ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι σε μια υπεροχη σχέση εδω και δυο χρονια, πολυς ερωτας, πολυ παθος, πολλη αγαπη, πολλη οικιοτητα, συγκατοικουμε σχεδον απο την αρχη και αν όλα πανε καλα στα επομενα 3-4 χρονια θα κανουμε το επομενο βημα ωστε να κανουμε οικογενεια.Εκείνος λίγο μετα τα 30, εγώ λίγο πριν.Είναι υπέροχος μαζι μου, στη συμπεριφορα του σε ολα τα επιπεδα ενας κυριος και νιωθω τυχερη.Ο προβληματισμος μου μου φαινεται μια γελοιότητα και μισή αλλα δεν παύει να είναι κατι που υπάρχει βαθεια στο πισω μερος του μυαλού μου.Γι'αυτο και θα τον μοιραστω με εσας, που μεσα στην ανωνυμια εκφράζεστε τόσο ειλικρινα που φτάνει στη σκληρότητα. Θα βοηθηθώ.Επειδη ο συντροφος μου εχει μεγαλη επιθυμια να κανει οικογενεια και κυριως παιδί, σκεφτομαι πολλες φορες οτι ο στοχος του ειναι αυτο και εγω ως γυναικα ερχομαι σε δευτερη μοιρα.Δηλαδη ειτε με εμενα είτε με καποια αλλη γυναικα, η σχεση θα εξελισσοταν με τον ιδιο τρόπο.Και αναρωτιέμαι αν αυτος ειναι ο λογος που είναι τοσο αψογος απεναντι μου. Για να μη χαθει δηλαδη η σχεση μας (που ομολογουμένως εχει πολυ καλες βασεις) και να κανει οικογενεια συντομα.Πιθανον να ψαχνω προβλημα εκει που δεν υπάρχει, αλλά...