ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αραγε ειναι αληθεια πως ολοι μπορουν να αγαπησουν και να αγαπηθουν? Ειναι αληθεια πως θα ερθει εκεινη η στιγμη που δεν θα φοβασαι τιποτα που θα ξερεις οτι ολα ειναι αληθινα και μπορεις πλεον να τα ζησεις και να τα ευχαριστηθεις? Και αν στη ζωη σου το ενα προβλημα ερχεται μετα ο αλλο? Αν απο τα 16 σου και μετα η ζωη σου δειχνει ενα σκληρο προσωπο και φλερταρεις καθημερινα με τον πονο της απωλειας μπορεις να αφησεις τα προβληματα στην ακρη και να αφοσιωθεις στον εαυτο σου και στην αναζητηση της πραγματικης ευτυχιας? Και η πραγματικη ευτυχια συνεπαγεται την υπαρξη του αριθμου 2 ή και το 1 λειτουργει φυσιολογικα? Ειμαι 23 και ακομα δεν εχω ζησει εναν πραγματικο ερωτα. Δεν εχω κανει ποτε μου καποια σχεση (εκτος απο μια και λογικα καθοριστικη που απλα ειχε βρει στο προσωπο μου το νεο του παιχνιδι) και ερωτευομαι μονο για να υποφερω σιωπηλα.. ισως γιατι με τρομαζουν οι ανθρωποι ισως γιατι με τρομαζουν ολα αυτα που νιωθω.. ισως παλι να μην ειμαστε φτιαγμενοι ολοι οι ανθρωποι για σχεσεις ερωτες και ρομαντισμους! Και ηρθε μια κουβεντα στοιχιωσει τις σκεψεις μου.. "το βλεπω οτι σου ειναι δυσκολο να ερωτευτεις.. αλλα και να μεινεις μονη ισως ειναι καλυτερο.. μπορει να εισαι καλυτερα ετσι...". Οταν ομως βλεπεις ολους τους αλλους γυρω σου ζευγαρια και αυτο σε κανει να νιωθεις δυσλειτουργικη πως μπορεις να εισαι καλυτερα ετσι? Εκεινη τη στιγμη δεν μιλησα αλλα ηταν μια μεγαλη μαχαιρια στην καρδια. Απο την αλλη προχτες ελαβα το πιο ομορφο και ειλικρινες και ομορφο χαμογελο της ζωης μου απο ενα παιδι εξω ομως ολα τελειωσαν σε 5" με ενα ευχαριστω. Γιατι? Γιατι τιποτα δεν προχωραει? Και ποσο πρεπει ακομα να περιμενω για να καταλαβω οτι αυτο ισως οντως να μην ειναι για μενα για να μπορεσω επιτελους να παψω να πληγωνομαι?