ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατί μια σχέση να είναι καταδικασμένη εξαρχής να είναι τόσο δύσκολη, παρά κάθε θέληση, κάθε προσπάθεια; Είναι τόσο άδικο... Είναι τόσο άδικο, σου έλεγα ξανά και ξανά κλαίγοντας χθες το βράδυ στην αγκαλιά σου. Σε έβλεπα μετά από βδομάδες... Είναι τόσο άδικο να δίνονται ευκαιρίες σε τόσους ανθρώπους που είναι τόσο πρόθυμοι να τις σπαταλήσουν, να τις πετάξουν μακριά. Είναι τόσο άδικο τόσα ζευγάρια που είναι μαζί, που είναι κοντά, που μπορούν να ξυπνανε δίπλα κάθε πρωί, να πατάνε τις σχέσεις τους, να μην τις σέβονται. Κι εμείς... Αυτό που έχουμε είναι τόσο όμορφο, τόσο δυνατό, αληθινό, γιατί να πρέπει να είναι τόσο δύσκολο; Ξερω, ξερω, τις επιλογές μας τις κάνουμε μόνοι μας και βαδίζουμε σε όποιο μονοπάτι διαλέξουμε, αλλά είναι στ'αλήθεια επιλογή ο άνθρωπος που θα ερωτευτείς; Ποιος διάλεξε ποτέ ποιός θα τον κάνει να χορεύει, να γελάει, να ονειρεύεται, να προσπαθεί; Κάθε φορά που έρχεσαι χορεύω καθαρίζοντας για να σε υποδεχτώ γελάω με τις βλακείες, με τις αγάπες μας κουρνιάζω στην αγκαλιά σου, σε κοιταω -πόσο όμορφα κοιμάσαι- και όλο και περισσότερο σ'ερωτεύομαι ονειρεύομαι τις νύχτες που δε θα ναι οι τελευταίες, τις νύχτες που δε θα μ' αφήνεις το επόμενο πρωί και προσπαθω... Και θα συνεχίσω να προσπαθώ για σένα, για μας Αλλά γιατί να πρέπει κάθε φορά που φεύγεις να μουσκεύω το μαξιλάρι μου;