ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήρθα σήμερα στους δικούς μου για τις μέρες της άδειας μου. Λίγο μια ίωση που με ταλαιπωρεί, λίγο που δούλευα μέχρι τελευταία στιγμή, λίγο που κάποιοι στόχοι για φέτος δεν βγήκαν, ήμουν σε ένα γενικό mood μιζέριας. Απαντούσα με τυπικά χαμόγελα και ψυχρές αγκαλιές στα χαμόγελα ικανοποίησης και βουρκωμένα μάτια των δικών μου, που θα ξαναπερνούσαμε μαζί τα Χριστούγεννα. Φαγητό, μεσημεριανός ύπνος, απογευματινή κουβέντα, καφές και στόλισμα του μικρού τους δέντρου τους, βραδινό με Dancing with the stars και λιώσιμο στον καναπέ. Η μιζέρια μέσα μου απλά να μένει, να μην υποχωρεί και να μην θεωρώ ότι κάνω κάτι ιδιαίτερο με το να είμαι εδώ. Τηλεόραση, καναπές και φαΐ? Και? Και στο ξαφνικό συνειδητοποιησα ότι την μητέρα μου την πήρε ο ύπνος δίπλα μου κι ο πατέρας μου έβλεπε τηλεόραση και γέλαγε με τις σαχλαμάρες του Γαβαλά. Μέσα στις σκοτούρες που χουν με την σύνταξη τους και όσα αυτή τους φέρνει, ζούσαν μια χαλαρή στιγμή. Και εγώ ήμουν ένα βασικό της κομμάτι, αν όχι το επίκεντρο. Οι κουβέντες μας, το δεντράκι τους, το οικογενειακό απλό φαγητό.Μα τι μαλάκας που ήμουν? Αυτοί οι άνθρωποι περίμεναν πως και τι να έρθω, είχαν κάνει ετοιμασίες, τους έφτανε που ήμουν εκεί μαζί τους. Κι εγώ? Να μιζεριαζω για όσα δεν έχω και να χάνω όσα έχω. Όσα κι αν είναι αυτά. Γιατί φοβάμαι πως θα έρθει η μέρα που αυτή η βαρετή καθημερινότητα θα είναι μια φωτεινή ανάμνηση ανθρώπων που πέρασαν από την ζωή μου και της έδωσαν αξία. Κι αντί να τους την ανταποδώσω, εγώ είχα απλά την πολυτέλεια να μιζεριαζω...Μην γίνεστε ψυχροί μαχητές στόχων κι αριθμών. Τουλάχιστον όχι σε βαθμο που να χάνετε ανεκτίμητες στιγμές. Για το δικό σας συμφέρον.Καλές Γιορτές σε όλους. Ανθρωπιά, υγεία κι αγάπη.