ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σας έχει τύχει να είστε στον ίδιο χώρο με έναν άνθρωπο και να νιώθετε τόσο άβολα, τόσο αμήχανα, να αισθάνεστε ένα αγεφύρωτο κενό ανάμεσα σας; Και ακόμα χειρότερα μια σχεδόν ανεξήγητη αίσθηση αποτροπιασμού και αηδίας; Και τι συμβαίνει όταν αυτό το άτομο είναι ένας από τους γονείς σας; Και ενώ προσπαθείτε να χαλαρώσετε και να φερθείτε πολύ φυσικά και να κάνετε πλάκα, να διαφωνίσετε, να μοιραστείτε τα νέα σας, όλο κάτι μπλοκάρει..; Δεν είναι απαίσιο να νιώθετε πως ένας από τους γονείς σας έχει ουσιαστικά χάσει όλη σας τη ζωή, ενώ ήταν φαινομενικα παρον και παντα καπου τριγυρω; Όταν νιώθετε πως δεν ξερει το παιδί του, δεν ξέρει ποιοι είστε. Ομως προσπαθεί, με τον δικο του τροπο...; Και εγω ξερω πως ειναι αχαριστία να έχω παράπονα από έναν ανθρωπο που παλευει για το καλό μου..Οπως μπορει. Μέχρι εκει που φτάνει η καρδια του..Ντροπή να θυμώνω με τους γονείς μου καθώς μεγαλώνω, λες και ξεχνάω πως εκείνοι ταυτόχρονα γερνάνε. Η οικογένεια είναι ό,τι πιο ιερο. Και αυτο το ξερει καλυτερα οποιος την εχει στερηθει, παρα εγω. Εγώ παντα τα ειχα ολα οσα χρειαζομουν απο τους γονεις μου και τα εχω. Ομως εχουν και εκεινοι αναγκη την δικη μου φροντιδα, μια ζεστη αγκαλια, ενα ''θα γυρισω νωρις μην ανησυχείς'' οταν αγχωνονται για την ασφάλεια μου και ένα ευχαριστώ σε ανύποπτο χρονο. Τους γονεις μου τους αγαπω. Επειδη είναι γονείς μου. Αλλα λιγο πιο πολυ επειδη ειμαι εγω παιδι τους.