28.3.2014 | 09:43
ακόμα ένα κείμενο που έχω γράψει για εσένα και ακόμα τα 500 χιλιόμετρα μας χωρίζουν (πέρα απο τους υποτιθέμενους φόβους σου).
Πώς μπορείς να ξεχάσεις τέτοιο γοητευτικό πρόσωπο!Μάτια πολλά υποσχόμενα και ένα κρυφό χαμόγελο,με κρυμμένα υπονοούμενα και ένα αίνιγμαΣαν τη θάλασσα τη καλοκαιρινή ,ηρεμή το βράδυ σαν το φεγγάρι αντανακλά πάνω της και τα αστέρια δείχνουν ακόμα πιο λαμπερά Δείχνει τόσο γνώριμη αλλά είναι τόσο άγνωστηΑυτή η μυρωδιά απο γιασεμί στους δρόμους της πόλης Αυτές οι όμορφες παρουσίες και αυτοί οι ήχοι Γέλοια,μουσικές,φωνές,αυτοκίνητα,μηχανάκια ,ποδήλαταΚαι ο ήχος του θαλασσινού νερού, του ήρεμου κύματος που ακουμπά λεπτά την άμμο ,παίρνει λίγη στο πέρασμα του στα βαθιά του νερά Τις στιγμές που μου λείπεις παίρνω στα χέρια μου μια χούφτα άμμο και την σφίγγω τόσο δύναταΠάντα χάνεται ένα τμήμα της ,δεν μπορώ να τη συγκρατήσω όλη ,Εκεί είναι που καταλαβαίνω ότι πάντα στη ζωή κάτι λείπει , ποτέ δεν θα είμαστε ικανοποιημένοι με όσα έχουμε Πάντα ζητάμε το καλύτερο ,το δυνατότερο.Να είσαι εκεί το βράδυ για λίγο, να δώ αν μπορείς να μείνεις δίπλα μου και να μου δείξεις το πιο λαμπερό άστρο, μετά να χαθείς διότι ξέρω ,είναι δύσκολο να είσαι με κάποιον εσύΎστερα να ανατείλεις και ξέροντας πως ήσουν για λίγο δικός μου να μπορέσω να κοιμηθώ..Τόσο ανεκπλήρωτο πάθος βλέπεις κρύβω μέσα μου...