24.12.2015 | 15:51
Αγαπημένε μου, Δημήτρη,
Σήμερα θα φάω όλους τους κουραμπιέδες που έχω στο τραπέζι του σαλονιού πίνοντας το μπουκάλι με το Baileys! Δε θα βγω! Το σκέφτηκα αλλά δεν έχει νόημα..Δεν είναι ότι τιμωρώ τον εαυτό μου! Όχι δε θα κλάψω. Ίσως απλά δε θέλω ακόμα να βάλω κανέναν στη θέση που ήσουν εσύ. Θα δω τηλεόραση. Θα ξεχάσω όλους τους λόγους που μας θέλουν σε διαφορετικά σπίτια στην ίδια πόλη. Θα σε σκεφτώ όμορφα. Θα κάνω στον εαυτό μου αυτό το δώρο για φέτος. Γιατί η αγάπη υπάρχει ακόμα και αν δεν ολοκληρώνεται όπως θα θέλαμε. Θα σου έκανα μια μεγάλη αγκαλιά και θα σου 'λεγα ότι όλα θα πάνε καλά. Τα Χριστούγεννα είναι ελπίδα....έτσι δεν είναι; Γι'αυτό ελπίζω ότι θα είμαστε καλά. Όχι επειδή θα ξεχάσουμε ο ένας τον άλλον...αλλά γιατί τα όμορφα συναισθήματα δε θα χαθούν! Υποσχέσου μου έστω αυτό...Υ.Γ. Και εμένα μου λείπεις ίσως δε φαντάζεσαι πόσο!