ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν 3 χρονών έπαιζα στον κήπο της θείας μου και έτυχε να παραπατήσω και να πέσω πάνω σε μία τριανταφυλλιά. Μου έβγαλαν όλα τα αγκάθια και πέθαινα στον πόνο κάθε φορά που τραβούσαν ένα από το δέρμα μου. Ένα όμως το ξέχασαν, ένα που είχε καρφωθεί δεξιά στην κοιλιά μου. Δεν τους είπα ότι το είχα γιατί ο πόνος που πέρασα ήταν αφόρητος εκείνη τη μέρα και φοβόμουν έτσι το κράτησα κρυφό στον εαυτό μου! Όσο περνούσε ο καιρός συνήθισα στην ιδέα του και έτσι το αγκάθι έγινε ένα με το δέρμα μου αφήνοντας ένα μικρό στίγμα στο σημείο. Η μαμά μου μια μέρα το ανακάλυψε μετά απο κάποια χρόνια φυσικά, και προσπάθησε να μου το βγάλει αλλά εγώ πονούσα όσο με ζουλούσε και μάτωνα. Τελικά δεν μπόρεσε να το βγάλει και το αγκάθι το έχω ακόμα στην κοιλιά μου από τη δεξιά μεριά..Ακόμα και τώρα όποιος προσπαθήσει να το βγάλει θα με πονέσει και θα ματώσω. Δεν θέλω να το βγάλω γιατί πλέον είναι κομμάτι του εαυτού μου, κι αν το χάσω δεν θα νιώθω όπως πριν. Συνήθισα να ζω με αυτό..και όσο το δέχτηκα τόσο σταμάτησε να με πονάει.Έτσι έχουν και τα πράγματα στη ζωή. Αυτά που σε πόνεσαν δεν φεύγουν. Ριζώνουν μέσα σου σαν αγκάθια και μετά από ένα σημείο γίνονται ένα με την καρδιά και το κορμί σου. Μαθαίνεις με τον καιρό να ζεις με αυτά και τα αποδέχεσαι. Έτσι είναι και οι άνθρωποι που βάζεις στη ζωή σου και στο τέλος σε πληγώνουν. Μπορεί οι άνθρωποι αυτοί να φύγουν από τη ζωή σου, το στίγμα τους όμως, το ''αγκάθι'' τους θα μείνει για πάντα εκεί για να σου θυμίζει το πόσο πόνεσες. Μπορεί πλέον να μην πονάς, η ύπαρξή του όμως θα σου θυμίζει τα συναισθήματα. Θα σου θυμίζει πως κάποια πράγματα ίσως είναι καλύτερα να τα αποδεχθείς και να συνεχίσεις με αυτά σταθερά παρά να τα αποφύγεις πληγώνοντας τον εαυτό σου παραπάνω και συνεχίζοντας στη ζωή με αργότερους ρυθμούς.