ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγες μέρες συνειδητοποίησα πως μεσα σε όλα όσα έζησα μόνη μου τον τελευταίο καιρό,το μόνο πράγμα που μου έλειψε και το είχα μεγάλη ανάγκη ήταν μόνο μια ήσυχη αγκαλιά! Δύο χέρια να με χωρέσουν και να με σφίξουν.Μόνο.Χωρίς να χρειαστεί να με παρηγορήσουν ή να μου πούνε λόγια ενθαρρυντικά. Δεν είναι υποχρεωτικό πάντα να ακούς κάτι.Γιατί λόγια και λέξεις ακούς συνέχεια γύρω σου. Κινήσεις και πράξεις δεν υπάρχουν στον κόσμο πλέον.Όχι ίσως στο βαθμό που θα μας ανακούφιζαν.Δεν ξέρω,μάλλον ακρίβιναν κι αυτές μαζί με τις βενζίνες! Με πιάνει καμιά φορά ένα παράπονο και νιώθω σαν να γκρεμίζομαι απο ψυχική αδυναμία. Σφίγγεις τα δόντια σε τόσα πολλά στη ζωή σου.Χαμογελάς. Γελάς. Μπερδέυεσαι μες τον κόσμο.Πας απο 'δώ ,τρέχεις απο 'κει. Όλη μέρα σαν μια σβούρα που ανακατεύει κι ανακατεύεται. Το βράδυ όμως...σβύνεις. Άν δεν μασουλίξω τίποτα μπροστά στον υπολογιστή χαζεύοντας ίσως καμιά ταινία...και θέλω μόνο να κοιμηθώ σε μια αγκαλιά,δεν έχω. Δεν έχω δυό χέρια που να με χωράνε και να με νανουρίζουν. μπορεί να σκεφτεί κάποιος...Ναι η αλήθεια είναι οτι αυτό το έχω πει κι εγω πολλές φορές στον εαυτό μου.Είναι σα να μαλώνεις ένα μικρό παιδί επειδή ζητάει μια αγκαλιά.Δεν γίνεται.Δεν μπορείς να το κάνεις. Φταίει, λέω καμιά φορά, η ίδια η φύση μας.Τι να πώ? Είμασταν 9 μήνες σε εμβρυακή στάση και νανουριζόμασταν με τον χτύπο της καρδιάς της μαμάς μας.Νιώθαμε ζεστασιά και ασφάλεια.Και ξαφνικά βγαίνουμε στον κόσμο.Κλάμα..και η πρώτη αγκαλιά! Έτσι και σταματήσαμε να κλαίμε. Σαν ένας μηχανισμός που λειτουργεί απο μόνος του.Χωρίς να σου τον μάθει κανείς. Περασμένος στο DNA μας..ίσως...Και τα πρώτα χρόνια της ζωής σου στο κλάμα σου,πολλοί εθελοντές.Γονείς,γιαγιάδες,παππούδες...μετά τι? Τι αλλάζει? Φταίει που το κλάμα μας γίνεται λίγο πιο αθόρυβο και δεν κλαίμε μες τον δρόμο? Γιατί χαθήκαν τόσοι εθελοντές? Που πήγαν? Πως δεν μπορούν να δούν οτι έχεις την ίδια ανάγκη και σήμερα στα 23?Έχω καιρό να μπώ σε μια αγκαλιά...μου χει 'λειψει εκείνη η ησυχία. Εκείνο το γλυκό συναίσθημα που σου φέρνει υπνηλία...Κι όλο αυτο τον καιρό ένιωσα πολύ μόνη μου γιατι κανείς δεν με αγκάλιασε σφιχτά κι αληθινά.Κι όλο εσφιγγα τα δόντια να μη με αφήσω να βουρκώσω. Και κατάπινα τις αναπνοές μου. Και μου έλεγα ....Και μπορεί τελικά να μην ξέρω τι είμαι αλλα κι απόψε το βράδυ θα χαζέψω καμιά ταινία μέχρι να με πάρει ο ύπνος και πάλι απο την αρχή! ...Μπορει κάποτε να χωρέσω κάπου και ένα βράδυ για δώρο γενεθλίων να μου χαρίσουν ένα γλυκό νανούρισμα ...θα περιμένω!...