ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα, είμαι 22 ετών και ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θέλω να κάνω στην ζωή μου. Έχω τελειώσει μια σχολή μαγειρικής, έχω κάνει πολλά σεμινάρια και έχω δουλέψει στον χώρο κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες, όμως πριν από λίγους μήνες , τα παράτησα και είπα ότι δεν θέλω να ξαναμπώ σε κουζίνα. Μέτα από αυτή μου την απόφαση που μοιράστηκα φυσικά με την μητέρα μου, εκείνη άρχισε να με πιέζει να αποφασίσω τι θέλω να κάνω στην ζωή μου.Αποφάσισα λοιπόν κι εγώ να ασχοληθώ με θεωρητικές επιστήμες, αλλά όσο προχωρούσα στις σπουδές μου, τόσο πιο εμφανές γινόταν ότι αποκλείεται να εργαστώ πάνω στο αντικείμενο. Τα παράτησα λοιπόν κι από κει. Κάθισα και σκέφτηκα και αποφάσισα ότι το καλύτερο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή είναι να μην κάνω τίποτα, να μην ψάξω για σπουδές, για δουλειά ή για οτιδήποτε άλλο που μπορεί να μου "φάει" τον χρόνο.Εδώ και ένα μήνα λοιπόν κάνω ακριβώς αυτό, τίποτα!Προσπαθώ να μην αγχώνομαι και να μην αφήνω την γνώμη άλλων να με επηρεάζει, αλλά αυτό μερικές φορές είναι αδύνατον. Προσπαθώ να απολογηθώ και να εξηγήσω πως η συμβατική ζωή δεν είναι για μένα, δεν μπορώ να ξυπνάω - να δουλεύω - να γυρίζω σπίτι -να κοιμάμαι - να ξυπνάω και να ξαναπηγαίνω στην δουλειά. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!! Δεν κατηγορώ αυτούς που μπορούν, αντίθετα τους θαυμάζω , αλλά ΕΓΩ δεν μπορώ. Το δοκίμασα, το προσπάθησα αλλα τίποτα. Τώρα λοιπόν θέλω να κάνω έναν πιο ελεύθερο , απλό και τοιχοδιοκτηκό τρόπο ζωής. Αλλά δέχομαι από παντού και κυρίως από την μητέρα μου τρελή κριτική. Καταλαβαίνω πως είναι κάτι ξένο για εκείνη και δεν μπορεί να το καταλάβει, πώς δεν έχει ζήσει ούτε εκείνη ούτε κανένας γνωστός της έτσι και φοβάται και ανησυχεί για μένα.Πώς όμως θα μάθω εγώ αν μου ταιριάζει αυτός ο τρόπος ζωής αν δεν τον ζήσω; Πώς θα μπορέσω να πω με σιγουριά ότι δεν είναι αυτό που θέλω; Και πώς μπορώ να της το εξηγήσω;