ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τις τελευταίες μέρες δεν αισθάνομαι καθόλου καλά.Θα μου πεις, τι σημαίνει ''καλα" ,ποιός είναι "καλά" και ποιός μπορεί να το ορίσει;Ας πούμε πως νοιώθω πιο άσχημα από άλλες στιγμές στη ζωή μου.Το περίεργο είναι πως θεωρητικά όλα μου πηγαίνουν μια χαρά και θα έπρεπε να είμαι ευχαριστημένη.Ναι,οκ. Γκόμενα που γκρινιάζει γιατί έχει ελευθερο χρόνο.Ούτε καν.Κανείς δεν ξέρει πόσο θα ήθελα να έχω το κεφάλι μου καθαρό από σκατένιες σκέψεις.Το κακό είναι πως γίνομαι μισάνθρωπος.Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου και μέσα από αυτούς όχι απλά γνώριζα τον κόσμο,αλλά είχα το περίεργο αίσθημα που ξαφνικά σε γεμίζει τόσο που αρχίζεις και χαμογελάς.Το έχω χάσει.Και είμαι νέα ακόμα για να το χάσω αυτό.Περπατάω και μπαίνω σε δημόσιους χώρους,βλέπω,ακούω,μιλάω και πάντα φεύγω εκνευρισμένη.Γυρνάω σπίτι και είμαι ακόμα πιο εκνευρισμένη.Δεν αντεχω.Βρίσκομαι με φίλους μου και νιώθω πως δεν μπορώ να βγάλω συνεννόηση.Αμύνομαι στα πάντα,νομίζω πως με μισούν όλοι. Αυτό ειναι,απ'όσο καταλαβαίνω η αρχή για να μισήσεις τους άλλους,να μισησεις εσένα γιατί νομίζεις πως οι γύρω σου σε μισούν.Ίσως είμαι ανυπόφορη,εγωκεντρική και νάρκισσος,σκέφτομαι.Μήπως θελω να ασχολούνται όλοι μαζί μου και δεν είμαι τίποτα πέραν ενός ανασφαλούς κομπλεξικού πλάσματος;Μπορεί,τι να πω.Θελω να με αγαπανε και να ασχολουνται μαζι μου.Δεν με καλύπτει αυτή η απάντηση όμως γιατί εχω επιχειρήματα που αναιρούν όλα τα παραπάνω.Ασε που αν ίσχυαν δε θα καθόμουν να ασχοληθώ με όλα αυτά.Προσπαθώ να αγαπήσω τον εαυτό μου.Είμαι καλός άνθρωπος.Και θέλω να αγαπώ.Εχω την αναγκη της φιλίας και της φροντίδας από τους άλλους.Μου αρέσει να λειτουργώ μόνη μου φυσικά,η ανεξαρτησία είναι ένα άλλο θέμα.Αλλά χρειάζεται να ξέρεις πως όταν πέφτεις έχεις δίχτυ ασφαλείας ή έστω πως κάποιος θα πάει τα κομμάτια σου στο νοσοκομείο ή θα ειδοποιήσει τους δικούς σου.Δεν το νιώθω αυτό.Με τους ανθρώπους που έχω γύρω μου πλέον αισθάνομαι βαρετα.Αηδιάζω..Βλέπω στα μάτια τους ότι λένε ψέμματα,ότι εκβιάζουν το coolness σε σημείο που θέλω να ξεράσω.Ποτέ δεν ήμουν ο άνθρωπος της παρέας.Ούτε στο σχολείο,ούτε στη σχολή,ούτε παραέξω.Εχω μπει σε παρέες και έχω φύγει.Μου άρεσε το αίσθημα αυτό όσο κράτησε,αλλά πραγματικά πιστεύω πως δεν είμαι φτιαγμένη για κάτι τέτοιο.Και δε θα είμαι και ποτέ.Τους θαυμάζω τους ανθρώπους που τα καταφέρνουν.Από τη μια πιστεύω πως τιθασσεύουν το εγώ τους σε μεγάλο βαθμό και από την άλλη τους λυπάμαι γιατί πιστεύω πως αυτό οφείλεται στην ελλειψη προσωπικότητάς τους.Δεν ξέρω.Ίσως η προσωπικότητα να μην είναι τόσο ισχυρή όταν αισθάνεσαι μόνος.Από την άλλη ίσως και μη μπορεις ποτέ να μεινεις μόνος αν δεν εχεις προσωπικότητα.(Τι ειναι προσωπικότητα;-αλλο θεμα)Στο κάτω κάτω,όλα θέμα μοναξιάς είναι.Και όλοι νιώθουμε έτσι σε κάποια σημεία της ζωής μας.Ο κόσμος ειναι πολύ σκλήρός όμως σε κάτι τύπους που σκέφτονται τα πράγματα όπως εγώ.Σκεφτόμουν σήμερα πως κάκαθομαι και δουλεύω χριστουγεννιάτικα μια ταινία,εντελώς μόνη μου,δεν αισθάνομαι πως έχω νέναν δικό μου άνθρωπο,δεν έχω χρήματα για τίποτα,απουσιάζω από παντού.Ναι έχω μια διαλυμένη οικογένεια που μπορώ να πάω να δω και ξέρω πως με αγαπάει,αλλά με τρώει παράλληλα,έχω ανθρώπους που μου λένε και μου δείχνουν σε στιγμές πως νοιάζονται για μένα αλλά δεν με αγγίζει.Ξέρω πως όταν είναι να γίνει κάτι ουσιαστικό θα το κανω μόνη μου.Και αυτός είναι ο πιο ισχυρός λογος για να με αγαπώ και να αμυνομαι στους άλλους.Όχι μελαγχολία,χρόνια κατάθλιψη έχω.Ή μάλλον θλίψη-αυτό είναι και το συναίσθημα της υπαρξης που λέει και ο Χειμωνάς.Δεν με χαλάει.Αρκει να μη μου το πολεμούν με την χαρά τους.Και ρε γαμώτο,θέλω τόσο να είμαι χαρούμενη και είμαι σε στιγμές τόσο καλοδιαθετη που είναι κρίμα να κάθομαι και να τα σκέφτομαι όλα αυτά.Εκεί που είσαι με το χαμόγελο όμως και θες να το ζήσεις,σου κατεβάζει ο άλλος τα μουτρα και σε αντιμετωπίζει σαν να είσαι τρελός.Ανθρωποι.Σήμερα παρατηρούσα τρεις ανθρώπους και αναρωτιόμουν πως να είναι η ζωή τους.Εχουν οικογένεια;Μιλάνε πολύ;Εχουν βάσανα;Τους έχουν χτυπήσει ποτέ;Φοράνε παντόφλες ή παπούτσια στο σπίτι;Κάνουν τραπέζια και τρώνε με φίλους τους;Πώς γιορτάζουν;Τί σκέφτονται αυτοί όταν είναι μόνοι τους;Τί τους ενοχλεί;Και άλλες τόσες ερωτησεις-υποθέσεις. Κανείς δεν ξέρει για κανέναν.Και ειναι τρομερό πως όλοι ,αν τους δεις στα μάτια καλά, είναι τόσο ψεύτες,κρυβονται.Κάποιοι όχι τόσο καλά,κάποιους πρέπει να ζοριστείς πολύ για να τους δεις.Εξάσκηση θέλει.Θα μου πεις,υποθέσεις κάνουμε και ποτέ δεν ξέρουμε σίγουρα κάτι.Ναι.Πόσο χαοτικό και πόση μοναξιά βγάζει αυτο από μονο του.Μόλις συνειδητοποίησα πως ίσως να μην είμαι τόσο παράλογη.Ίσα ίσα που αυτό είναι το δύσκολο.Να μπείς στη θέση του άλλου,να ενδιαφερθεις,να τον πονέσεις και να νοιαστεις για το ποιος ειναι.Το πόσο τα καταφέρνω να τους μάθω μιλώντας μαζί τους δεν το ξέρω,αλλα προσπαθώ.Καποιοι με υποτιμουν γι αυτο.Δε θα πω ότι δε με απασχολει.Αυτό ακριβως ειναι το αισθημα της μοναξιας.Ουφ.Να,ειναι τετοια η περίοδος αυτη που όλα αυτα μαζευονται και δεν εχω διαθεση να ενδιαφερομαι για τιποτα.Μόνο ενοχλουμαι.Και αν το πεις αυτό,σου λεει ο αλλος οτι η ευθυνη ειναι δικη σου γιατι εισαι αρνητικος.Προφανως όχι.Ευθυνοφοβοι παντου.Τι προβληματισμος και κακό.Θα σηκωθω να φυγω.Τα βαρεθηκα ολα.Δεν αντεχω να τα μισω ολα.Εχω φτασει σε σημειο να ντρεπομαι να πω τη λεξη "αγαπη".Ποιος;-εγώ.Αυτό κι αν ειναι αστειο.