Δεν μπορείς να κάνεις πολλά. «Επιτρέπεις» στον εαυτό σου να σκέφτεται και να νιώθει ότι θέλει χωρίς να σε μαλώνεις, γιατί είναι πάνω απ' τις δυνάμεις σου, αλλά προσπαθείς όσο γίνεται να μην παρατήσεις την ζωή σου. Επώδυνο είναι, ξέρω. Ασ'τα να πάνε. Άσε που θεωρείται κι ασόβαρος πόνος, είναι κι ένας που πόσο να σε συμπονέσουν κι οι άλλοι; Δεν φταίνε. Άτιμα μυαλά.
20.6.2018 | 22:57
Αχ αυτό το μυαλό!
Δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου. Ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να είμαστε μαζί και παρόλα αυτά το μυαλό μου δεν λέει να ξεκολλήσει. Πρώτη σκέψη όταν ξυπνάω και τελευταία πριν κοιμηθώ κυριολεκτικά. Αφαιρούμαι ακόμα και όταν βγαίνω,που υποτίθεται το κάνω για να ξεχνιέμαι, αλλά μου έρχεται και πάλι η εικόνα του ή στιγμές που ήμασταν μαζί. Πώς θα σταματήσει όλο αυτό; Πάω σπίτι και βάζω τα κλάμματα καμία φορά... Πολύ άσχημο συναίσθημα όλο αυτό και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ για να μην πονάει τόσο. Με τον καιρό θα περάσει το ξέρω αλλά τώρα τα έχω παίξει!
1
![1Ο+1 εξαιρετικά αναγνώσματα για το τέλος της εβδομάδας [08.11.24]](/sites/default/files/styles/square_mini/public/articles/2024-11-08/__LiFO_10%2B1_Previews4%20%281%29.jpg?h=748d7e9c&itok=zdgEe7VA)
