ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

2 χρόνια τώρα... στην αρχή σε βαθμό που νόμιζα ότι είναι φυσιολογικό και το παθαίνουν κι άλλοι, δεν είναι ό,τι χειρότερο αυτό??? έλεγα από μέσα μου: ''ε όλος ο κόσμος έχει άγχος''.... όταν όμως είδα ότι σταμάτησα να βγαίνω από το σπίτι μου, σταμάτησα να πηγαίνω στη σχολή μου, σταμάτησα να επικοινωνώ με φίλους, γιατί είχα μια χαζή ιδέα μέσα μου που μου έλεγε: ''δεν είμαι αρκετά ''σωστός'' ακόμα, θα καλυτερέψω τον εαυτό μου εδώ στο σπίτι και μετά θα βγω στον έξω κόσμο αύριο-μεθαύριο''...και το αύριο έγινε μήνας, και μετά χρόνος... ε τότε κατάλαβα από τι πάσχω. και τις περισσότερες ώρες της μέρας είμαι σε ένα κρεβάτι, κλαίω πολύ, τρέμουν τα πόδια μου, δε πολυτρώω, έχω και λίγη αγοραφοβία όταν τυχαίνει να βγω έξω 1-2 φορές το μήνα και έχει πολύ κόσμο... και μετά από σχεδόν 2 χρόνια βρήκα να το ψάξω, και ενώ θέλω να ζήσω και να καταφέρω πράματα στη ζωή μου(μιας και θέλω να κάνω τους δικούς μου περήφανους) φοβάμαι εν τέλη να ασχοληθώ, νιώθω ότι έχω ήδη αποτύχει πριν καν αρχίσω μια θεραπεία...πάντα σκέφτομαι ότι θα αντιμετωπιστώ ως: ''καλά 20 χρονών άντρας και φοβάσαι να πάρεις ένα τηλέφωνο-ένα ραντεβού?'' και κάνεις δε θα καταλάβει...πιστεύω ότι εάν δε σου συμβεί δε μπορείς να καταλάβεις πόσο άσχημο συναίσθημα είναι αυτό.Και για όσους αφιέρωσαν 5 λεπτά να διαβάσουν αυτό το κείμενο θέλω να πω ότι είμαι ένας τύπος ο οποίος σε πολλές εξομολογήσεις εδώ μέσα συμβουλεύει πολλούς που σκέφτονται να χωρίσουν, να ΜΗ το κάνουν προτού παλέψουν! ίσως κάπως ειρωνικό... αλλά όταν νιώθεις μόνος και απαίσια, θες να βλέπεις άλλους να είναι ευτυχισμένοι και να λύνουν τα προβλήματα τους, γι'αυτό και συμβουλεύω κόσμο θετικά! που και που χαμογελάω κι εγώ :)