ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σας έχει τύχει ποτέ να αισθάνεστε πως δεν θα νιώσετε ποτέ τίποτα ανάλογο με όσα όμορφα πράγματα έχετε βιώσει ήδη σε κάποιους τομείς; Δεν ξέρω γιατί κυριαρχεί αυτό το συναίσθημα μέσα μου σήμερα. Ήθελα απλά κάπου να το πω. Στο πουθενά το λέω. Το ξέρω. Νιώθω απλά μια νοσταλγία. Μου λείπουν οι φίλοι μου. Να τους έχω κοντά μου. Να βλέπω τα πρόσωπα τους. Να τους αγκαλιάζω όποτε το χρειάζομαι. Όπως τώρα.Αλλά όλοι τους είναι μακριά μου. Γιατί έτσι είναι οι συνθήκες. Η ζωή. Κάποιοι άνθρωποι μας σημαδεύουν. Ακόμα κι αν οι αποστάσεις δεν μας επιτρέπουν την επαφή, το παρελθόν που χαράξαμε μαζί τους μιλάει στην ψυχή μας και γεμίζει το κενό παρόν με χρώματα και φως.Κι όλο αυτό είναι τόσο κοντινό και τόσο μακρινό. Τόσο έντονο και τόσο άπιαστο που φαντάζει αδύνατο να ξανά συμβεί. Και παίρνω πλοία και λεωφορεία και ψάχνω κάτι που ποτέ δεν με έψαξε. Για να πηγαίνω σε κάτι που ποτέ δεν θα έρθει να με βρει. Αυτές οι στιγμές είναι τόσο όμορφες και ανεπιτήδευτες. Μα τελειώνουν γρήγορα και επαναλαμβάνονται όλο και πιο λίγο. Απόψε θα ήθελα κάποιον να με πάρει απ' το χέρι. Κι απλά να με κρατήσει. Αλλά δεν υπάρχει κανείς. Δεν υπάρχει τίποτα οικείο γύρω. Υπάρχει αυτό το συναίσθημα αλλού εκεί έξω; Αυτή η σύνδεση γίνεται να υπάρξει ξανά με άλλους ανθρώπους; Απόψε θα ήθελα να δώσω ραντεβού ξανά σε εκείνη την πλατεία και μετά όπου μας βγάλει. Να αράζαμε με μπύρες σε εκείνα τα σκαλιά, να γυρίζαμε την πόλη από την μια άκρη στην άλλη, να βγάζαμε φωτογραφίες ... αυτή η πληρότητα, πόσο μου λείπει. Ίσως κάποτε την ξαναβρω.