9.11.2011 | 03:59
ακούω τη "σιωπή" από ξύλινα σπαθιά..
.. και κλαίω.κλαίω γιατί έιμαι ενάμιση χρόνο άνεργη, γιατί θ'αναγκαστώ να αφήσω το σπίτι μου και να γυρίσω στη μίζερη πόλη μου, χωρίς καμία επαγγελματική προοπτική. Κλαίω γιατί, έχω μια σχέση με έναν υπέροχο άνθρωπο, που όμως νιώθω πως δε με καλύπτει πια συναισθηματικά και θα πρέπει να τον πληγώσω.Κλαίω γιατί, ξυπνάω κάθε μεσημέρι (και όχι πρωί) χωρίς να έχω κάποιον σκοπό να εκπληρώσω μέσα στη μέρα μου.Κλάιω, γιατί είχα τόσα όνειρα, είμαι μόλις 24 και όλα γκρεμίστηκαν.Και είμαι τόσο καλή στο επάγγελμά μου(είναι δημιουργικό).Κλαίω γιατί πάντα ήμουν αισιόδοξος άνθρωπος.what the f*** happened?
