ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περιμένω όλη μέρα να δω αν θα μπεις ποτέ online για να σου μιλήσω. Κάποτε, το μαγικό και σπάνιο αυτό φαινόμενο συμβαίνει, και λέω στον εαυτό μου "περίμενε 5 λεπτά, μη σε περάσει για λυσσάρα. Και άλλα 5, και άλλα 5, και άλλα 5..". Και τότε εξαφανίζεσαι, και δε σου έχω μιλήσει. Και πάλι από την αρχή.. Γιατί να σε φοβάμαι τόσο; Γιατί συμπεριφέρομαι σαν να σου έχω κάνει κάτι; Από την άλλη, όμως... αν ήθελες να μιλήσουμε, κάποια από τις φορές αυτές, δε θα είχες αναλάβει εσύ την πρωτοβουλία; Δεν ξέρω τί είναι χειρότερα αστείο.. Το να ξεροσταλιάζω ενώ δε με θες, ή το να με θες κι εσύ και να είμαστε απλά δυο ηλίθιοι;