ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από χρόνια άνοιξα το ηλεκτρονικό χρονοντούλαπο φωτογραφιών - όσες είχα κρατήσει - και τον ξαναείδα...το πρόσωπό του, την φιγούρα του, το χαμόγελό του. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια τον αναζήτησα ονλάιν. Είδα πως είναι τώρα. Σφίχτηκε το στομάχι μου. Από την μία οι φωτογραφίες από το παρελθόν, οι στιγμές που έμειναν εκεί, που το πέρασμα του χρόνου τις έκανε μια περασμένη ανάμνηση. Και από την άλλη, η φυσιογνωμία του τώρα...ο ίδιος και ένας άλλος ταυτόχρονα. Μου μούδιασε το κεφάλι. Η απόγνωση, η οργή και η αγανάκτηση του πρώτου καιρού μετά τον χωρισμό έχουν σκεπαστεί τώρα από μια μελαγχολία, μια νοσταλγία, μια απορία, ένα βαθιά γλυκόπικρο συναίσθημα. Και η ζωή συνεχίζεται, ε; Και δεν κοιτάμε πίσω, ε; Και πάμε για άλλα, ε; Άγριο...να έχεις γίνει ένα με έναν άλλον άνθρωπο για σχεδόν μια δεκαετία και μετά το τίποτα. Δύο άγνωστοι. Δύο ξένοι. Δύο άλλοι κόσμοι. Και το δέχέσαι. Προσπαθείς να μάθεις να το δέχεσαι. Και προχωράς. Και περνάς και καλά, και άσχημα, και δύσκολα, και νορμάλ, και ήσυχα. Και μια πληγή παραμένει ανοιχτή, εκεί για να σου θυμίζει πως αυτό το τόσο όμορφο που έζησες κάποτε έχει χαθεί. Και τι μένει στο τέλος; Οι όμορφες στιγμές δε λένε; Μου λείπεις. Ελπίζω να είσαι καλά. Ακόμα παλεύω κατα καιρούς μέσα μου, κι ας έχουν περάσει χρόνια. Και η απορία - θα ξαναειδωθούμε ποτέ άραγε;