ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μου συνέβαινε και μένα στην ηλικία σου και για ενα καιρό λίγο πιο μετά , ενα τρέμουλο στα χέρια που μου την έσπαγε αυτό γιατι φαινόταν, μια ταχυκαρδία , ενα σαν να ξεραίνεται το στόμα μου.Απο την στιγμή που θα γινόταν θα κράταγε 2-3λεπτα και ας έμοιαζε περισσότερο Το χα πάθει και δυο τρεις φορές στο μετρό και νόμιζα οτι είχα κλειστοφοβία οπως μια θειά που μου που για αυτό φοβόταν και δεν εμπαινε μετρό, για αυτο κουβάλαγα πάντα ενα μπουκαλάκι νερό μαζί μου. Ηταν ένα αίσθημα σχεδόν ίδιο πιστεύω με όπως θα ένιωθε κάποιος αμα εκει που περπάταγε αμέριμνος κάποιος έτρεχε καταπάνω του τον χτύπαγε μια γρήγορη γροθιά και του άρπαζε το πορτοφόλι και γινόταν Γοργοπόδαρος. Ενα νεύρο , άγχος , μια τέτοια αντίδραση. Το αστέιο όμως ειναι οτι με έπιανε πχ αμέσως μετα απο μια χειραψιά με κάποιον , ή έτσι δίχως λόγο. Παρατηρούσα οτι αμα ημουν πιωμένος με μπύρες δεν με έπιανε με τίποτα κάτι τέτοιο που να κοπανιόμουνα. Να σημειώσω οτι τον καιρό αυτο ημουνα ερωτευμένος πολυ δυνατά με μια κοπέλα.Μια ημέρα όμως με έπιασε αυτο το πράμα και ξαφνικά εκείνη την στιγμή φάνηκε ενας καλός φίλος μου μεγαλύτερος , παντρεμένος με παιδιά και με βλέπει και μου λέει ρε τι έχεις ? του λέω τι ? γιατι τρέμεις ολόκληρος ?? του λέω εχω πιει τρεις καφέδες απο το πρωί αστα και καλά δικαιολογία γιατι εξήγηση δεν είχα῎ Με βουτάει απο το μπράτσο σφιχτα ρε μου λέει εσυ δεν έχεις να φοβάσαι κανέναν και τίποτα , δεν έχεις να ντραπείς κανέναν ρε. Και μετα συνεχίσαμε κουβέντα περι τυπικών ανέμων και υδάτων. Απο εκείνη την ημέρα δεν με ξαναέπιασε ποτε ξανά αυτό και πάνε χρόνια. Διαβάζοντας εξομολογήσεις άλλων απο δωπέρα συμπέρανα οτι μάλλον αυτο που είχα τοτε ηταν αυτες οι περίφημες κρίσεις πανικού. Ενα πολύ συνηθισμένο πράμα που πιάνει πολύ κόσμο λογω άγχους,φόρτου δε ξέρω και γω τι άλλο και ουτε ντροπή χρειάζεται ουτε τίποτε