ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είμαστε 30 χρονών γαϊδάρες. Είναι ανήκουστο μετά από 14 χρόνια φιλίας ακόμη να μην μπορείς να μου μιλήσεις ανοιχτά για ό,τι σε απασχολεί. Να δαγκώνεσαι και να διστάζεις λες και σε έκρινα ποτέ ή έκανα κάτι για να σου επιβάλλω τη γνώμη μου. Αφού ούτως ή άλλως ποτέ δεν με ακούς και δυστυχώς τις περισσότερες τρως τα μούτρα σου.Βαρέθηκα να γίνομαι η κακιά. Βαρέθηκα να κάνεις πάντα τις λάθος επιλογές για τον εαυτό σου και παρότι προσπαθώ να βοηθήσω (επειδή μου το ζητάς), τα λόγια μου να πηγαίνουν στο βρόντο. Βαρέθηκα να αισθάνομαι άβολα όποτε συζητάμε, να φοβάμαι μήπως σου πω κάτι που το παρεξηγήσεις -πάλι- ή νιώσεις άσχημα. Βαρέθηκα να κάνουμε συνεχώς τις ίδιες συζητήσεις και να μην παίρνεις ποτέ μια απόφαση, να την αναβάλλεις συνεχώς και να συνεχίζεις τον φαύλο κύκλο σου.Και όταν στα είπα αυτά, πάλι παρεξηγήθηκες. Σου ζήτησα συγγνώμη γιατί λυπάμαι, δεν μπορώ να κάνω edit συνέχεια σε αυτά που λέω ούτε σε αυτά που αισθάνομαι. Στη φιλία μας πέφτω όλο σε τοίχο (έτσι ακριβώς σου το είπα και δεν σου άρεσε όπως ακούστηκε). Σου είπα επίσης ότι κουράστηκα να είμαι πάντα εγώ αυτή με την οποία παρεξηγείσαι, η μόνη φίλη σου με την οποία έχεις πρόβλημα. Η απάντησή σου ήταν ότι μόνο μαζί μου παρεξηγείσαι, άρα εγώ είμαι η προβληματική και όχι οι άλλες. Ίσως επειδή μόνο εγώ σου λέω αυτά που δεν σου αρέσει να ακούς και δεν σου γλείφω τα αυτια; Ίσως επειδή εγώ δεν έχω να κερδίσω κάτι από εσένα, είμαι αυτόνομη και ανεξάρτητη, οπότε δεν έχω λόγο να σε καλοπιάνω όταν κάνεις μαλακίες;Η τελευταία μου φράση σε εσένα ήταν ότι αφού προτιμάς να σου λένε αυτά που θέλεις να ακούσεις κι όχι αυτά που ισχύουν, καλή συνέχεια. Στο νου μου σε αποχαιρέτησα με μια φράση ενός φίλου: όταν ζητάς αλήθειες, να είσαι πρώτα σίγουρος ότι μπορείς να τις ακούσεις.Πληγώθηκα και -μεταξύ μας- έκλαψα λίγο. Αλλά τώρα νιώθω καλύτερα.