ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βαρέθηκα πια από τους άλλους να νοιαστούν για μένα. 'Εχω απογοητευτεί ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Δυστυχώς, όπως πολλοί από σας, δεν έχουμε την πολυτέλεια (γιατί πολυτέλεια έχει γίνει πλέον) να εργαζόμαστε κι έτσι, είμαι στο σπίτι όλη μέρα. Δε μπορώ να βγω, μήπως και νιώσω για λίγο καλύτερα, ούτε και να μιλήσω σε κάποιον αφού οι άλλοι δουλεύουν κι έχουν τη σχέση τους.Οπότε, πού να βρεθεί χρόνος και γι' άλλα πράγματα... Περίμενα -δυστυχώς για μένα και τον χρόνο μου - πάρα πολύ να με θυμηθούν και να με ρωτήσουν το πώς είμαι. Αναρωτιέμαι: δεν έχουν καθόλου χρόνο; Ούτε πέντε λεπτά; Τι να πω... Μάλλον κάνω και πάλι λάθος με τους άλλους...Έχω ανάγκη να στηριχθώ σε κάποιον άλλο γιατί κουράστηκα να στηρίζομαι σε μένα. Πώς λοιπόν να συνεχίσω να ζω έτσι, χωρίς κανέναν δίπλα μου; Πού να βρω τη δύναμη; Πού;;;...Και να έχεις τους άλλους να σου μοστράρουν στο facebook ή στο instagram τις καινούργιες τους αγορές, τις βόλτες με τον τάδε και το δείνα (λες και μένα με νοιάζει το πού πηγαίνουν, το τι κάνουν και το τι πίνουν ή τρώνε!!!) τις εξόδους τους σε θέατρα, σινεμά, clubs και λοιπά μέρη διασκέδασης τη στιγμή που εσύ δεν τολμάς ούτε στην καφετέρια να πας!!! Am I the only one who feels that way?? Μήπως ζούμε σ'ένα παράλληλο σύμπαν; Εξαιτίας ενός τέτοιου modus vivendi, η ευμάρεια οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη ανισότητα μεταξύ μας, σε μια αυτο-υποτίμηση και μια αίσθηση ντροπής επειδή δε μπορούμε να κάνουμε ούτε καν το ελάχιστο για μας για να βρούμε μια συναισθηματική διέξοδο.