά μου, δεν μπορώ να δω άλλον άντρα, δεν θέλω να με αγγίξει άλλος άντρας, τον αγαπάω, τον ευγνωμονώ γιατί κατάφερα να συνειδητοποιήσω τις αδυναμίες μου και τις ανασφάλειες μου. Του έγραψα εκατοντάδες email, για τη ζωή μου, τι πέρασα, πως είμαι... αλλά δυστυχώς δεν τον άγγιξαν ποτέ δε μου απάντησε. Για τη ζωή του εγώ πάλι, δεν ξέρω και πολλά. Δεν μιλάει, δεν εκφράζεται. Άρα ότι συμπεράσμα θέλω βγάζω. Θεωρώ πως εν μέρη τον υπερεκτίμησα, γιατί δε γίνεται να θεωρώ κάποιον ευγενικό και καλό παιδί, κι απ' την άλλη να μην μου μιλάει με την δικαιολογία της δουλειάς και κάποιων άλλων προβλημάτων. Νιώθω πως για κάποιο λόγο υποκρίνεται, ίσως επειδή κατάλαβε πως εγώ τον αγαπάω είμαι ερωτευμένη μαζί του, ενώ αυτός με θεώρησε όπως όλοι οι άλλοι, μια σχέση μόνο σεξ. Είμαι 33 ετών, με λένε Ε., λέω να απομυθοποίησω τον έρωτα!