ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα έβρεχε και επειδή μου αρέσει αυτή η ψιλοστενάχωρη-ψιλορομαντική ατμόσφαιρα των βρεγμένων δρόμων, πήγα μία βόλτα να μυρίσω την urban μυρωδιά της πόλης και να χαθώ στις σκέψεις μου. Καθώς περνούσα έξω από ένα εγκαταλελειμμένο για χρόνια παλιό εργοστάσιο, είδα να βγαίνει από μέσα ένα ζευγαράκι νεαρών αστέγων, αυτή θα πρέπει να ήταν κάπου στα 30 της και αυτός στα 32-33. Κρατούσε μία σκισμένη πράσινη ομπρέλα κάτω από την οποία κούρνιαζαν και οι 2, παίρνοντας ο ένας από τον άλλον ζεστασιά ενώ μοιράζονταν κάτι αποφάγια μέσα σε ένα αλουμινόχαρτο που ελπίζω να τους τα έδωσαν από κάποιο συσσίτιο και να μην τα μάζεψαν από τα σκουπίδια. Δεν είχα σκοπό να τους ακολουθήσω, όσο και αν μου κίνησε την περιέργεια η εικόνα τους (εικόνα αληθινής αγάπης, κάτι για το οποίο συνηθίσαμε μόνο να διαβάζουμε σε τίποτα ιστορίες στο insta που διαστρεβλώνουν το πραγματικό, βαθύτατα ουσιώδες νόημα της αγάπης: συντροφικότητα, ανιδιοτελής αλληλεγγυή, εμπιστοσύνη, δυστυχώς συνηθίσαμε να συνδέουμε την έννοια της αγάπης με κάτι το χυδαίο και πρόστυχο, δυστυχώς το ίντερνετ έπεσε πάνω στον ρομαντισμό της ψυχής σαν διαβρωτικό τοξικό βιομηχανικό απόβλητο) επειδή το θεώρησα αγένεια και έλλειψη σεβασμού προς την ιδιωτική τους ζωή (ναι, μπορεί να ήταν άστεγοι όμως όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα) όμως το έφερε έτσι η μοίρα και οι συνθήκες που περπατούσαν μπροστά μου και το μόνο που έκανα ήταν απλά να διατηρήσω την ίδια πορεία. Σε κάθε κάδο σκουπιδιών σταματούσαν, κοιτούσαν λίγο για να βρουν τίποτα φαγώσιμο ή κάτι να πάρουν (δεν ήταν ρακοσυλλέκτες απλά φαντάζομαι εκεί που θα έμεναν θα τους έλειπαν βασικά πράματα, πράματα τα οποια οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένα) και συνέχιζαν. Είχαν λίγο φαγητό σε μία τσάντα και παρ' όλο που και οι 2 ήταν λεπτοί σαν σκιές, τάιζαν την κάθε αδέσποτη γάτα, αληθινά ευαισθητοποιημένοι φιλόζωοι. Όταν σταμάτησε η βροχή, κάθισαν σε ένα παγκάκι σε ένα πάρκο και έβγαλαν από την τσάντα τους μερικές κονσέρβες και φρούτα τα οποία μοιράστηκαν με ένα αδέσποτο σκυλί και μερικά περιστέρια που ήρθαν και αυτά να φάνε κατιτίς. Αγκαλιαστήκανε και έμειναν έτσι ενώ εγώ τους προσπέρασα, συγκινημένος από την εικόνα τους, κάτι γνήσιο και αληθινό, σαν ένα τριαντάφυλλο που φύτρωσε μέσα στο τσιμέντο. Έμοιαζαν πιο ευτυχισμένοι με τα απολύτως ελάχιστα αυτά πράματα και ας μην είχαν μόνιμη κατοικία, παρά δεκάδες (αν όχι εκατοντάδες) ανθρώπους που ξέρω που γκρινιάζουν για το καθετί αντί να εκτιμάνε αυτά που έχουν, αντί να μαθαίνουν να απολαμβάνουν την ζωή με τα ωραία και τα άσχημά της, επειδή τι είναι η ζωή αν όχι ένα γλυκόπικρο ταξίδι του οποίου ο τελικός προορισμός είναι ίδιος για όλους; Έχουμε πολλά να μάθουμε από αυτούς τους ανθρώπους. Όσα δεν έχουν σε υλικά αγαθά έχουν σε πνευματικά.