18.11.2015 | 23:19
Άκουσέ με,
δεν μπορώ να διαχειριστώ τον εαυτό μου, πόσο μάλλον εσένα, που δεν μπορώ να καταλάβω τί ζητάς από μένα και με ποιά γαμημένη λογική λειτουργείς! Βλέπω τις μέρες και τις νύχτες να περνούν από μπροστά μου χωρίς να αγγίζουν την καρδιά παρά μόνο το σώμα μου. Χρειάζομαι κάποιον να μου δείξει και πάλι τον τρόπο να ζω. Δεν έχω καμία έγνοια πια παρά μόνο εσένα κι αυτό είναι αρρωστημένο, ίσως προσπαθώ να πιαστώ από πάνω σου, για να μην ναυαγήσω. Αλλά τι λέω; Είμαι ήδη ναυαγισμένη, καταποντισμένη θα έλεγα. Δεν μπορώ να ζήσω άλλο έτσι, χρειάζομαι κάποιον που να στέκεται δίπλα μου, χρειάζομαι ένα σύντροφο κι εσύ, ενώ μου υποσχέθηκες ότι θα έρθεις, 3 χρόνια τώρα σουλατσάρεις σε ξένη γη (πέρα από το μυαλό μου). Εγώ θέλω να γίνεις πατρίδα μου, άνθρωπός μου, έρωτας, αγάπη, γκόμενος, φίλος, πατέρας, παιδί...τα πάντα, ό,τι οικείο και αγαπημένο μπορεί να βρεθεί σε ανθρώπινη καρδιά. Σ' αγαπάω με τον τρόπο που έχω μάθει να αγαπώ, τον παιδιάστικο, αυτόν που αν κάτι δεν είναι δικό σου, προτιμάς να το καταστρέψεις...ή ίσως τελικά αυτός να είναι ο τρόπος μόνο των μεγάλων...