ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα αργά το απόγευμα, πήγα σε ένα μικρό καφέ για να πιώ ένα τσάι. Όταν ο σερβιτόρος πήγε να ακουμπήσει το φλιτζάνι στο τραπέζι, χρειάστηκε βοήθεια για να μην του πέσει η κούπα. Τον βοήθησα και τα δάκτυλα μου, ακούμπησαν τα δικά του. Αμέσως αισθάνθηκα ένα ρίγος και συνειδητοποίησα πόσο μου λείπει η τρυφερότητα ενος άντρα. Αύτη η μικρη ανεπαίσθητη κινηση, έστω αυτή, ήταν ικανή να με κάνει να χαμογελάσω. Είμαι τόσο μόνη. Πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που έστω με φίλησε κάποιος. Σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να βγω ένα ραντεβού με έναν άντρα. Δεν υπάρχει ελπίδα για κάτι τέτοιο για μένα βέβαια. Ντρέπομαι που θα το πω αυτό. Μακάρι να μπορούσα να πληρώσω κάποιον για να βγει μαζί μου. Να πάμε για ένα φαγητό ή για έναν καφέ και τίποτα άλλο. Τίποτα πονηρό μετά. Τίποτα δεν θέλω. Θέλω απλά λίγη παρέα. Να νιώσω κανονική για μερικές ώρες. Να νιώσω κι εγώ πως περνάει τόσο γρήγορα η ώρα όταν περνάς όμορφα. Δεν έχω φίλους. Δεν έχω παρέες. Στο γυρισμό για το σπίτι, είδα ένα ζευγάρι, περίπου στην ηλικία μου, να περπατάνε ο ένας δίπλα στον άλλο. Ξαφνικά εκείνος τράβηξε πανω του την κοπέλα από τη μέση και τη φίλησε στο λαιμό. Εκεινη τη στιγμή, ένιωσα ακόμα πιο μόνη. Ακόμα πιο μόνη.