ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καθάρισα πριν λίγο τα πόμολα, τους διακοπές, τα παράθυρα. Για ακόμη μια φορά και σήμερα και κάθε μέρα. Σαν τελετουργικό πια. Dettol, χλωρίνη. Το στόμα μου πια συνήθισε την αίσθηση του betadine κατάλληλο για πλύσεις στόματος. Δεν το φτύνω πια με τόση απέχθεια όπως τις πρώτες φορές. Ο άνθρωπος λένε πως είναι προσαρμοστικό ον. Η προσαρμοστικότητα δεν ήταν βέβαια ποτέ κάτι για το οποίο φημίζομαι. Ίσως γι'αυτό να δυσκολεύομαι να συνηθίσω αυτήν την κατάσταση φόβου, αδράνειας και αβεβαιότητας συνάμα.Μπήκα πριν λίγο στο δωμάτιο της μητέρας μου να καθαρίσω. Στο "δωμάτιο της μητέρας μου". Το προσωρινό δωμάτιο, εκεί όπου τέλος πάντων επέλεξε να απομονωθεί για όσο κρατήσει αυτή η κατάσταση. Έτσι θεώρησε χρέος της καθώς νοσηλεύτρια η ίδια έρχεται καθημερινά σε επαφή με αρρώστους. Για να μας προστατέψει είπε δηλώνοντας παράλληλα πως για την ίδια δεν την ενδιαφέρει, μόνο για εμάς νοιάζεται. Γυρίζει σπίτι από την δουλειά και αφού απολυμαίνεται με κάθε δυνατό τρόπο κλείνεται εκεί. Χωρίς καν να μιλήσει από φόβο μην πεταχτούν σταγονίδια. Φοράει μόνιμα μια μάσκα στο σπίτι, δεν τρώει μαζί μας, απαγορεύει να την πλησιάσουμε. Η επικοινωνία μας είναι τηλεφωνική ή έστω διαδικτυακή πια μέσα στο ίδιο σπίτι. Είδα κρεμασμένα τα ρούχα της πριν λίγο στο δωμάτιο καθώς έτριβα μανιωδώς την πόρτα και άρχισα να κάνω άσχημες σκέψεις και συνειρμούς για τα ρούχα ενός ανθρώπου που κανείς τα βλέπει, τα κοιτάει χωρίς να είναι εκείνο το πρόσωπο εκεί. . .Για πρώτη φορά βλέπω τον πατέρα μου να φοβάται. "Δεν είμαι μικρός πια" είπε προχθές και πίσω από το χαμόγελό του διέκρινα τον φόβο. Κοντεύει τα 60. Έχουν πεθάνει και νεώτεροι από τον ίδιο λόγω του ιού, πολύ νεώτεροι. Η αδερφή μου έχει περάσει ήδη δύο φορές πνευμονία στη ζωή της. Χαριτολογώντας μου λένε πως εγώ "θα τους θάψω όλους". Η μικρότερη της οικογένειας, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο προβλημα. Πόση τραγικότητα. . . Δεν έχουμε συγγενείς, μόνο ο ένας τον άλλον, η οικονομική μας κατάσταση ήδη δύσκολη.Το μοναδικό πράγμα που μπορούσε να με ηρεμήσει ψυχικά, το διάβασμα, το κάνω πια με δυσκολία. Στο μυαλό μου στριφογυρίζουν οι ειδήσεις για ανθρώπους που εγκλωβίστηκαν με τα πτώματα στην Ιταλία, για το άνοιγμα τάφων στη χώρα μας, για όλη αυτήν τη σύγχρονη τραγωδία και δεν ξέρω πώς και πού να βρω όρεξη για αρχαίες τραγωδίες. Νιώθω άλλωστε πως έχω γίνει εξαιρετικά κτηνώδης πια. Πληροφορούμαι τον θάνατο ανθρώπων και το πρώτο πράγμα που αναζητώ είναι η ηλικία τους και αν είχαν άλλα υποκείμενα νοσήματα για να καθησυχάσω τον εαυτό μου, να με ηρεμήσω, δεν ξέρω και εγώ τι. Τέτοια είμαι. . .Μ. 21