ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αγχώνει υπερβολικά η δουλειά μου. Έχει μεγάλη λεπτομέρεια και απαιτεί γνώση και συγκέντρωση. Το πρώτο έτος εκτός του ότι παρέλαβα ένα χάος, ήμουν και με δυο μικρά παιδιά, ήδη άϋπνη 3 χρόνια, η ικανότητα συγκέντρωσής μου πολύ λίγη. Το δεύτερο χρόνο, ήρθε και η καραντίνα, έπεσα πολύ ψυχολογικά, δυσκολεύτηκα αφάνταστα να δουλεύω από το σπίτι και να έχω ένα νήπιο και ένα μωρό. Πλέον νιώθω ότι όλα τα κάνω λάθος, ότι θα με απολύσουνε αν μάθουνε τα λάθη μου, ότι θα ξεφτιλιστώ, κάνω σενάρια για το τι θα γίνει η οικογένειά μου με ένα μισθό του άντρα μου, πνίγομαι και νιώθω ότι παραλύω από το άγχος. Και όλα αυτά όταν την πρώτη χρονιά βραβεύτηκα για την δουλειά μου και φέτος όλοι είχαν να πουν ακόμα καλύτερα λόγια. Παραλογίζομαι. Δεν είναι ότι δεν αντιλαμβάνομαι το πόσο τυχερή είμαι που έχω υγεία και οικογένεια και δουλειά, είναι που όλο αυτό το άγχος δεν μπορώ να το διαχειριστώ, έχω την απαίτηση να τα κάνω όλα τέλεια, όπως πριν αποκτήσω παιδιά και δεν έχω το κουράγιο. Γιατί λυγίζω έτσι, γιατί δεν έχω κουράγιο να διαχειριστώ τα πράγματα; Κρύβομαι να μην με δουν τα παιδιά μου να κλαίω. Το μόνο που θέλω είναι να έρθει κάποιος και να μου πει ότι δεν πειράζει, όλα θα πάνε καλά. Και ντρέπομαι που νιώθω έτσι όταν άλλοι υποφέρουν αντικειμενικά. Φοβάμαι ότι θα συμβεί κάποιο κακό στους αγαπημένους μου ή σε μένα, σαν τιμωρία. Θέλω να φύγει αυτό το βάρος από το στήθος, αυτός ο πόνος.