ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

προς τη φίλη που έγραφε για την αδερφή του αγοριού της!! Βέβαια άλλο ήταν το θέμα της κοπέλας αλλά είμαι παθούσα και θέλω κι εγώ να πω τον πόνο μου!! Και μένα η αδερφή του αγοριού μου είναι τόσο σκληρή απέναντι μου!!! Είναι φοιτητές, μένουν μαζί και εννοείται ότι ιδεατά θα ήθελαν και οι δυο να έχουν δικό τους χώρο. Φυσικά παρότι το αγόρι μου δουλεύει δεν μπορεί να νοικιάσει μόνος του (εκείνη ποτέ δε δούλευε, πρόσφατα μόνο ξεκίνησε πρακτική). Εκείνη φέρνει όποιον θέλει στο σπίτι, φιλοξενεί για βδομάδες φίλους, ζώα (παρότι το αγόρι μου έχει πρόβλημα με τα ζωάκια) και ποτέ δε λέει τίποτα γιατί αναγνωρίζει ότι εφόσον μένουν μαζί πρέπει να κάνουν και λίγο τα στραβά μάτια για να είναι ήσυχοι, και φυσικά ότι το σπίτι δεν του ανήκει! Τις σπάνιες φορές που πάω εγώ στο σπίτι του εκείνη ενοχλείται, τη χαιρετώ με χαμόγελο, πάντα έχει μούτρα, δεν είναι ποτέ χαρούμενη , κλεινόμαστε μέσα στο δωμάτιο, δεν καθόμαστε ποτέ στο σαλόνι να δούμε μια ταινία να παίξουμε ένα επιτραπέζιο, γιατί έχει κάνει κατάληψη στους χώρους αυτούς, βροντάει τα ντουλάπια, φωνάζει μουρμουρίζει κλπ!!!!!!!!! Το αγόρι μου επιμένει πως δεν είναι προσωπικό και πως είναι πάντα έτσι και ότι ακόμα και η ύπαρξη του ιδίου την ενοχλεί!! Πόσο υπομονή να κάνω; Πόσο να κλειστώ σε ένα δωμάτιο!!!!!! Εγώ είμαι μέλος πολύ μεγάλης οικογένειας και παρόλα αυτά πάντα με όλη μας τη χαρά και την ευγένεια ανοίγουμε το σπίτι μας!! Αλλά όταν για κάποιο λόγο δεν γίνεται και αναγκαζόμαστε να πάμε στο σπίτι του, σφίγγεται η καρδιά μου, στενοχωριέμαι, αγχώνομαι γιατί πάλι θα με κάνει να νιώσω σκουπίδι!! Προσβάλλει, σε κάνει να νιώθεις χάλια μόνο με ένα της βλέμμα!! Έχω προσπαθήσει εκατό φορές! Να κάθομαι κοντά της, να την ακούω ώρες να λέει πράγματα που δε με ενδιαφέρουν, μόνο για να την πλησιάσω, να την καλώ να περάσουμε όλοι μαζί χρόνο αλλά τίποτα!Είναι τόσο σκληρή - μάλλον δυστυχισμένη.. Νομίζω ότι την ενοχλεί ότι όλοι στην οικογένεια έχουν αδυναμία στο αγόρι μου, επειδή είναι γλυκούλης, ευγενικός, καλόψυχος, της κουβέντας, της παρέας, (ενώ εκείνη όχι) και προφανώς θέλουν να είναι κοντά του.Ο καλός μαθητής, ο αριστούχος και λοιπά παρότι ΠΟΤΕ δεν τον ξεχώρισαν για αυτό το λόγο οι άμεσοι συγγενείς- οι γονείς του. Νομίζω ότι είναι μια δική της εσωτερική ανασφάλεια τεράστια, ότι είναι κατώτερη, επειδή εκείνος είναι πολύ μορφωμένος (λες και αυτό μας καθορίζει), καλός, δουλευταράς, χαρούμενος!! Ενώ εκείνη είναι μουντρούχα συνεχώς!! Νομίζω ότι την ενοχλεί η ευτυχία των άλλων!!! Την ενοχλεί που η μαμά τους με έχει πολύ συμπαθήσει και μου φέρεται όπως σε εκείνους, με ζητάει, παίρνει τηλέφωνα (ενώ εκείνη όχι, γιατί δε της το σηκώνει, βαριέται να της μιλάει της μαμάς της..) Την ενοχλεί και η εμφάνιση της και παρότι η δική μου είναι χειρότερη, έχω αποδεχτεί το πως είμαι, προσπαθώ σκληρά να διορθώσω ο,τι δε μου αρέσει, είμαι άνετη με αυτό και νιώθω ότι ΚΑΙ αυτό την ενοχλεί!!! Ψουψουρίζει εδώ και κει για μένα, φοβάμαι τι θα λέει χαιρέκακα στη μαμά της, την οποία αγαπώ και δε θέλω να ακούει άσχημα πράγματα για μένα!! Λέει ψέματα επί παραδείγματι ότι είμαστε βρώμικοι και στέλνει φωτογραφίες από το σπίτι στη μαμά της, έχοντας αναστατώσει τα πάντα για να φανεί ότι είμαστε ανακατοσούρηδες!! Ευτυχώς η μαμά της μας τα εμπιστεύεται όλα!!Νομίζω ότι έχει ανάγκη από αγάπη, δεν είχε ποτέ σχέση, δεν την πλησιάζει κανείς ακριβώς γιατί είναι άγρια και τους φοβίζει (το έχω συζητήσει με κοινούς φίλους) . Αγάπη από τους άλλους και αγάπη από τον εαυτό της. Έχω υπάρξει βαθιά δυστυχισμένη αλλά ποτέ δε φέρθηκα έτσι, Ξέσπασα στον εαυτό μου, κάνω ακόμα ψυχοθεραπεία, αλλά σε άλλον άνθρωπο δε φέρθηκα έτσι.. τι να πω πια δεν ξέρω!!! Πόσο να αντέξω!! Φυσικά όταν είναι άντρες μπροστά, πχ φίλοι του αγοριού μου, αλλάζει εντελώς συμπεριφορά με έναν μαγικό τρόπο!!!! Βέβαια όλοι την έχουν καταλάβει, καθώς κιόλας πολλές φορές της ξεφεύγει ο χειμαρρώδης χαρακτήρας της και αναγνωρίζουν ότι είναι περίεργη, αλλά μου λένε να κάνω υπομονή!!!!!!!!!!!!!!!! ΠΟΣΗ ΥΠΟΜΟΝΗ;;;;; Ακόμα και να μείνουμε μαζί με το αγόρι μου και να απομακρυνθεί, νομίζω ότι τόση κακή ενέργεια δε θα αντέξω ούτε 2 φορές το χρόνο!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Κι ο άλλος ο δικός μου δε μιλάει καθόλου!!! Εγώ εδώ το έχω να μιλήσω, αλλά είναι αδερφή του και δε θέλω να μαλώσουμε!!!! Γιατί θα μαλώσουμε. Δεν μπορεί να κάνει κουβέντα, αρπάζεται συνέχεια!! Την ενοχλώ εγώ; Την ενοχλεί η ευτυχία του κόσμου;; Δε ξέρω!!! Αλλά δεν μπορώ να κρύβομαι και να τρέχω στα πάρκα σαν 20άρηδες για να μην πάμε σπίτι και τη δω!!!! Και δεν μπορώ που το αγόρι μου θέλει να κάνουμε απλά υπομονή και δεν τη βάζει στη θέση της!! Κάθε φορά όταν πάει κάποιος κοντά της, ομολογουμένως του ρουφάει όλη την καλή ενέργεια!!! Δεν ξέρω αν μπορώ αυτό να το ζήσω, έστω 2 φορές το χρόνο!! Είμαι ως εδώ!! Τι παθαίνουν οι αδερφές;;;; Εμείς στο σπίτι μου πάντα με τόσο ενδιαφέρον και ευγένεια προσεγγίζουμε και ''αγκαλιάζουμε'' όποιον έρχεται!!! Τι συμβαίνει με αυτή και γιατί δεν ηρεμεί ποτέ, παρά θέλει να μας ανακατώνει, δεν ξέρω........