ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου αρέσει μία κοπέλα η οποία εργάζεται στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου, ένα από τα 3 μεγαλύτερα της περιοχής στα οποία ψωνίζει ο περισσότερος κόσμος. Εγώ διαλέγω το συγκεκριμένο αποκλειστικά για να έχω αφορμή να την βλέπω, παρ'όλο που οι τιμές στα περισσότερα είναι λίγο τσιμπημένες σε σχέση με τα άλλα σούπερ μάρκετ. Δουλεύει ως ταμίας και πάντα πηγαίνω από μία φορά την μέρα σε τυχαία ώρα (επειδή έχουν κυλιόμενο ωράριο τα σούπερ μάρκετς απ'όσο ξέρω) και θα αγοράσω κάτι, οτιδήποτε, έστω ένα πακέτο τσίχλες, απλά για να την δω για λίγο, έστω φευγαλέα. Πάντα λέω την κάρτα μου (που γίνεσαι μέλος σε ένα σούπερ μάρκετ για τυχόν προσφορές) και ας τις περισσότερες φορές δεν έχει καν πόντους το προϊόν που θα αγοράσω, απλά να έχω την δικαιολογία να την κάνω να μου μιλήσει λίγο παραπάνω, πάντα της λέω θα πληρώσω με κάρτα για να με ρωτήσει "τρεχούμενου ή ταμιευτηρίου;" ωστέ να ξεκλέψω άλλα 5 δευτερόλεπτα την αγγελική της φωνή.. (οο ναι, είμαι καψούρης). Επίσης παρατήρησα πως δε φοράει κάποια βέρα και είναι σχετικά μικρή θα έλεγα (20-22 την κόβω) αλλά αυτό δε σημαίνει κάτι, μπορεί να έχει σχέση απλά να μην επισημοποιήθηκε μεταξύ τους ακόμα.. δε ξέρω τι μπορώ να κάνω χωρίς να είναι αμήχανο αλλά κάθε φορά που με κοιτάει κάπως "κολλάει" το βλέμα μου λίγο παραπάνω (άθελά μου κιόλας) και κάπως χαμογελάει, δε ξέρω πως να το περιγράψω,σαν να είναι μέσα στο μυαλό μου και να χαίρεται με την εντύπωση την οποία έχω για αυτήν (ή αυτό ελπίζω εγώ τέλος πάντων). Το πρόβλημα είναι γενικά οτί δεν υπάρχει άλλη αφορμή για να μιλάμε, δηλαδή what am i supposed to do, να της την πέσω έτσι ξεκάρφωτα; Όχι, όχι, δεν είμαι τέτοιος εγώ, αλλά ακόμα και αν είχα εξωστρέφεια γυπαετού τύπου Σταμάτη Γαρδέλη στα '80s, και πάλι, με τόσους πελάτες τριγύρω δε πιστεύω να μου βγουν ποτέ οι λέξεις από το στόμα και ας την κάνω χίλιες φορές πρόβα στο μυαλό μου αυτή τη σκηνή, θα μείνει απλά στον κόσμο του φανταστικού. Σκέφτηκα οτί το καλύτερο θα ήταν να περιμένω μία μέρα να τελειώσει την βάρδιά της και όταν θα βγει από το σούπερ μάρκετ να της πω το και το, "ξέρεις, για σένα έρχομαι και ψωνίζω από εδώ, μ'αρέσεις πολύ και η αλήθεια είναι οτί μετράω αντίστροφα τις ώρες από την ανυπομονησία που έχω μέχρι πότε θα σε ξαναδώ" αλλά πάντα έρχεται η απαισιόδοξη σκέψη στο μυαλό μου, και αν δεν της αρέσω; Και μετά ξαναγυρνάω στο σημείο μηδέν, την ακατάσχετη ονειροπόληση και υπερανάλυση του σχεδίου που δε θα φέρω ποτέ εις πέρας, να της μιλήσω... πφφ τι να κάνω ρε παιδιά;;